Φίλες και φίλοι, αναγνώστες του κατά Ιωάννη πονήματος φτάσαμε στην ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019, η 221η ημέρα του έτους Ανατολή Ήλιου: 06:33 Δύση Ήλιου: 20:27 Σελήνη 9 ημερών
Χριστιανικό Εορτολόγιο
Ορθόδοξη Εκκλησία
† Μαρτύρων Αλεξίου, Δημητρίου, Ιακώβου, Ιουλιανού, Ιωάννου,
Λεοντίου, Μαρκιανού, Πέτρου, Φωτίου, Μαρίας και Μάρθας της πατρικίας, των δια
την εικόνα του Σωτήρος Χριστού αθλησάντων, και Αντωνίου του Αλεξανδρέως.
† Οσίων Ψόη και Γερμανού.
† Κωνσταντίνου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
† Εύρεσις Αχειροποιήτου Εικόνος Χριστού.
Καθολική Εκκλησία
† Αγίων Φίρμου και Ρουστίκου.
† Αγίου Ρωμανού.
† Αγίων Σεκουνδιανού, Μαρκελλιανού και Βεριανού.
Γιορτάζουν: Ματθίας.
Επέτειοι και Λοιπές Εορτές
·
Στην Ιαπωνία θυμούνται την ρίψη της ατομικής βόμβας στο Ναγκασάκι
(9/8/1945) και τιμού τα χιλιάδες θύματα.
·
Ημέρα των Γυναικών στη Νότιο Αφρική.
·
Η Σιγκαπούρη γιορτάζει την ανεξαρτησία της από τη Μαλαισία (9/8/1965).
·
Εθνική Ημέρα Εραστών του Βιβλίου στις ΗΠΑ.
·
Εθνική Ημέρα Ρυζόγαλου στις ΗΠΑ.
·
Ημέρα Αγκαλιάς στην Ιαπωνία.
Διεθνής Ημέρα των
Αυτοχθόνων Λαών της Γης
Το 1923, ο αμερικανοϊνδιάνος Ντεσκαέ
(Deskaheh) ταξίδεψε στη Γενεύη για να μιλήσει ενώπιον της Κοινωνίας των Εθνών
και να υπερασπίσει το δικαίωμα των ανθρώπων να ζουν κάτω από τους δικούς τους
νόμους και να έχουν τη δική τους Γη. Αν και δεν του επετράπη να μιλήσει, το
όραμά του εξέθρεψε τις γενιές που ακολούθησαν.
71 χρόνια αργότερα, η γενική συνέλευση
του ΟΗΕ με το ψήφισμα 49/2014 της 23ης Δεκεμβρίου 1994
καθιέρωσε την 9η Αυγούστου ως
Διεθνή Ημέρα των Αυτοχθόνων Λαών της Γης, με σκοπό τη διεθνή συνεργασία για την
επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι αυτόχθονες (ιθαγενείς) λαοί στους
τομείς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του περιβάλλοντος, της ανάπτυξης, της
εκπαίδευσης και της υγείας.
Οι αυτόχθονες λαοί είναι κληρονόμοι
μοναδικών πολιτισμών και τρόπων που σχετίζονται με τους ανθρώπους και το
περιβάλλον. Έχουν διατηρήσει κοινωνικά, πολιτιστικά, οικονομικά και πολιτικά
χαρακτηριστικά που διαφέρουν από εκείνα των κυρίαρχων κοινωνιών στις οποίες
ζουν. Παρά τις πολιτιστικές τους διαφορές, οι αυτόχθονες πληθυσμοί από όλο τον
κόσμο μοιράζονται κοινά προβλήματα που σχετίζονται με την προστασία των
δικαιωμάτων τους ως ξεχωριστοί λαοί.
Υπάρχουν περί τα 370 εκατομμύρια
άνθρωποι που χαρακτηρίζονται ως αυτόχθονες και ζουν σε 90 χώρες. Αποτελούν
λιγότερο από το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά αντιπροσωπεύουν το 15% των
φτωχότερων. Μιλούν τη συντριπτική πλειονότητα των εκτιμώμενων 7.000 γλωσσών
στον κόσμο και αντιπροσωπεύουν 5.000 διαφορετικούς πολιτισμούς.
Οι αυτόχθονες λαοί επιδιώκουν εδώ και
χρόνια την αναγνώριση της ταυτότητάς τους, του τρόπου ζωής και το δικαιώματός
τους σε παραδοσιακά εδάφη και φυσικούς πόρους, αλλά σε όλη την ιστορία τα
δικαιώματά τους παραβιάστηκαν πάντοτε. Οι αυτόχθονες πληθυσμοί σήμερα είναι
αναμφίβολα από τις πιο μειονεκτικές και ευάλωτες ομάδες ανθρώπων στον κόσμο. Η
διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει ότι απαιτούνται ειδικά μέτρα για την προστασία
των δικαιωμάτων τους και τη διατήρηση των ξεχωριστών πολιτισμών και τρόπων ζωής
τους.
Απόστολος Ματθίας
Ένας από τους 12 Αποστόλους, που διαδέχθηκε τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, όταν αυτός μετά την προδοσία του Κυρίου αυτοκτόνησε. Η μνήμη του εορτάζεται στις 9 Αυγούστουαπό την Ορθόδοξη Εκκλησία και στις 14 Μαΐου από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Την ημέρα αυτή γιορτάζει ο Ματθίας.
Σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων (α’ 23-26), ο Ματθίας
εκλέχτηκε ως διάδοχος του Ιούδα με κλήρο από τους 11 μαθητές του Χριστού, με
προτροπή του Πέτρου. Σύμφωνα με την παράδοση κήρυξε το
Ευαγγέλιο στην Ιουδαία και την Αιθιοπία (σημερινή Γεωργία).
Για τον θάνατό του Απόστολου Ματθία, που επισυνέβη γύρω στο 80
μ.Χ, υπάρχουν τρεις εκδοχές:
·
Λιθοβολήθηκε στην Αιθιοπία (σημερινή Γεωργία) από ειδωλολάτρες.
·
Λιθοβολήθηκε από Ιουδαίους στην Ιερουσαλήμ και στη συνέχεια αποκεφαλίστηκε.
·
Πέθανε σε βαθύ γήρας στην Ιερουσαλήμ.
Τμήματα των λειψάνων του Απόστολου Ματθία βρίσκονται στο ναό της
Αγίας Μαρίας Ματζόρε στη Ρώμη και στη Μονή Κύκκου της Κύπρου.
Στη Δυτική Χριστιανοσύνη, ο Απόστολος Ματθίας είναι προστάτης
των επιπλοποιών, των ραφτάδων, των αλκοολικών και των πασχόντων από ευλογιά.
Απολυτίκιον
Θείω
Πνεύματι, κεκληρωμένος, συνεπλήρωσας, των Αποστόλων, την δωδεκάριθμον φάλαγγα
ένδοξε, μεθ' ων κηρύξας του Λόγου την κένωσιν, εθαυμαστώθης Ματθία Απόστολε.
Αλλά πρέσβευε, δοθήναι τοις σε γεραίρουσι, πταισμάτων ιλασμόν και μέγα έλεος.
Γεγονότα που συνέβησαν
σαν σήμερα
Χιλιάδες παροιμίες
Πιάσ' τ' αυγό και κούρεψ' το.
Επόμενη παροιμία >>>
480 Π. Χ.: Οι Πέρσες κερδίζουν τους
Έλληνες στη Ναυμαχία του Αρτεμισίου, στην βόρεια Εύβοια (πιθανή ημερομηνία, η
ακριβής ημερομηνία είναι άγνωστη). To Αρτεμίσιο είναι ακρωτήριο της Εύβοιας,
στη βόρειο δυτική άκρη της, όπου καταλήγουν οι οροσειρές Άγιος Ηλίας, Άγιος Κωνσταντίνος
και Φαρά. Πήρε το όνομά του από το ναό της "Προσηνώας Αρτέμιδος", που
βρισκόταν στη θέση Άγιος Γεώργιος, κοντά στο χωριό Αρτεμίσιο. Στο ακρωτήριο
αυτό έγινε η περίφημη ναυμαχία του Αρτεμισίου το 480 π.Χ. (τις μέρες που στην
ξηρά γινόταν η μάχη των Θερμοπυλών). Οι Έλληνες με 820 πλοία πολέμησαν με
γενναιότητα εναντίον των Περσών που διάθεταν 5.000 πλοία και αμέτρητους άνδρες.
Στην αρχή τα ελληνικά πλοία σημείωσαν σημαντικές νίκες προκαλώντας μεγάλες
καταστροφές στον περσικό στόλο, τελικά, όμως μπροστά στον ασύγκριτα μεγαλύτερο
αριθμό των περσικών πλοίων αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν.
48 Π. Χ.: Κατά τη διάρκεια του
ρωμαϊκού εμφυλίου πολέμου, ο Ιούλιος Καίσαρας νικά τον Γάιο Πομπήιο στη μάχη
της Φαρσάλου.
378: Στη μάχη της Αδριανούπολης,
μία μεγάλη δύναμη του ρωμαϊκού στρατού ηττάται από τους Βησιγότθους. Ο
αυτοκράτορας Βάλεντας σκοτώνεται και μαζί του τα 2/3 του στρατεύματός του.
681: Ιδρύεται η Βουλγαρία ως
χανάτο, μετά την ήττα στο Δούναβη του βυζαντινού στρατού υπό τον Κωνσταντίνο
Δ΄.
803: Πεθαίνει άδοξα στη Λέσβο η
πρώην αυτοκράτειρα Ειρήνη η Αθηναία, 51 ετών, Αυτοκράτειρα του Βυζαντίου
(780-803), σύζυγος του Λέοντα Δ΄, που συγκάλεσε την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο της
Νίκαιας το 787.
1138: Σεισμός στο Αλέπο της Συρίας,
με 230.000 νεκρούς.
1173: Αρχίζει η κατασκευή του
κεκλιμένου Πύργου της Πίζας.
1250: Δολοφονείται ο Βασιλιάς της
Δανίας (1241-50) Ερρίκος Δ΄, 34 ετών.
1363: Ιδρύεται από Ενετούς αποίκους
της Κρήτης η δημοκρατία των Ενετών «Άγιος Τίτος».
1466: Οι Βενετοί κυριεύουν την
Πάτρα.
1483: Ανοίγει το παρεκκλήσι της
Καπέλα Σιξτίνα.
1500: Η Μεθώνη, η πιο σπουδαία βάση
των Βενετών στην Πελοπόννησο, κυριεύεται από τους Τούρκους υπό τον Βαγιαζίτ.
1571: Ο Μουσταφά πασάς καταλαμβάνει
την Αμμόχωστο που την πολιορκούσε από πολύ καιρό μετά από συνθηκολόγηση του
Βενετού διοικητή Μπραγκατίν υπό τον όρο να μην θιγεί ο πληθυσμός. Ωστόσο ο
Μουσταφά μπαίνοντας στην πόλη έκανε άγριες σφαγές.
1601: Δολοφονείται ο Μιχαήλ ο
Γενναίος, 43 ετών, άρχοντας της Ρουμανίας, πρίγκιπας της Βλαχίας.
1810: Ο Ναπολέων προσαρτά τη Βεστφαλία,
καθιστώντας την έδαφος της Γαλλικής Αυτοκρατορίας.
1821: Οι Τούρκοι πνίγουν με καπνό
και θειάφι 130 γυναικόπαιδα στη σπηλιά Κρυονερίδες Αποκορώνου Κρήτης.
1823: Σκοτώνεται σε μάχη στο
Καρπενήσι ο Μάρκος Μπότσαρης, 33 ετών, μεγάλος αγωνιστής του ’21. Τα τελευταία
λόγια του ήταν: "Αδέλφια εγώ έκαμα το χρέος μου και πεθαίνω
ευχαριστημένος. Μείνετε πιστοί στην πατρίδα και πιστοί δούλοι του Θεού. Αφήστε
με και τρεχάτε να τελειώσετε εκείνα που εγώ άρχισα".
1825: 3 ελληνικά πλοία υπό τον
Σπετσιώτη Γ. Ανδρούτσο μεταφέρουν από την Μονεμβασία και αποβιβάζουν στο
Κίσσαμο της Κρήτης εκστρατευτικό σώμα 2.400 ανδρών με σκοπό να ενισχυθεί η
Επανάσταση στο νησί. Μέσα σε λίγες ώρες οι επαναστάτες καταλαμβάνουν το κάστρο
της Γραμβούσας και απομακρύνουν από την περιοχή 2.000 Τούρκους του Μουσταφά
μπέη.
1828: Ο Ιμπραήμ συνθηκολογεί και
αποχωρεί από την Πελοπόννησο. Υπογράφεται στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου η
ομώνυμη συνθήκη ανάμεσα στην Αίγυπτο, την Αγγλία και τη Γαλλία. Με τη συνθήκη
αυτή αποφασίζεται η εκατέρωθεν απελευθέρωση των αιχμαλώτων.
1831: Η πρώτη σιδηροδρομική
ατμομηχανή κάνει το παρθενικό της ταξίδι εντός της πολιτείας της Νέας Υόρκης.
1841: Από φωτιά σε πλοίο στη Νέα
Υόρκη, πεθαίνουν 242 άτομα.
1842: Υπογράφεται η Συνθήκη
Ουέμπστερ-Άσμπερτον που όρισε τα σύνορα μεταξύ ΗΠΑ και Καναδά ανατολικά των
Βραχωδών Ορέων.
1859: Πατεντάρεται στις ΗΠΑ ο
ανελκυστήρας, από τον Nathan Ames.
1886: Επινοήθηκε η μέθοδος
παρασκευής αλουμινίου "Χωλ-Ερού".
1892: Ο Τόμας Έντισον παίρνει το
δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τον αμφίδρομο τηλέγραφο.
1893: Κυκλοφορεί στην Νέα Υόρκη το
''Gut Holz'', το πρώτο περιοδικό μπόουλινγκ στην Αμερική.
1899: Γεννιέται η Πάμελα Λ.
Τράβερς, συγγραφέας του παιδικού βιβλίου "Μαίρη Πόπινς".
1900: Η Αυστραλία γίνεται ομόσπονδο
κράτος.
1901: Στις ΗΠΑ, μεγάλες περιοχές,
που ανήκουν στους Ινδιάνους δίνονται σε αποίκους.
1902: Γίνεται στη Βρετανία η στέψη
του βασιλιά Εδουάρδου Ζ' και της βασίλισσας Αλεξάνδρας, στο Παρεκκλήσι του
Ουέστμινστερ.
1903: Στο Βατικανό, ο πάπας Πίος Ι'
στέφεται μπροστά σε 70.000 ανθρώπους.
1910: Πατεντάρεται από τον Άλβα
Φίσερ το ηλεκτρικό πλυντήριο.
1911: Ανεβαίνει με πολύ μεγάλη
επιτυχία στο θέατρο «Ολύμπια» η όπερα «Περουζέ» του Νίκου Χατζηαποστόλου, σε
λιμπρέτο του Γεωργίου Τσοκόπουλου.
1919: Πεθαίνει ο Ιταλός
μουσικοσυνθέτης Ρουτζιέρο Λεονκαβάλο, 62 ετών.
1930: Κάνει πρεμιέρα η Μπέτι Μπουπ
στην ταινία κινουμένων σχεδίων "Dizzy Dishes".
1936: Ο Τζέσε Όουενς γίνεται ο
πρώτος Αμερικανός που κατακτά τέσσερα χρυσά μετάλλια όταν κερδίζει τα 400μ
στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Τα άλλα τρία ήταν στα 100μ, 200μ και
στο μήκος.
1938: Γεννιέται ο Ότο Ρεχάγκελ,
Γερμανός ποδοσφαιριστής και προπονητής, ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής
Ελλάδας το 2001-10 (οδήγησε την Ελλάδα στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού
Πρωταθλήματος το 2004 και στη συμμετοχή της στα τελικά του Euro 2008 και του
Μουντιάλ 2010). Ξεκίνησε την καριέρα του ως αμυντικός στην Ροτ Βάις του Εσεν
(1960-63), συνέχισε στη Χέρτα (1963-65) κι έκλεισε στην Καϊζερσλάουτερν
(1965-72).
1939: Καταποντισμός νησίδας κοντά
στο ηφαίστειο της Θήρας.
1939: 1939- Ρομάνο Πρόντι, Ιταλός
πολιτικός, Πρωθυπουργός της Ιταλίας (1996-98) και Πρόεδρος της Κομισιόν από το
1999 ως το 2004
1941: Πεθαίνει ο Έλληνας συνθέτης
της οπερέτας Νίκος Χατζηαποστόλου, 62 ετών.
1942: Η εκστρατεία του Γκάντι για
τον περιορισμό της βρετανικής κυριαρχίας στην Ινδία, καταλήγει σε αιματοχυσία
και βιαιότητα στη Βομβάη, ενώ ο Γκάντι συλλαμβάνεται από τις βρετανικές
δυνάμεις.
1942: Διεξάγεται στο γήπεδο Zenit ο
αγώνας ρεβάνς μεταξύ της γερμανικής ομάδας Flakelf και της ουκρανικής Football
Club Start, που θα μείνει γνωστός στην ιστορία ως “Αγώνας Θανάτου” και θα λήξει
με νίκη της Start με 5-3 . Οι νικητές, που δεν δέχθηκαν να ηττηθούν παρά το
γεγονός ότι γνώριζαν τις συνέπειες της νίκης τους, θα οδηγηθούν στο εκτελεστικό
απόσπασμα στην περιοχή του Μπάμπι Γιάρ, λίγο έξω από την πόλη, γνωστή και από
το ομώνυμο ποίημα του Γεφτουσένκο, ενώ στο γήπεδο της Ντιναμό θα ανεγερθεί
μνημείο στην μνήμη των πεσόντων του “αγώνα θανάτου”. Τρεις ημέρες νωρίτερα, η
Flakelf είχε χάσει από την FC Start, με 5-1.
1944: Εκτελούνται από τους Ναζί 50
Έλληνες πατριώτες στη Μάνδρα Αττικής.
1945: Οι ΗΠΑ ρίχνουν και δεύτερη
ατομική βόμβα στο Ναγκασάκι της Ιαπωνίας (η πρώτη ήταν στη Χιροσίμα, σκορπίζοντας
το θάνατο). Η δεύτερη ατομική βόμβα με την ονομασία "Fat Man" πέφτει
στο Ναγκασάκι. Περίπου 60.000 με 80.000 άτομα χάνουν τη ζωή τους, ενώ πάνω από
60.000 τραυματίζονται.
1946: Για πρώτη φορά οι 8 αγώνες
του αμερικανικού πρωταθλήματος μπέιζμπολ διεξάγονται το βράδυ.
1950: Στη συνεδρίαση του Συμβουλίου
της Ευρώπης, στο Στρασβούργο, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ προτείνει για πρώτη φορά τη
δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού στρατού, στον οποίο θα έπρεπε να συμμετέχει
και η Γερμανία.
1951: Ο πρωθυπουργός Σοφοκλής
Βενιζέλος εκφράζει την κατάπληξή του για την ύπαρξη στρατιωτικού συνδέσμου.
1951: Πεθαίνει ο Έλληνας
δημοσιογράφος, ιδρυτής της «Καθημερινής» Γεώργιος Βλάχος, 65 ετών. Η ανοιχτή
επιστολή προς τον Χίτλερ, ανήμερα της Γερμανικής επίθεσης στην Ελλάδα παραμένει
ένα από τα σημαντικότερα δημοσιογραφικά κείμενα του 20ου αιώνα.
1953: Πρώτη μεγάλη σεισμική δόνηση
(6,4 Ρίχτερ, με επίκεντρο το χώρο Α της Ιθάκης) στην Κεφαλονιά (Κυριακή, 09:41
το πρωί), με δεκάδες τραυματίες. Στις 11 και 12/8 οι νέοι σεισμοί θα δώσουν το
τελειωτικό χτύπημα στο νησί.
1954: Υπογράφεται στο Μπλεντ η
στρατιωτική συμμαχία μεταξύ Ελλάδας, Γιουγκοσλαβίας και Τουρκίας.
1956: Το πρώτο δίκτυο εκπαιδευτικής
τηλεόρασης «βγαίνει στον αέρα» στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ.
1956: Οι Άγγλοι απαγχονίζουν στη
Λευκωσία τους νεαρούς αγωνιστές της ΕΟΚΑ, Ιωάννη Πατάτσο, Ανδρέα Ζάκο και
Χαρίλαο Μιχαήλ.
1957: Γεννιέται στη Νέα Υόρκη η
Αμερικανίδα ηθοποιός Μέλανι Γκρίφιθ, («Λυσσασμένο κορμί», «Εργαζόμενο κορίτσι»
(1988), «Λολίτα» (1997).
1957: Πεθαίνει ο Έλληνας κωμικός
ηθοποιός Κυριάκος Μαυρέας, 55 ετών.
1959: Η γαλλική κυβέρνηση
αποφασίζει να μεταφέρει για πρώτη φορά μετά από 800 χρόνια τη Λεζ Αλ, τη
φημισμένη κεντρική αγορά χονδρικής πώλησης των Παρισίων και τόπο συνάντησης των
τουριστών.
1960: Στην Αθήνα, για το φεστιβάλ
Επιδαύρου, φτάνει η Μαρία Κάλλας, η οποία θα ερμηνεύσει τη "Νόρμα"
του Μπελίνι.
1962: Πεθαίνει κατά την διάρκεια
του ύπνου του από εγκεφαλική αιμορραγία, σε ηλικία 85 ετών, ο πολυβραβευμένος
Γερμανός συγγραφέας και ποιητής Έρμαν Έσσε. Καταγόταν από την θρησκόληπτη
οικογένεια. Αρχικά τελείωσε το «Λατινικό Σχολείο» και συνέχεια το 1891 γράφεται
στο «Ευαγγελικό Θεολογικό Εκπαιδευτήριο». Ο ασυμβίβαστος όμως χαρακτήρας του
δεν τον άφησε να συνεχίσει και το Μάρτιο του 1892 σχεδόν δραπετεύει. Άρχισε
εργασία δουλεύοντας ως υπάλληλος βιβλιοπωλείου. Παράλληλα όμως άρχισε να γράφει
και το 1896 δημοσιεύει σε περιοδικό της Γενεύης το πρώτο ποίημά του «Madonna».
Το 1904 δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα, "Πήτερ Κάμεντσιντ". Ακολούθησαν
δεκάδες μυθιστορήματα. Μερικά από αυτά είναι: "Κάτω από τον τροχό"
1906, "Εντεύθεν" 1907, "Γείτονες" 1908,
"Γερτρούδη" 1910, "Πλάγιοι Δρόμοι" 1912, "Κλάιν και
Βάγκνερ" 1919. κ.α Το 1922 εκδόθηκε το πολύ γνωστό φιλοϊνδικό αλληγορικό
αριστούργημά του «Σιντάρτα» που είχε ως θέμα τα νεανικά χρόνια του Βούδα. Το
1927 εκδίδει το πολύ γνωστό επίσης μυθιστόρημα "Ο λύκος της στέπας".
Το 1931 μετακόμισε στην Μοντανιόλα της Ελβετίας όπου πολιτογραφήθηκε Ελβετός.
Το 1946 τιμήθηκε με το βραβείο Γκαίτε και το 1947 με το βραβείο Νομπέλ
Λογοτεχνίας. [γεν. 2/7/1877].
1963: Γεννιέται η Γουίτνι Χιούστον,
βραβευμένη με Γκράμι τραγουδίστρια (« One of those days») και ηθοποιός («Ο
σωματοφύλακας»).
1965: Πυρκαγιά που εκδηλώνεται σε
βάση εκτόξευσης πυραύλων στο Αρκάνσας στοιχίζει τη ζωή σε 53 εργάτες.
1965: Η Σιγκαπούρη γίνεται
ανεξάρτητη (από τη Μαλαισία) (εθνική εορτή).
1969: Ο Στέφαν Μπόμπεκ προωθεί στην
πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού τον Γιώργο Δεληκάρη, που έχει πρόσφατα αποκτηθεί από
τον Αργοναύτη. Ο 18χρονος μέσος, ένα απο τα μεγαλύτερα ταλέντα, που θα
αναδείξει το ελληνικό ποδόσφαιρο, θα ντεμπουτάρει με την εθνική ομάδα δύο
χρόνια μετά (21/4/71), και μετά από 9 χρόνια στον Ολυμπιακό (226 αγώνες και 27
γκολ στο πρωτάθλημα) θα μεταγραφεί στον Παναθηναϊκό, όπου θα αγωνιστεί άλλα
τέσσερα.
1969: Γεννιέται η Ελληνίδα ηθοποιός
Σμαράγδα Καρύδη, (Στο Παρά 5).
1969: Φυσικός, αιφνίδιος θάνατος
στις Άλπεις. Πεθαίνει ο Σέσιλ Φρανκ Πάουελ, 66 ετών, Βρετανός Νομπελίστας
(1950).
1969: Δολοφονείται άγρια από τον
Μάνσον, η Σάρον Τέιτ, 26 ετών, ηθοποιός, σύζυγος του σκηνοθέτη Ρομάν Πολάνσκι,
μαζί με τους Jay Sebring (κομμωτή του Χόλιγουντ), Folger, τον Πολωνό συγγραφέα
Βόιτσεκ Φρικόφσκι και τον έφηβο Steven Parent. Τη στιγμή της δολοφονίας της
ήταν έγκυος 8,8 μηνών.
1970: Το Ομάν γίνεται ανεξάρτητο
Σουλτανάτο.
1970: Συντριβή αεροσκάφους
τουρμποτζέτ στο Κούζκο του Περού, με 101 νεκρούς, μεταξύ των οποίων 54
Αμερικανοί.
1971: Η Ινδία και η ΕΣΣΔ υπογράφουν
σύμφωνο μη επίθεσης.
1974: Ορκίζεται Πρόεδρος των ΗΠΑ ο
Τζέραλντ Φορντ (ο Νίξον γίνεται ο πρώτος Πρόεδρος ττων ΗΠΑ που παραιτείται).
1975: Συλλαμβάνονται και
φυλακίζονται οι υπεύθυνοι της σφαγής του Πολυτεχνείου.
1975: Ο Ούγγρος προπονητής Μπέλα
Γκούτμαν, πρώην τεχνικός της Μπενφίκα και manager των Εουσέμπιο, Σιμόες και
Τόρες, ανακοινώνεται ως ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού, δια στόματος του
Γεωργίου. Πλυτά, πρώην δημάρχου Αθηναίων και μέλους της ομάδας.
1975: Πεθαίνει ο Ρώσος
μουσικοσυνθέτης Ντμίτρι Σοστάκοβιτς, 69 ετών. Ανάμεσα στα χόμπι του ήταν το
ποδόσφαιρο, που όχι μόνον έπαιζε σαν νέος, αλλά και συχνά διαιτήτευε αγώνες
ερασιτεχνικών κατηγοριών έχοντας δίπλωμα διαιτησίας, ενώ ήταν φανατικός οπαδός
της Ζενίτ του Λένινγκραντ.
1979: Καταργείται στην Ελλάδα το
ιατρικό προγαμιαίο πιστοποιητικό.
1980: 13 είναι οι νεκροί από τον
καύσωνα στην Αθήνα.
1981: Έξι Άγγλοι ναυαγοσώστες
θέτουν το ρεκόρ σκυταλοδρομίας στον διάπλου της Μάγχης στις 7 ώρες και 17
λεπτά.
1982: Καίγεται ένα από τα ωραιότερα
δάση της Ελλάδας, ο Μυρτώνας στην Κάρπαθο.
1984: Ο Ντέιλι Τόμσον κερδίζει το
χρυσό στο δέκαθλο με παγκόσμιο ρεκόρ 8.847 βαθμών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του
Λος Άντζελες.
1988: O παίκτης του χόκεϊ Γουέιν
Γκρέτσκι μεταγράφεται από τους Edmonton Oilers στους LA Kings για το
αστρονομικό ποσό των εκατομμυρίων.
1991: Στην Ιταλία, αρχίζει ο
επαναπατρισμός των 12.000 Αλβανών λαθρομεταναστών.
1992: Ολοκληρώνονται οι 25οι
Ολυμπιακοί Αγώνες στη Βαρκελόνη.
1992: Ο Καναδός Σκοτ Σκίλεν καταχωρίζεται
στο βιβλίο Γκίνες των ρεκόρ επειδή ανταλλάσσει 25.289 χειραψίες μέσα σε 8 ώρες.
1993: Αντιδράσεις στην Ελλάδα για
την κρουαζιέρα του τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου.
1993: Ξεπερνούν τους 150 οι νεκροί
από τροπικό τυφώνα στη Βενεζουέλα.
1993: Ο Αλβέρτος Β' ορίζεται
βασιλιάς του Βελγίου εννέα μέρες μετά το θάνατο του αδερφού του Μποντουέν.
1994: Ο Μπερνάρ Ταπί, πρόεδρος της
Μαρσέιγ, παραπέμπεται στην Πειθαρχική Επιτροπή του Γαλλικού Πρωταθλήματος για
την υπόθεση δωροδοκίας του αγώνα Μαρσέιγ - Βαλασιέν που έγινε στις 12/5/1993
επειδή προσπάθησε να δωροδοκήσει τον αντίπαλο προπονητή Μπόρο Πρίμορατς.
Επιπροσθέτως, τέσσερις μέρες μετά, στις 13/8 ο υπουργός δικαιοσύνης της Γαλλίας
ασκεί ποινική δίωξη λόγω των δηλώσεων Ταπί περί ομοιοτήτων μεταξύ γαλλικής
δικαιοσύνης και Γκεστάπο. Η υπόθεση θα καταλήξει με φυλάκιση του Ταπί και
υποβιβασμό της Μαρσέιγ στην Β' Κατηγορία όταν στις 22/3/93 η Γαλλική Ομοσπονδία
Ποδοσφαίρου της αφαιρεί τον τίτλο του πρωταθλητή 1992 και αποκλείει δια βίου
από τους αθλητικούς χώρους όλους τους εμπλεκομένους. Ο Jacques Glasman, ο
παίκτης που αποκαλύπτει το σκάνδαλο, καταγγέλλοντας τον γενικό διευθυντή της
Μαρσέιγ Jean Pierre Bernes θα βραβευτεί αργότερα από την FIFA αλλά θα
αναγκαστεί πρακτικά να σταματήσει το ποδόσφαιρο, αφού θα αυτοεξοριστεί σε ένα
μικρό νησί στην Αφρική για να παίξει στην Σεν Ρουζ.
1995: Άκυρο θεωρεί το δημοψήφισμα
του 1974 ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος Γκλίξμπουργκ, σύμφωνα με δηλώσεις του,
αλλά εντούτοις το αποδέχεται, καθώς και το Σύνταγμα και τους νόμους του
κράτους.
1995: Για την πρόκριση στους
ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ο Παναθηναϊκός φέρνει 0-0 με τη Χάιντουκ στο άδειο
λόγω τιμωρίας ΟΑΚΑ. Με 1-1 στο Σπλίτ στις 23 Αυγούστου θα προκριθεί στη
διοργάνωση. Για τον β’ προκριματικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ ο Άρης νικά στου
Χαριλάου την Ισραηλινή Χάποελ Μπεερ Σεβά με 3-1. Τη νίκησε και στο Ισραήλ με
2-1.
1996: Πρεμιέρα της ταινίας «Ημέρα
Ανεξαρτησίας».
1996: Έκθεση του Αρχηγείου
Πολεμικών Ακαδημιών της Τουρκίας αναφέρει ως τουρκικά περισσότερα από εκατό
νησιά του Αιγαίου, τα οποία βρίσκονται σε απόσταση 6 ναυτικών μιλίων από τις
τουρκικές ακτές και δεν έχουν κατονομαστεί ως ελληνικά από τη Συνθήκη της
Λωζάννης. Η ελληνική κυβέρνηση ζητά εξηγήσεις από τη Τουρκία μέσω του Τούρκου
επιτετραμμένου στην Αθήνα.
1996: Μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης
"Γκρίζοι Λύκοι" απειλούν ότι θα επιτεθούν εναντίον των διαδηλωτών
μοτοσικλετιστών εάν περάσουν τη ζώνη ασφαλείας κατά την αντικατοχική τους
πορεία, στην Κύπρο.
1997: Η Νίκη Ξάνθου κερδίζει το
αργυρό μετάλλιο στο μήκος, με επίδοση 6,94 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου,
στην Αθήνα.
1997: Φτάνει στη Μέση Ανατολή ο
διαπραγματευτής των ΗΠΑ, Ντένις Ρος.
1998: Την 4η θέση στον κόσμο
καταλαμβάνει η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης της Ελλάδας στο μικρό τελικό στην
Αθήνα, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα , χάνοντας από τις ΗΠΑ . Την πρώτη θέση κατακτά
η Γιουγκοσλαβία , επικρατώντας της Ρωσίας στον τελικό με 64-62.
1998: Ένα ζευγάρι 18χρονων
Αμερικανών μοιράζεται με τους χρήστες του Διαδικτύου την πρώτη του σεξουαλική
επαφή.
1999: Απολύεται ο Ρώσος
Πρωθυπουργός Σεργκέι Στεπάσιν και διορίζεται στη θέση του ο Βλαντιμίρ Πούτιν,
από τον Μπορίς Γιέλτσιν.
1999: Διπλή τραγωδία στην Ινδία.
Από βουτιά λεωφορείου σε ποταμό και ανατροπή πλοιαρίου, πνίγονται 74 συνολικά
άνθρωποι.
1999: Το Κοινοβούλιο στην Ιαπωνία
θέτει σε ισχύ τον ανατέλλοντα ήλιο και τον εθνικό ύμνο ως νόμιμα εθνικά
σύμβολα.
1999: Ένα αγοράκι χάνει τη ζωή του
από βουβωνική πανώλη (μεταδίδεται από ψύλλο της στέπας) στο Καζαχστάν.
1999: Αναθεωρείται το Σύνταγμα στη
Βενεζουέλα (ο Πρόεδρος Τσάβες θα έχει δύο συνεχόμενες θητείες).
1999: Η Πρόεδρος Τζάνετ Τζάγκαν στη
Γουιάνα, αποφασίζοντας να παραιτηθεί διορίζει στην πρωθυπουργία της χώρας τον
Μπαράτ Τζαγκντίο.
2000: Εμβολισμός του ελληνικού
φορτηγού πλοίου «Τσαγκάρης» από άλλο τουρκικό, στη Λέσβο, χωρίς τραυματίες.
2000: Σεισμός 7,1 Ρίχτερ πλήττει το
Μεξικό, με 1 τραυματία.
2000: Δύο αεροσκάφη συγκρούονται εν
πτήσει πάνω από συγκρότημα κατοικιών στο Μπέρλινγκτον του Νιού Τζέρσεϊ με
αποτέλεσμα να σκοτωθούν 11 άτομα.
2000: O Σακίλ Ο’ Νιλ καταβάλλει
στην αστυνομία του Λος Άντζελες το ποσό των 42.893 δολαρίων για να αγοράσει
καινούργιο περιπολικό. Δυο περιπολικά και δυο τηλεοπτικά οχήματα ήταν ο
απολογισμός των καταστροφών από τα επεισόδια οπαδών που συνόδεψαν την κατάκτηση
του πρωταθλήματος από τους Lakers.
2000: Ο Παναθηναϊκός στον πρώτο
αγώνα για την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ φέρνει ισοπαλία 2-2 με
τη Πολόνια Μπίτομ. Στη ρεβάνς (23/8) νικά με 2-1 και προκρίνεται.
2000: Πεθαίνει ο Αμερικανός
οικονομολόγος Τζον Χαρσάνγι, 90 ετών, Νομπελίστας (1994), «πατέρας» της
«θεωρίας των παιχνιδιών», που εφάρμοσε τη μαθηματική λογική στην αναμφισβήτητη
πραγματικότητα ότι ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ζώο που αρέσκεται να
παίζει.
2001: Από έκρηξη βόμβας σε πιτσαρία
στο Ισραήλ χάνουν τη ζωή τους 15 άτομα και τραυματίζονται άλλα 130 (ο Αραφάτ
καταδικάζει την επίθεση-η Τζιχάντ αναλαμβάνει την ευθύνη-από τις 28/9/2000
έχουν σκοτωθεί στις πολεμικές συγκρούσεις 513 Παλαιστίνιοι , 146 Ισραηλινοί και
13 Αραβοϊσραηλινοί).
2001: Σε έκτακτη σύγκλησή του, το
Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των Σκοπίων αποφασίζει την επιβολή μέτρων κατά των
ανταρτών (στους 11 φθάνουν οι νεκροί σε επιθέσεις των τελευταίων-σκοπιανά
αεροσκάφη βομβαρδίζουν θέσεις ανταρτών στο Τέτοβο).
2001: Εξαιτίας του θανάτου 51 ατόμων
στις ΗΠΑ, αποσύρεται το φάρμακο «Μπαϊκόλ» κατά της χοληστερίνης.
2001: Πραξικόπημα σημειώνεται στο
νησί Ανζουάν, που αποσχίστηκε από τις Κομόρες το 1997. Την εξουσία καταλαμβάνει
χούντα.
2001: Η ΑΕΚ στον πρώτο προκριματικό
αγώνα για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ νικά στη Νέα Φιλαδέλφεια την Γκρεβενμάγιερ από το
Λουξεμβούργο με 6-0. Τη νικά με 2-0 και στο Μεγάλο Δουκάτο στις 23/8.
2001: Χρυσό μετάλλιο στα 200 μέτρα
κερδίζει ο χρυσός ολυμπιονίκης μας Κώστας Κεντέρης, με χρόνο 20.04, στο
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, στο Έντμοντον του Καναδά. Στον τελικό, το αργυρό
μετάλλιο κερδίζει ο Τζαμαϊκανός Κρίστοφερ Γουίλιαμς και το χάλκινο ο Κιμ Κόλινς
από τον Άγιο Χριστόφορο και Νέβις (20.20-τον ίδιο χρόνο κάνει και ο Αμερικανός
Σον Κρόφορντ).
2002: Το χρυσό μετάλλιο στα 200μ.
κατακτά στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου στο Μόναχο με χρόνο 19.85 (ρεκόρ αγώνων
σε επίπεδο θάλασσας), ο Κώστας Κεντέρης και γίνεται ο πρώτος Ευρωπαίος που
γίνεται ολυμπιονίκης, πρωταθλητής κόσμου και πρωταθλητής Ευρώπης.
2002: Καταστρεπτικές πλημμύρες
πλήττουν την Ευρώπη. Στην Τσεχία, 4 νεκροί και χιλιάδες άστεγοι είναι ο
απολογισμός, ενώ η Ρωσία θρηνεί περισσότερα από 18 θύματα.
2002: Δύο χρυσά, ένα αργυρό και
τέσσερα χάλκινα μετάλλια ήταν ο ελληνικός απολογισμός στο διεθνή αγώνα
"Σαρωνικός Ρεγκάτα 2002", που ολοκληρώνεται στις 9/8 στα νερά του
Σαρωνικού. Συγκεκριμένα, το χρυσό μετάλλιο κατέκτησαν ο Αλέξανδρος Δραγούτσης
στα Finn, οι Γιακουμίδου / Δημητρακοπούλου / Χατζηιλιάδου στα Yngling και οι
Αλέξανδρος Λογοθέτης / Δημήτρης Μπενάκης στα 49er. Αργυρό μετάλλιο κατέκτησαν
στα Yngling οι Λαζάρου / Χιωνά / Μαντζαράκη, ενώ χάλκινο μετάλλιο πήραν στα 470
οι Λουκάς Μπέης/ Φώτης Ρίζος, στα Europe η Ερμιόνη Οικονομοπούλου και στα
Mistral ο Γιάννης Χρυσοχού.
2002: Ως καλύτερη ταινία όλων των
εποχών ψηφίζεται για ακόμη μία φορά ο «Πολίτης Kέιν» του Oρσον Oυέλς. H διαφορά
του τελευταίου δημοψηφίσματος είναι ότι δεν πρόκειται για μια ανώνυμη ψηφοφορία
στο Iντερνετ, αλλά για την απόφαση 250 από τους σημαντικότερους κριτικούς
κινηματογράφου και σκηνοθέτες του κόσμου. Tο διπλό δημοψήφισμα (κριτικών και
σκηνοθετών) πραγματοποιήθηκε από το περιοδικό «Sight and sound» του Bρετανικού
Iνστιτούτου Kινηματογράφου. Στην πρώτη θέση των προτιμήσεών τους τόσο οι
κριτικοί όσο και οι σκηνοθέτες τοποθετούν την ταινία του Oρσον Oυέλς.
2003: Έξι μετάλλια είναι ο
ελληνικός απολογισμός στο διεθνή ιστιοπλοϊκό αγώνα «Σαρωνικός Ρεγκάτα» που
διοργάνωσε για Τρίτη συνεχή χρονιά η Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία σε
συνεργασία με τον Ολυμπιακό, τον ΝΑΟΕΛ «Ιππόκαμπος» και τον ΕΝΟΑ. Οι Έλληνες
ιστιοπλόοι κατέκτησαν δύο χρυσά, τρία αργυρά και ένα χάλκινο μετάλλιο. Οι Σοφία
Μπεκατώρου και Αιμιλία Τσουλφά στα 470 γυναικών και οι Πελεκανάκης και
Κοντογούρης στα Σταρ κατέκτησαν το χρυσά μετάλλια.
2004: Διαρροή ατμού σε πυρηνικό
εργοστάσιο της Iαπωνίας προκαλεί το θάνατο τεσσάρων εργαζομένων και τον σοβαρό
τραυματισμό επτά άλλων. Αν και το δυστύχημα δεν συνοδεύθηκε από διαρροή
πυρηνικού υλικού και η περιοχή γύρω από το εργοστάσιο δεν χρειάσθηκε να εκκενωθεί,
το περιστατικό αποτελεί το χειρότερο πυρηνικό δυστύχημα στην ιστορία της
Iαπωνίας. O πρωθυπουργός Γιουνιτσίρο Kοϊζούμι δεσμεύθηκε για τη διενέργεια
λεπτομερούς έρευνας γύρω από τα αίτια του συμβάντος στη μικρή πόλη Mιχάμα, 320
χιλιόμετρα νότια του Tόκιο. Ο Κώστας Φιλιππίδης χρειαζόταν ένα επιτυχημένο άλμα
στα 5,60 μ. για να προκριθεί στον τελικό του άλματος επί κοντώ. Ο ουρανός του
Ελσίνκι ήταν ακόμα ηλιόλουστος, αλλά φυσούσε πολύ και δυσκόλευε κάθε κίνηση των
αθλητών. Πριν ολοκληρώσουν τον αγώνα τους είχαν ν' αντιμετωπίσουν κι άλλη
αναποδιά: ένας Φινλανδός επικοντιστής γκρέμισε με την ατσαλοσύνη του όχι μόνο
τον πήχυ αλλά και τους στυλοβάτες.
2005: Η μανία της φύσης καταστρέφει
την τέταρτη μέρα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου στο Ελσίνκι. Ωστόσο οι
τρεις Ελληνες που αγωνίστηκαν πριν από τον κατακλυσμό και αποκλείστηκαν από τη
συνέχεια των αγωνισμάτων τους δεν έχουν πολλές δικαιολογίες.
2005: Το διαστημικό λεωφορείο
Discovery προσγειώνεται με επιτυχία στην αεροπορική βάση Edwards της
Καλιφόρνιας, έχοντας ολοκληρώσει την αποστολή του.
2005: Η Βίσλα νικά στην Κρακοβία
τον Παναθηναϊκό με 3-1 στον πρώτο αγώνα για την πρόκριση στους ομίλους του
Τσάμπιονς Λιγκ. Οι «πράσινοι» παρ’ όλα αυτά εξασφαλίζουν την πρόκριση νικώντας
στη ρεβάνς (28/8) με 4-1 στην παράταση.
2006: Η ΑΕΚ στον πρώτο της αγώνα
για την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ νικά στη Σκωτία τη Χαρτς με
2-1. Τη νικά και στη ρεβάνς (23/8) στο ΟΑΚΑ με 3-0 προς μεγάλη ικανοποίηση των
οπαδών της, αλλά και της ΟΥΕΦΑ που θα έχει την ευκαιρία σε τρία ματς Τσάμπιονς
Λιγκ να… τεστάρει το ΟΑΚΑ που στο τέλος της σεζόν θα φιλοξενήσει τον τελικό της
διοργάνωσης.
2007: Στη Γαλλική Πολυνησία από
συντριβή αεροσκάφους τζετ βρίσκουν το θάνατο 12 άνθρωποι.
2007: Με νομοσχέδιο που εγκρίνεται
από την εθνοσυνέλευση, ποινικοποιείται η δουλεία στη Μαυριτανία.
2008: Πόλεμος στη Νότια Οσετία.
Τουλάχιστον 2.000 άμαχοι σκοτώθηκαν στην πρωτεύουσα Τσκινβάλι, από τις
συγκρούσεις μεταξύ των ρωσικών και των γεωργιανών δυνάμεων, που συνεχίζονται.
Για "γενοκτονία" έκανε λόγο ο Ρώσος πρεσβευτής της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ.
2008: Συλλαμβάνονται από τις αρχές
πέντε άνθρωποι (Ευρωπαίοι, Αμερικανοί και Καναδοί), που διαδήλωναν υπέρ των
δικαιωμάτων των Θιβετιανών στην πλατεία Τιεν Ανμέν στο Πεκίνο.
2010: Με απόφαση της κυβέρνησης του
Μπανγκλαντές, απαγορεύονται οι σωματικές ποινές σε όλα τα εκπαιδευτικά
ιδρύματα.
2010: Στις κάλπες για τις
προεδρικές εκλογές προσέρχονται οι ψηφοφόροι στη Ρουάντα. Πρόεδρος
επανεκλέγεται ο Πολ Καγκάμε, με ποσοστό 93%.
«Πλατωνικός έρως: μαλακόν παξιμάδιον διά
τους μη έχοντας οδόντας.»
Εμμανουήλ Ροΐδης (1836–1904)
Λόγιος, πεζογράφος
Παρασκευή 9 Αυγούστου 2019
19:40:50
Γουίτνεϊ Χιούστον
1963 – 2012
Αμερικανίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός. Την αποκαλούσαν «Η Φωνή»
για τις απίστευτες δυνατότητες και την ποιότητα της φωνής της, που την
ανέδειξαν ως μία από τις κορυφαίες ερμηνεύτριες της ποπ μουσικής. Το 2009 μπήκε
στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες, ως η τραγουδίστρια με τα περισσότερα
βραβεία, συνολικά 415. Οι πωλήσεις των δίσκων της ξεπερνούν τα 170 εκατομμύρια
αντίτυπα, παγκοσμίως.
Η Γουίτνεϊ Ελίζαμπεθ Χιούστον (Whitney Elizabeth Houston)
γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου 1963 σε μία μεσοαστική
γειτονιά του Νιούαρκ της πολιτείας του Νιου Τζέρσεϊ. Ήταν το τρίτο και νεώτερο
παιδί του Τζον Χιούστον, στελέχους στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας και της
τραγουδίστριας των γκόσπελ Σίσι Χιούστον. Η νεαρή Γουίτνεϊ ακολούθησε από νωρίς
την οικογενειακή παράδοση. Εκτός από τη μητέρα της και οι εξαδέλφες της Ντιόν
Γουόργουικ και Ντι Ντι Γουόργουικ, ασχολούνταν επαγγελματικά με το τραγούδι,
όπως και η νονά της, η σπουδαία Αρίθα Φράνκλιν.
Στα 11 της άρχισε να τραγουδά στην παιδική χορωδία της ενορίας
της και στα 15 συνόδευε τη μητέρα της σε συναυλίες, αλλά και καλλιτέχνες, όπως
ο Λου Ρολς και η Τσάκα Καν. Παράλληλα, ασχολείτο με το μόντελινγκ και
συμμετείχε ως ηθοποιός σε τηλεοπτικές σειρές. Το 1982, στην πρώτη της
ηχογράφηση ως τραγουδίστρια, συμμετείχε στον δίσκο One Down του πειραματικού
τζαζ-φανκ σχήματος Material, του οποίου ηγείτο ο Μπιλ Λάσγουελ. Την επόμενη χρονιά ο
πρόεδρος της Arista, Κλάιβ Ντέιβις, την άκουσε να τραγουδά σε ένα νάιτ-κλαμπ
και την ενέταξε στο δυναμικό της εταιρείας του. Το πρώτο της σινγκλ ντουέτο με
τον Τέντι Πέντεγκρας κυκλοφόρησε το 1984 με τίτλο Hold Me, χωρίς να καταφέρει να
γνωρίσει επιτυχία.
Στις 14 Μαρτίου 1985 κυκλοφόρησε το πρώτο
της άλμπουμ, με τίτλο Whitney Houston, για πολλούς το καλύτερό της. Το πρώτο
σινγκλ Someone for Me πέρασε απαρατήρητο. Το δεύτερο You Give
Good Love αποτέλεσε
την πρώτη μεγάλη επιτυχία της και τα τρία επόμενα (Saving All My Love
for Me, How
Will I Know, The
Greatest Love of All) ανέβηκαν στο Νο1 και εκτόξευσαν τη φήμη της. Ο δίσκος πούλησε
13 εκατομμύρια αντίτυπα, ρεκόρ για πρωτοεμφανιζόμενη καλλιτέχνιδα.
Και το δεύτερο άλμπουμ της με τίτλο Whitney, που κυκλοφόρησε
στις 2 Ιουνίου 1987, σημείωσε μεγάλη επιτυχία κι έγινε το
πρώτο άλμπουμ από τραγουδίστρια που πήγε απευθείας στο Νο1 του αμερικάνικου
πίνακα επιτυχιών. Τέσσερα τραγούδια από το άλμπουμ (I Wanna Dance
with Somebody (Who Loves Me), Didn’t We Almost Have It All, So
Enotional και Where
Do Broken Hearts Go) ανέβηκαν στο Νο1 και μαζί με τα τρία Νο1 από το προηγούμενο
άλμπουμ της δημιούργησαν ένα ανεπανάληπτο ρεκόρ επτά συνεχόμενων τραγουδιών στο
Νο1 του αμερικανικού πίνακα επιτυχιών.
Στις 6 Νοεμβρίου 1990 κυκλοφόρησε το τρίτο
της άλμπουμ με τίτλο I’m Your Baby Tonight, με πιο αδύνατο υλικό
σε σχέση με τα δύο προηγούμενά της. Παρόλα αυτά πούλησε 4 εκατομμύρια αντίτυπα
και ανέδειξε δύο Νο1 (I’m Your Baby Tonight, All the
Man That I Need).
Από το σημείο αυτό και μετά αραίωσε τις εμφανίσεις της στη
δισκογραφία και άρχισε να την ενδιαφέρει περισσότερο ο κινηματογράφος. Το 1992
πρωταγωνίστησε δίπλα στον Κέβιν Κόστνερ στην ταινία Ο
Σωματοφύλακας (The
Bodyguard), που πήγε πολύ καλά στο ταμείο και ανέδειξε μία μεγάλη επιτυχία, τη
διασκευή του τραγουδιού της Ντόλι Πάρτον I Will Always Love You, που έγινε η μεγαλύτερη
επιτυχία στην ιστορία της ποπ μουσικής για τραγουδίστρια.
Τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε τον κατά έξι χρόνια νεώτερό της
τραγουδιστή Μπόμπι Mπράουν, με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, την Μπόμπι
Κριστίνα. Η θυελλώδης σχέση τους απασχόλησε συχνά τα πρωτοσέλιδα του
κουτσουμπολίστικου Τύπου μέχρι το 2006, οπότε χώρισαν οριστικά και πήραν
διαζύγιο ένα χρόνο αργότερα.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 η αστραφτερή καριέρα της
άρχισε να φθίνει, εξαιτίας της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Η ίδια είχε παραδεχτεί
δημόσια ότι έκανε χρήση κοκαΐνης, μαριχουάνας και χαπιών. Η φωνή της σύντομα
έχασε την κρυστάλλινη χροιά της, αδυνατώντας να πιάσει τις υψηλές νότες. Οι
πωλήσεις δίσκων μειώνονταν, ενώ η δημόσια εικόνα της, αλλά και η φωνή της,
δέχθηκαν σοβαρό πλήγμα.
Η Γουίτνεϊ Χιούστον βρέθηκε νεκρή στην μπανιέρα της
πολυτελούς σουίτας της στο Χίλτον του Μπέβερλι Χιλς στις 11 Φεβρουαρίου 2012, την παραμονή της απονομής των Βραβείων Γκράμι, στην οποία θα συμμετείχε. Ήταν 48 ετών.
Δισκογραφία
·
Whitney Houston (1985)
·
Whitney (1987)
·
I'm Your Baby Tonight (1990)
·
My Love Is Your Love (1998)
·
Just Whitney (2002)
·
One Wish: The Holiday Album (2003)
·
I Look to You (2009)
Φιλμογραφία
·
Ο Σωματοφύλακας [The Bodyguard] (1992)
·
Επί Τέλους, Πού Πήγαν οι Αντρες; [Waiting to Exhale] (1995)
·
Φτερωτός Ερωτας [The Preacher`s Wife] (1996)
·
Sparkle (2012)
Σύμφωνα με τους ιστορικούς, υπολογίζεται
ότι ο άνθρωπος ένιωσε για πρώτη φορά την ανάγκη να ντυθεί πριν από περίπου
72.000 χρόνια. Έως τότε, η γύμνια ήταν κάτι απολύτως φυσικό για τον Homo
Sapiens και εξακολούθησε να είναι για πολλούς αρχαίους πολιτισμούς.
Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, για
παράδειγμα, είχαν μία αρκετά διαφορετική άποψη σε σχέση με την επικρατούσα
σήμερα για το γυμνo σώμα. Στην πραγματικότητα, ο όρος «γυμνάσιο», που
χρησιμοποιείται παγκοσμίως (gymnasium), προέρχεται από τη λέξη «γυμνoς», καθώς
οι αρχαίοι Έλληνες συμμετείχαν στις αθλοπαιδίες με «αδαμιαία περιβολή».
Τα διάφορα ταμπού γύρω από το θέμα
άρχισαν να δημιουργούνται όταν ο ιματισμός μετατράπηκε από ανάγκη σε συνήθεια.
Τα ρούχα έγιναν, τελικά, μέρος του πολιτισμού κάθε λαού, παρότι αρχικά χρησιμοποιήθηκαν
για πρακτικούς λόγους, όπως για την προστασία από τον ήλιο και τη ζέστη στην
έρημο.
Συνήθως, οι όποιες αντιρρήσεις
εκφράζονται απέναντι στον γυμνισμo έχουν θρησκευτική προέλευση, ακόμη κι αν
συνδέονται με την πολιτιστική εξέλιξη κάποιων λαών. Αρκετοί λαοί χρησιμοποίησαν
για πρώτη φορά ενδύματα, κατόπιν προτροπής των ιεραποστόλων.
Ωστόσο, μεταξύ των γυμνιστών υπάρχουν
και αρκετοί ευλαβείς πιστοί, που θεωρούν ότι τα ρούχα δεν είναι απαραίτητα για
τη διαφύλαξη του ήθους. Μάλιστα, υπήρξε και μία χριστιανική αίρεση, ο Αδαμισμός
(εκ του Αδάμ), που εμφανίστηκε κατά τον 2ο, 3ο και 4ο αιώνα στη Βόρεια Αφρική
και άσκησε τον «ιερό γυμνισμo».
Η πρώτη οργανωμένη λέσχη γυμνιστών
ιδρύθηκε το 1903, κοντά στο Αμβούργο. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, το κίνημα
του γυμνισμoύ εξαπλώθηκε στην Ευρώπη και κατά τη δεκαετία του 1920 γνώρισε
ιδιαίτερη άνθιση, κυρίως στη Γερμανία. Όμως, με την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην
εξουσία τέθηκε υπό διωγμό.
Ο κοινωνικός γυμνισμoς, με ιδιωτικές
λέσχες και κατασκηνώσεις, πρωτοεμφανίστηκε στις ΗΠΑ, όπου στις 13 Ιουνίου του 1930
ιδρύθηκε η πρώτη αποικία γυμνιστών, και καθιερώθηκε κατά τη δεκαετία που
ακολούθησε. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πήρε διαστάσεις κοινωνικού κινήματος.
Οι νέοι, που ξεσηκώθηκαν εναντίον της κοινωνικής τάξης (χίπις, αντικομφορμιστές
κ.ά.) είδαν στο γυμνισμo μια εκδήλωση κατά της κοινωνικής τάξης και τον
ενίσχυσαν.
Στην Ελλάδα, μία πρώτη κίνηση γυμνιστών
παρουσιάστηκε στον Μεσοπόλεμο, άλλα δεν εδραιώθηκε. Τότε οι οπαδοί του
κυκλοφορήσαν για σύντομο χρονικό διάστημα κι ένα περιοδικό, με τίτλο «ΦΛΕΡΤ»
(Φυσιολατρική Λογοτεχνική Επιθεώρηση Ριζοσπαστικών Τάσεων).
Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η
χώρα μας ελκύει πολλούς γυμνιστές τουρίστες, που όμως αντιμετωπίζουν διάφορα
προβλήματα σχετικά με τις παράλιες όπου μπορούν να ασκήσουν τον γυμνισμό
ελευθέρα.
Ντμίτρι
Σοστακόβιτς
1906 – 1975
1906 – 1975
Ρώσος συνθέτης, από τους κορυφαίους του
20ου αιώνα. Η ζωή του σημαδεύτηκε από την αντιφατική του σχέση με το σοβιετικό
καθεστώς, το οποίο δυο φορές αποκήρυξε τη μουσική του (το 1936 και το 1948),
ενώ κατά καιρούς απαγόρευε έργα του. Ταυτόχρονα, υπήρξε ο δημοφιλέστερος
σοβιετικός συνθέτης της γενιάς του και τιμήθηκε με πολυάριθμες διακρίσεις και
κρατικά βραβεία, ενώ θήτευσε και στο Ανώτατο Σοβιέτ.
Ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς (Dmitri
Shostakovich) γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1906 (12 Σεπτεμβρίου με το
παλαιό ημερολόγιο) στην Αγία Πετρούπολη. Ο πατέρας του ήταν πολωνικής καταγωγής
και η μητέρα του απώτερης ελληνικής. Παρά την οικογενειακή μουσική παράδοση (η
μητέρα του ήταν πιανίστρια), ο Ντμίτρι αρχικά δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τη
μουσική. Η μητέρα του, όμως, σύντομα κατάφερε να στρέψει το ενδιαφέρον του
Μίτια, όπως ήταν το χαϊδευτικό του, στο πιάνο.
Το ταλέντο του έγινε εμφανές, ήδη, από
τα πρώτα μαθήματα, σε ηλικία 9 ετών και σύντομα ο Ντμίτρι έκανε τις πρώτες
απόπειρες στη σύνθεση. Το 1919, έγινε δεκτός στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης,
το οποίο διηύθυνε ο συνθέτης Αλεξάντερ Γκλαζούνοφ. Ο Γκλαζούνοφ παρακολουθούσε
με μεγάλο ενδιαφέρον την πρόοδο του νεαρού με το σπουδαίο ταλέντο και κατά
καιρούς τον υποστήριζε οικονομικά. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, απέτυχε
την πρώτη φορά να περάσει τις εξετάσεις στο μάθημα της μαρξιστικής ιδεολογίας
και χαρακτηρίστηκε από έλλειψη πολιτικού ζήλου.
Στις αρχές του 1923, ένα χρόνο μετά το
θάνατο του πατέρα του, η οικογένειά του σχεδόν καταστράφηκε οικονομικά εξ
αιτίας της αστάθειας στη μετεπαναστατική περίοδο. Την ίδια περίοδο, ο Ντμίτρι
προσβλήθηκε από φυματίωση, μία πάθηση που θα τον επηρέαζε στην υπόλοιπη ζωή
του.
Για την αποφοίτησή του από το Ωδείο
(1925) συνέθεσε την 1η Συμφωνία. Η επιτυχία του έργου ήταν μεγάλη και του
προσέφερε παγκόσμια αναγνώριση, ήδη, από την ηλικία των 19 ετών. Η πρεμιέρα του
έργου δόθηκε στις 12 Μαΐου 1926
από τη Φιλαρμονική του Λένινγκραντ (όπως είχε μετονομαστεί από το 1924 η Αγία
Πετρούπολη), υπό τη διεύθυνση του Νικολάι Μάλκο.
Μετά την αποφοίτησή του ακολούθησε διπλή
σταδιοδρομία, του κλασικού πιανίστα και συνθέτη. Οι πιανιστικές του επιδόσεις
δέχθηκαν αρκετές αποδοκιμασίες, σε αντίθεση με τις συνθετικές κι έτσι μετά το
1927 αφοσιώθηκε στη σύνθεση και με την προτροπή του σπουδαίου μαέστρου Μπρούνο
Βάλτερ.
Το 1927 έγραψε τη 2η Συμφωνία, έπειτα
από παραγγελία για τις εκδηλώσεις εορτασμού της δέκατης επετείου της
Οκτωβριανής Επανάστασης. Καθώς έγραφε το έργο αυτό, παράλληλα ξεκίνησε την
όπερα «Η Μύτη», η οποία βασιζόταν στην ομώνυμη ιστορία του Γκόγκολ και σατίριζε
τη σοβιετική γραφειοκρατία. Το 1929 η όπερα επικρίθηκε για «φορμαλισμό» από τη
σοβιετική ομοσπονδία μουσικών.
Στις αρχές της δεκαετίας του '30 αφιερώθηκε
στη σύνθεση της όπερας «Η λαίδη Μάκμπεθ του Μτσενσκ». Η πρώτη της εκτέλεση
έγινε στις 22 Ιανουαρίου 1934
στο Λένινγκραντ και δύο μέρες μετά στη Μόσχα, γνωρίζοντας επιτυχία και
κομματική αποδοχή. Γράφτηκε ότι υπήρξε «αποτέλεσμα της γενικότερης επιτυχίας
του σοσιαλιστικού οικοδομήματος και της σωστής πολιτικής του Κόμματος» και ότι
μια τέτοια όπερα «θα μπορούσε να έχει γραφτεί μόνο από σοβιετικό συνθέτη,
μεγαλωμένο μέσα στο καλύτερο κομμάτι της παράδοσης της σοβιετικής κουλτούρας».
Τα δύο επόμενα χρόνια η φήμη και η δημοτικότητα του συνθέτη αυξάνονταν και το
έργο του δεχόταν επαίνους από κριτικούς και κοινό.
Το 1936 ο Σοστακόβιτς έχασε την εύνοια
του κομμουνιστικού καθεστώτος. Αφορμή ήταν η επίσκεψη του Στάλιν στο θέατρο
όπου παρουσιαζόταν η «Λαίδη Μάκμπεθ» στις 26 Ιανουαρίου. Ο
«πατερούλης» παρακολούθησε το έργο κάτω από αυστηρά μέτρα ασφαλείας, κρυμμένος
από μια κουρτίνα, για την αποφυγή ενδεχόμενης απόπειρας δολοφονίας. Λέγεται,
μάλιστα, ότι εγκατέλειψε το θέατρο κατά τη διάρκεια της παράστασης. Αυτό το
γεγονός έμοιαζε με καταστροφή, μέσα στο κλίμα των εκκαθαρίσεων και του διαρκούς
φόβου της δυσμένειας του κόμματος.
Το αν ο Στάλιν ενοχλήθηκε από τις
φιλελεύθερες θέσεις της όπερας, από τον πρωτοποριακό χαρακτήρα της μουσικής ή
από την αυξανόμενη δημοτικότητα του Σοστακόβιτς, παραμένει αδιευκρίνιστο, όπως και
φράση που αποδίδεται σ' αυτόν «Κάποιος πρέπει να τον σταματήσει». Η εκστρατεία
δυσφήμισης, που ήταν υποκινούμενη από τον ίδιο τον Στάλιν, ξεκίνησε με μια
σειρά επιθέσεων εναντίον του συνθέτη στην εφημερίδα «Πράβδα» και συγκεκριμένα
στις 28 Ιανουαρίου με
ένα άρθρο υπό τον τίτλο «Σύγχυση αντί Μουσικής, που καταδίκαζε το έργο ως
φορμαλιστικό.
Οι παραστάσεις διακόπηκαν αμέσως και ο
συνθέτης τους επόμενους μήνες κοιμόταν ντυμένος, με μια βαλίτσα κάτω από το
κρεβάτι, για να είναι έτοιμος σε περίπτωση σύλληψής του από την αστυνομία.
Επιπλέον, κυριεύθηκε από κατάθλιψη και σκέψεις αυτοκτονίας, οι οποίες
εμφανίζονταν κατά διαστήματα σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Οι παραγγελίες
έργων άρχισαν να αραιώνουν και το εισόδημά του μειώθηκε δραματικά. Το μόνο
αντιστάθμισμα στις απογοητεύσεις εκείνων των καιρών ήταν η γέννηση της κόρης
του Γκαλίνα και του γιου του Μαξίμ.
Η απάντηση του Σοστακόβιτς στην απαξίωσή
του ήταν η 5η Συμφωνία του 1937, η οποία συνθετικά ήταν συντηρητικότερη από τα
προηγούμενα έργα του και δεν διέθετε ανοιχτά πολιτικό περιεχόμενο. Έργο επικό
και με αντιστοιχίες προς την 5η Συμφωνίατου Μπετόβεν, σημείωσε μεγάλη
επιτυχία και παραμένει ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του. Μετά την πρεμιέρα, το
έργο παρουσιαζόταν ως επιστροφή του συνθέτη στην επίσημη «γραμμή» του κόμματος.
Εκείνη την εποχή, επίσης, ο Σοστακόβιτς
έγραψε και το πρώτο από τα κουαρτέτα εγχόρδων του (1935). Τα έργα «μουσικής
δωματίου» τού επέτρεπαν να πειραματίζεται και να εκφράζει ιδέες, οι οποίες δεν
θα γίνονταν αποδεκτές στα περισσότερο δημόσιου χαρακτήρα συμφωνικά κομμάτια
του. Τον Σεπτέμβριο του 1937 άρχισε να διδάσκει σύνθεση στο Ωδείο της Μόσχας,
το οποίο του παρείχε κάποια οικονομική ασφάλεια.
Με το ξέσπασμα του πολέμου μεταξύ
Σοβιετικής Ένωσης και Γερμανίας το 1941, ο Σοστακόβιτς αρχικά παρέμεινε στο
Λένινγκραντ και στη διάρκεια της πολιορκίας της πόλη έγραψε τα τρία πρώτα μέρη
της περίφημης 7ης Συμφωνίας του (της επονομαζόμενης «Συμφωνίας του Λένινγκραντ»).
Τον Οκτώβριο του 1941, ο συνθέτης και η
οικογένειά του μεταφέρθηκαν στο Κουϊμπίσεφ (σημερινό Σαμάρα), όπου η συμφωνία
ολοκληρώθηκε και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 5 Μαρτίου 1942. Η πρεμιέρα
του έργου στη Μόσχα, στις 27 Μαρτίου,
έγινε κάτω από επικίνδυνες συνθήκες, όμως οι θεατές δεν εγκατέλειψαν τις θέσεις
ούτε και έπειτα από συναγερμό αεροπορικής επιδρομής. Ο Στάλιν ήθελε να κάνει το
έργο γνωστό και εκτός Σοβιετικής Ένωσης: τον Ιούνιο και τον Ιούλιο της ίδιας
χρονιάς το έργο παρουσιάστηκε στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη κι έγινε σύμβολο
της ρωσικής αντίστασης, τόσο στην Ε.Σ.Σ.Δ. όσο και στη Δύση.
Την άνοιξη του 1943 ο Σοστακόβιτς μετακόμισε
οικογενειακώς στη Μόσχα. Εκεί παρουσίασε την 8η Συμφωνία, ένα έργο σκοτεινό και
βίαιο, που αντί να υμνεί τη νικηφόρα έκβαση του πολέμου, εκφράζει το πένθος για
τις μεγάλες απώλειες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την απαγόρευσή της ως το 1960.
Αντιθέτως, η 9η Συμφωνία (1945) είναι μια ειρωνική παρωδία, η οποία κάθε άλλο
παρά ικανοποιούσε την απαίτηση προς αυτόν για έναν «ύμνο της νίκης».
Το 1948 ο Σοστακόβιτς καταγγέλθηκε και πάλι
για φορμαλισμό, στο πλαίσιο του «δόγματος Ζντάνοφ». Τα περισσότερα από τα έργα
του απαγορεύτηκαν, πιέστηκε να μετανοήσει δημόσια και η οικογένειά του
στερήθηκε τα προνόμιά της. Σύμφωνα με μαρτυρία του φίλου του σκηνοθέτη και
ηθοποιού Γιούρι
Λιουμπίμοφ, «περίμενε για τη σύλληψή του κάθε βράδυ στην πόρτα του
ασανσέρ, έτσι ώστε τουλάχιστον να μην αναστατωθεί η οικογένειά του». Τα επόμενα
χρόνια δούλευε σε τρία επίπεδα: έγραφε κινηματογραφική μουσική για να «πληρώνει
το νοίκι», έργα που στόχευαν στην εξασφάλιση «της επίσημης απενοχοποίησης και
επανένταξής του» και σε σοβαρά έργα «για το συρτάρι».
Οι περιορισμοί στη μουσική και την
ιδιωτική ζωή του Σοστακόβιτς χαλάρωσαν το 1949, προκειμένου να εξασφαλιστεί η
συμμετοχή του σε μια αντιπροσωπεία επιφανών σοβιετικών στις Η.Π.Α. Εκείνη τη
χρονιά, επίσης, έγραψε την καντάτα «Το τραγούδι των δασών», η οποία εγκωμίαζε
τον Στάλιν ως «μεγάλο κηπουρό», ενώ το 1951 ορίστηκε αντιπρόσωπος στο «Ανώτατο
Σοβιέτ».
Ο θάνατος του Στάλιν το 1953 αποδείχτηκε
το σημαντικότερο βήμα για την επίσημη αποκατάσταση του Σοστακόβιτς, η οποία
επισφραγίστηκε με τη 10η Συμφωνία του, με το άγριο και δραματικό δεύτερο μέρος
της να θεωρείται ότι είναι μουσικό πορτρέτο του ίδιου του Στάλιν. Μαζί με την
5η και την 7η, αποτελεί μία από τις δημοφιλέστερες συμφωνίες του συνθέτη.
Το έτος 1960 σηματοδότησε άλλη μια
κρίσιμη καμπή στη ζωή του Σοστακόβιτς: την προσχώρησή του στο Κομμουνιστικό
Κόμμα. Το γεγονός αυτό έχει ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως, είτε ως ένδειξη
συμμόρφωσης και αφοσίωσης, είτε ως σημάδι δειλίας, είτε ως αποτέλεσμα πολιτικής
πίεσης. Από τη μια, είναι γεγονός ότι ο κομματικός μηχανισμός, τώρα πλέον ήταν
λιγότερο καταπιεστικός απ' ό,τι πριν από το θάνατο του Στάλιν. Από την άλλη, ο
γιος του θυμάται τον πατέρα του να κλαίει ύστερα από το γεγονός και να λέει στη
σύζυγό του Irina ότι τον είχαν εκβιάσει. Το 1962 ο Σοστακόβιτς επέστρεψε στο
προσφιλές του θέμα του αντισημιτισμού, στη 13η Συμφωνία (γνωστή ως «Μπάμπι
Γιάρ»), σε ποίηση Γιεβγένι Γεφτουσένκο, όπου μνημονεύει το ολοκαύτωμα των
Εβραίων κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Σοστακόβιτς σε πολλούς τομείς
κατατρυχόταν από εμμονές: σύμφωνα με την κόρη του ήταν «μανιακός με την
καθαριότητα». Συντόνιζε όλα τα ρολόγια στο διαμέρισμα. Συχνά έστελνε κάρτες
στον εαυτό του για να ελέγχει πόσο καλά λειτουργούσε η ταχυδρομική υπηρεσία.
Όταν ήταν καλοδιάθετος, ο αθλητισμός ήταν η βασική του ψυχαγωγία, αν και
προτιμούσε να είναι θεατής ή κριτής από το να παίζει (ήταν διαιτητής
ποδοσφαίρου). Επίσης, απολάμβανε να παίζει χαρτιά, κυρίως πασιέντζα.
Από τα μέσα τις δεκαετίας του '60
αυξήθηκαν τα προβλήματα υγείας του: έπασχε από φλεγμονή του νωτιαίου μυελού, η
οποία οδήγησε σε σταδιακή παράλυση του δεξιού χεριού, και το 1966 έπαθε ένα
πρώτο έμφραγμα . Το 1967 έσπασε το πόδι του και από τότε κάθε χρόνο περνούσε
αρκετούς μήνες στο νοσοκομείο. Στα ύστερα έργα του (κυρίως στα τελευταία
κουαρτέτα και στη 14η Συμφωνία) διαφαίνεται ο προβληματισμός του για το θέμα
του θανάτου.
Πέθανε στις 9 Αυγούστου 1975 από
καρκίνο των πνευμόνων. Κηδεύτηκε (με πολιτική κηδεία) και τάφηκε στη Μόσχα. Η
επίσημη ανακοίνωση δεν δημοσιεύτηκε στην «Πράβδα», παρά μόνο τρεις ημέρες μετά
το θάνατό του, επειδή το κείμενο έπρεπε να ελεγχθεί και να γίνει αποδεκτό από
τον ίδιο τον Μπρέζνιεφ.
Τα έργα του Ντμίτρι Σοστακόβιτς είναι
κυρίως τονικά και ακολουθούν το ρομαντικό ιδίωμα. Έπειτα από μια αρχική περίοδο
στο πνεύμα της «πρωτοπορίας» έγραψε σε ένα προσωπικό ιδίωμα, στο οποίο φαίνεται
μεταξύ άλλων και η έντονη επιρροή του Μάλερ. Συνδυάζει στοιχεία ρομαντισμού
(δηλαδή στοιχεία πάθους και τραγικότητας), με ατονική γραφή και με περιστασιακή
χρήση στοιχείων της σειραϊκής μουσικής. Συχνά, η μουσική του περιέχει οξείες
αντιθέσεις και έντονο το στοιχείο του γκροτέσκου, της ειρωνείας και του
σαρκασμού.
Θεωρείται ότι τα μεγαλύτερα έργα του
είναι οι 15 συμφωνίες του και τα 15 κουαρτέτα εγχόρδων. Το έργο του, επίσης,
περιλαμβάνει όπερες, 6 κοντσέρτα (για πιάνο, βιολί και βιολοντσέλο) και πολλή
κινηματογραφική μουσική. Η μουσική του Σοστακόβιτς αποκαλύπτει την επίδραση
πολλών από τους συνθέτες που θαύμαζε: τον Μπαχ, τον Μπετόβεν, τον Μάλερ και τον
Μπεργκ. Από τους ρώσους συνθέτες, εκτιμούσε κυρίως τους Μουσόργκσκυ, Προκόφιεφ
και Στραβίνσκι.
Αλέξης Σολομός
1918 – 2012
1918 – 2012
Έλληνας σκηνοθέτης, συγγραφέας,
μεταφραστής και θεωρητικός του θεάτρου. Υπήρξε μία από τις σπουδαιότερες
προσωπικότητες του ελληνικού θεάτρου και διακρίθηκε σε έργα Αριστοφάνη, αρχαίας
τραγωδίας και Σέξπιρ,
στα οποία άφησε έντονο το καλλιτεχνικό του στίγμα.
Ο Αλέξανδρος Σολωμός γεννήθηκε στην
Αθήνα στις 9 Αυγούστου 1918
από γονείς κεφαλλονίτικης καταγωγής. Φοίτησε στο Κολέγιο Αθηνών, με καθηγητή
τον Κάρολο Κουν.
Στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών,
σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1939-1942) και κατόπιν με
υποτροφία στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών του Λονδίνου (1945-46), στο
Πανεπιστήμιο Γέιλ και στο Δραματικό Εργαστήρι του γερμανού σκηνοθέτη Έρβιν
Πισκάτορ (1946-48) στη Νέα Υόρκη.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του δούλεψε
ως ενδυματολόγος στο θέατρο Κοτοπούλη(1937) και δύο
χρόνια αργότερα, το 1939, εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως σκηνοθέτης με το έργο
του Τσέχωφ Αρκούδα. Στην Κατοχή εργάστηκε ως ηθοποιός, ενδυματολόγος,
μεταφραστής και κριτικός κινηματογράφου και συνεργάστηκε με τα θέατρα Αθηνών του
Κωστή Μπαστιά (1942-43) και Τέχνης του Κάρολου Κουν, ο οποίος ανέβασε
το έργο του Ο τελευταίος ασπροκόρακας το 1944.
Ο Αλέξης Σολομός ξεκίνησε τη σκηνοθετική
του σταδιοδρομία στη Νέα Υόρκη το 1947 και το 1949 ανέβασε στο Λονδίνο
τον Καλιγούλα του Αλμπέρ Καμί. Το 1949 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου η
πρώτη παράσταση που σκηνοθέτησε ήταν η Κληρονόμος του Γκετς στο
Θέατρο Μουσούρη. Τον επόμενο χρόνο ξεκίνησε τη μακροχρόνια συνεργασία του
(1950-1964, 1968-1985 και 1992) για το οποίο σκηνοθέτησε πάνω από 100 έργα, ενώ
άλλα 65 έργα σκηνοθέτησε σε διάφορους αθηναϊκούς θιάσους, στο Κρατικό Θέατρο
Βορείου Ελλάδος και τη Λυρική Σκηνή. Το 1964 ίδρυσε το δικό του θεατρικό
οργανισμό, με την επωνυμία Προσκήνιο, ο οποίος λειτούργησε με διαλείμματα
έως 1978. Το 1992 αποσύρθηκε οριστικά από το θέατρο, σκηνοθετώντας για το
Εθνικό Θέατρο δύο έργα, την Αντιγόνη του Σοφοκλή και τους Εγκληματίες του
αυστριακού συγγραφέα Φέρντιναντ Μπρούκνερ.
Ο Αλέξης Σολωμός χρημάτισε αναπληρωτής
γενικός διευθυντής του ΕΙΡΤ (1974-1975) και δυο φορές διευθυντής του Εθνικού
Θεάτρου (1980-1983). Για την προσφορά του στο θέατρο τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη
του Φοίνικα, ενώ αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο Αλέξης Σολομός διακρίθηκε στο ανέβασμα
έργων του Αριστοφάνη. Στις παραστάσεις του χρησιμοποίησε στοιχεία από την
ελληνική λαογραφία, στο «μέτρο που τα δεχόταν ο οργανισμός του Αριστοφάνη»,
όπως τόνιζε ο ίδιος. Έτσι, αυτός και άλλοι σκηνοθέτες που ασχολήθηκαν με τα
έργου του κατάφεραν να τον απομακρύνουν από τη φήμη και τους χαρακτηρισμούς του
ξεπερασμένου, του βωμολόχου ή του αντιεμπορικού. Το συγγραφικό του έργο
περιλαμβάνει έξι θεατρικά έργα, μεταφράσεις θεατρικών έργων, θεατρικά δοκίμια,
αυτοβιογραφικά έργα και άλλα βιβλία με άξονα το θέατρο.
Ο Αλέξης Σολομός πέθανε στις 25 Σεπτεμβρίου 2012
στο σπίτι του στο Κολωνάκι, σε ηλικία 94 ετών. Έφυγε ήσυχα, έχοντας κοντά του
τις δύο κόρες και τα τρία του εγγόνια.
Εδουάρδο Φαλού
1923 – 2013
1923 – 2013
Αργεντινός κιθαρωδός και συνθέτης, από
τις σημαντικές μορφές της λαϊκής αργεντίνικης μουσικής. Ήταν γνωστός σε
ολόκληρο τον κόσμο και συνεργάστηκε με σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως ο Αταουάλπα
Γιουπάνκι και η Μερσέδες Σόσα.
Ο Εδουάρδο Φαλού (Eduardo Falú)
γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του
1923 στο Σαν Χοσέ ντε Μετάν της επαρχίας Σάλτα από γονείς συριακής καταγωγής.
Έζησε σε αγροτικό περιβάλλον και επηρεάστηκε από τη λαϊκή μουσική της Σάλτα,
που παρέμεινε για τον Φαλού «ζωντανή, δυναμική και εξελιγκτική» στο πέρασμα των
χρόνων. Μια κιθάρα, δώρο του πατέρα του, τον έκανε να στραφεί στη μουσική.
Σπούδασε αρμονία και θεωρία με τον σπουδαίο αργεντινό συνθέτη Κάρλος
Γκουασταβίνο και από το 1945 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Μπουένος Άιρες, όπου
άρχισε τη μουσική του καριέρα.
Το 1950 κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο,
με τραγούδια σε στίχους του ποιητή Χάιμε Ντάβαλος (1921-1981), με τον οποίο
υπέγραψε μερικές από τις μεγάλες του επιτυχίες: Zamba de la Candelaria (Η
Σάμπα της Υπαπαντής), Trago de sombra (Το Ποτό της Σκιάς), Canción
del jangadero (Το Τραγούδι του Ψαρά) και La tonada del viejo amor (Η
Μελωδία της Παλιάς Αγάπης). Ο Φαλού μελοποίησε κείμενα αργεντινών συγγραφέων,
όπως ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες (José Hernández) και ο Ερνέστο Σάμπατο (Romance de
la Muerte de Juan Lavalle) και συνόδευσε με την κιθάρα τους συμπατριώτες του
μουσικούς, όπως ο μυθικός Αταουάλπα Γιουπάνκι και η θρυλική Μερσέδες Σόσα. Τη
δεκαετία του '90 συνέθεσε δύο σουίτες: Primera Suite Argentina (1996)
και Segunda Suite Argentina (1999).
Στη διάρκεια της μακράς σταδιοδρομίας
του έδωσε πολλές συναυλίες στο εξωτερικό, αρχής γενομένης από τις Ηνωμένες
Πολιτείες το 1952. Ακολούθησαν περιοδείες στην ΕΣΣΔ, τη Γαλλία, την Ιαπωνία,
την Ισπανία, τη Βρετανία, τη Γερμανία, την Αυστρία, την Ελβετία, τη Σουηδία,
την Ολλανδία και τη Νορβηγία. Πραγματοποίησε, επίσης, μεγάλες περιοδείες στις
χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Το 2009, οι Γερμανοί σκηνοθέτες Όλιβερ
Πρίμους και Άρνο Έρι γύρισαν ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του, με
τίτλο Eduardo Falu - Canto al paisaje soñado (Εδουάρδο Φαλού:
Τραγούδι για ένα ονειρικό τοπίο). Τον ίδιο χρόνο, ο Φαλού κυκλοφόρησε το
κύκνειο άσμα του, ένα δίσκο αφιερωμένο στον Ισπανό κλασικό κιθαριστή Αντρές
Σεγκόβια.
Ο Εδουάρδο Φαλού πέθανε στις 9 Αυγούστου 2013, σε
ηλικία 90 ετών.
Μάρκος Μπότσαρης
1790 – 1823
1790 – 1823
Ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης από το
Σούλι. Έδρασε κυρίως στη Δυτική Στερεά Ελλάδα και χαρακτηρίζεται από τους
ιστορικούς ως μία από τις πιο αγνές μορφές του Αγώνα.
Ο Μάρκος Μπότσαρης γεννήθηκε στο Σούλι
το 1790 και ήταν ο δευτερότοκος γιος του Κίτσου Μπότσαρη (1754-1813), ηγετικής
μορφής της φάρας των Μποτσαραίων. Μετά την κατάληψη του Σουλίου από τον Αλή
Πασά το 1803 και τις διώξεις των Σουλιωτώνπου ακολούθησαν,
κατέφυγε με τον πατέρα του και άλλους συμπατριώτες του πρώτα στην Πάργα και στη
συνέχεια στην Κέρκυρα. Εκεί εντάχθηκε στο «Αλβανικό Σύνταγμα», που είχαν
συγκροτήσει οι Γάλλοι κι έφθασε μέχρι το βαθμό του εκατόνταρχου.
Παρά την περιορισμένη του μόρφωση,
συνέγραψε το 1809 το «Λεξικό της Ρομαϊκοίς και Αρβανιτικοίς Απλής», ήτοι ένα
ελληνο-αλβανικό λεξικό, το πρωτότυπο του οποίου βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη των
Παρισίων. (Το 1980 εκδόθηκε στην Αθήνα από τον Τίτο Γιοχάλα). Το 1810 πήρε
διαζύγιο από την πρώτη του γυναίκα, λόγω απιστίας και παντρεύτηκε για δεύτερη
φορά, τη Χρυσούλα Καλογήρου, κόρη του αρματολού της Πρέβεζας Χρηστάκη
Καλογήρου, η οποία του χάρισε δύο παιδιά, τον Δημήτριο Μπότσαρη (1814-1871),
στρατιωτικό και πολιτικό και την Κατερίνα-Ρόζα Μπότσαρη (1820-1872), καλλονή
της εποχής της, η οποία διετέλεσε κυρία επί των τιμών της βασίλισσας Αμαλίας.
Μάρκος Μπότσαρης, πίνακας του Θεόφιλου
Το 1813 επέστρεψε στην Ήπειρο και μετά
τη δολοφονία του πατέρα του από τον αρματολό Γώγο Μπακόλα τον Ιανουάριο του
1814 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στον Κακόλακκο Πωγωνίου, όπου
διορίστηκε αρχηγός της περιοχής από τον Αλή Πασά. Τον ίδιο χρόνο έγινε μέλος
της Φιλικής Εταιρίας. Το 1820, μαζί με τον θείο του Νότη και άλλους Σουλιώτες,
πολέμησε στο πλευρό των σουλτανικών δυνάμεων, που πολιορκούσαν τον ανυπάκουο
Αλή Πασά στα Ιωάννινα, έχοντας λάβει την υπόσχεση ότι θα ξαναγυρνούσαν στην
πατρίδα τους.
Βλέποντας ότι οι Τούρκοι αθετούσαν την
υπόσχεσή τους, ο Μπότσαρης ήρθε σε συνεννόηση με τον Αλή Πασά και του ζήτησε
τον επαναπατρισμό των Σουλιωτών, με αντάλλαγμα τη βοήθεια τους στον αγώνα του
εναντίον των στρατευμάτων του Σουλτάνου. Η σχετική συμφωνία υπογράφηκε
στις 15 Ιανουαρίου 1821.
Πρώτη του επιτυχία ήταν η νίκη στους Καμψάδες και στα Πέντε Πηγάδια και η
κατάληψη των φρουρίων της Ρηγιάσας και της Ρινιάσσας.
Με την έκρηξη της Επανάστασης, ο Μάρκος
Μπότσαρης πήρε μέρος στις νικηφόρες μάχες στο Κομπότι της Άρτας (3 Ιουλίου 1821) και
στην Πλάκα (Σεπτέμβριος 1821) εναντίον του Τοπάλ Αλί Πασά και στα Δερβιζανά
εναντίον του Τουρκομακεδόνων του Καπλάν Μπέη (12 Οκτωβρίου 1822).
Στις 12 Νοεμβρίου 1821
συμμετείχε στην πολιορκία και την άλωση της Άρτας (17 Νοεμβρίου 1821).
Στο μεταξύ, οι Οθωμανοί είχαν
αιχμαλωτίσει την οικογένειά του, που παρέμενε στον Κακκόλακο. Όταν τον Μάρτιο
του 1822 πήγε μαζί με άλλους Σουλιώτες οπλαρχηγούς στην Πελοπόννησο για να
ζητήσει βοήθεια από την προσωρινή κυβέρνηση, πέτυχε να απελευθερώσει την
οικογένειά του, ανταλλάσσοντάς τη με τα χαρέμια του Χουρσίτ Πασά που είχαν
αιχμαλωτισθεί κατά την άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821). Την
οικογένεια την έστειλε στην Ανκόνα της Ιταλίας και ο ίδιος παρέμεινε στην
Πελοπόννησο με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον οποίο ακολούθησε στη Δυτική
Στερεά Ελλάδα.
Τον Μάιο του 1822 έπεισε τον
Μαυροκορδάτο να αναληφθεί εκστρατεία στην Ήπειρο, με σκοπό τη βοήθεια των
Σουλιωτών. Στα τέλη Ιουνίου με 1200 αγωνιστές κατευθύνθηκε από το Κομπότι στο
Σούλι. Στις 29 Ιουνίου,
κοντά στην Πλάκα, αντιμετώπισαν τις υπέρτερες δυνάμεις του Κιουταχή και
τράπηκαν σε φυγή. Στις 4 Ιουλίου,
με 32 συντρόφους του, πήρε μέρος στην καταστροφική μάχη του Πέτα, που σήμανε
την οριστική παράδοση του Σουλίου στους Οθωμανούς.
Στις 12 Οκτωβρίου 1822, με
τη βοήθεια του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, προήχθη σε στρατηγό, προκαλώντας την
αντίδραση των άλλων οπλαρχηγών. Η στάση τους τον εξόργισε και ενώπιόν τους
έσκισε το χαρτί του διορισμού του, λέγοντας: «Όποιος είναι άξιος παίρνει το
δίπλωμα μεθαύριο μπροστά στον εχθρό». Αυτή η μεγαλοπρεπής πράξη του αποδεικνύει
την ανιδιοτέλειά του και την αγάπη του για την πατρίδα. Στη συνέχεια είχε
καθοριστική συνεισφορά στην αίσια έκβαση της πρώτης πολιορκίας του Μεσολογγίου (25 Οκτωβρίου - 31 Δεκεμβρίου 1822).
Με την ευστροφία και την πονηριά του παρέσυρε σε πλαστές συνομιλίες («καπάκια»)
τους Τούρκους, δίνοντας το χρόνο στους πολιορκημένους να ενισχύσουν τις
οχυρώσεις τους.
Το καλοκαίρι του 1823 ο Μάρκος Μπότσαρης
προσπάθησε να ανακόψει το δρόμο στα τούρκικα στρατεύματα που επέδραμαν από τα
Τρίκαλα προς τη δυτική Στερεά. Τη νύχτα της 8ης προς 9η Αυγούστου, επικεφαλής
350 Σουλιωτών, επιτέθηκε κατά των 4.000 Τουρκαλβανών του Μουσταή Πασά, που
είχαν στρατοπεδεύσει στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου. Ο αιφνιδιασμός πέτυχε και
ο Μπότσαρης, αν και πληγωμένος ελαφρά στην κοιλιά, προχώρησε προς τη σκηνή του
Μουσταή Πασά, προκειμένου να τον αιχμαλωτίσει. Όμως, μία σφαίρα από έναν
αφρικανό υπηρέτη του πασά τον βρήκε στο μάτι και τον τραυμάτισε σοβαρά.
Εξέπνευσε λίγες ώρες αργότερα. Τότε, οι άνδρες του, αν και νικούσαν, διέκοψαν
τη μάχη για να παραλάβουν τη σορό του αρχηγού τους και τα λάφυρα.
Μεταφέροντας τον νεκρό Μπότσαρη προς το
Μεσολόγγι, σταμάτησαν για λίγο στη Μονή Προυσού, όπου ευρισκόταν ο Καραϊσκάκης κατάκοιτος.
Αυτός τον ασπάστηκε, λέγοντας: «Άμποτε ήρωα Μάρκο, κι εγώ από τέτοιο θάνατο να
πάω». Ο νεκρός μεταφέρθηκε στο Μεσολόγγι στις 10 Αυγούστου 1823 με
θριαμβική πομπή, που περιγράφει ο Πουκεβίλ στα απομνημονεύματά του. Του
θριάμβου προηγούνταν Τουρκαλβανοί αιχμάλωτοι, ακολουθούσαν οι ίπποι των
αξιωματικών τους με πολύτιμα επισάγματα και πενήντα τέσσερεις σημαίες των
εχθρών. Ο νεκρός Μάρκος ήταν καλυμμένος με κυανή χλαμύδα. Ακολουθούσαν τα
λάφυρα που ήταν ζώα, όπλα, σκηνές, πολεμοφόδια και το ταμείο των εχθρών. Η
επικήδεια τελετή έγινε στο ναό Αγίου Νικολάου των προμαχώνων.
Τον θάνατο του Μάρκου Μπότσαρη ύμνησε η
λαϊκή και η έντεχνη μούσα. Ο Διονύσιος Σολωμός έγραψε
το ποίημα «Εις Μάρκο
Μπότσαρη», στο οποίο παρομοιάζει τη μεγάλη προσέλευση των Ελλήνων
στην κηδεία του ήρωα με τη συρροή των Τρώων στην ταφή του Έκτορα. Ποιήματα
αφιερωμένα στον Μπότσαρη έγραψαν ο αμερικανός ποιητής Φιτζγκρίν Χάλεκ (1790-1867)
με τίτλο «Marco Bozzaris» (1825), ο ελβετός ποιητής και δημοσιογράφος Ζιστ
Ολιβιέ (1807-1876) με τίτλο «Marcos Botzaris au mont Aracynthe» («Ο Μάρκος
Μπότσαρης στο όρος Αράκυνθος», 1826) και ο γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ στη
συλλογή ποιημάτων του «Les Orientales» («Τ' Ανατολίτικα», 1829).
Το 1858 ο ζακυνθινός συνθέτης Παύλος Καρρέρ παρουσίασε
την όπερα «Μάρκος Μπότσαρης». Το γαλλικό κράτος τίμησε το 1911 τον Μάρκο
Μπότσαρη, δίνοντας σ' έναν από τους σταθμούς του παρισινού μετρό τ' όνομά του
(«Botzaris»).
Σάρον Τέιτ
1943 – 1969
1943 – 1969
Η αμερικανίδα Σάρον Τέιτ υπήρξε μια
πολλά υποσχόμενη ηθοποιός, προτού αποτελέσει το πιο διάσημο θύμα του διαβόητου
δολοφόνου Τσαρλς Μάνσον. Παρά τα χρόνια που πέρασαν η αγριότητα της δολοφονίας
της δεν έχει ξεχαστεί και απασχολεί και σήμερα τα ΜΜΕ.
Η Σάρον Τέιτ γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 1943
στο Ντάλας του Τέξας και ήταν κόρη στρατιωτικού. Σε ηλικία μόλις 6 μηνών
εισήλθε στον κόσμο του θεάματος κερδίζοντας ένα διαγωνισμό ομορφιάς για νήπια.
Φοίτησε σε διάφορα σχολεία των ΗΠΑ, λόγω των συχνών μεταθέσεων του πατέρα της
και στα εφηβικά της χρόνια συμμετείχε σε διαγωνισμούς ομορφιάς.
Ξεχώριζε για την ομορφιά της και το 1961
έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στο θρησκευτικό δράμα του Ρίτσαρντ
Φλάισερ «Βαραβάς» («Barrabas»). To 1966 ξεχώρισε για την ερμηνεία της στην
ταινία τρόμου του Τζέι Λι Τόμσον «Eye of the Devil».
Τον επόμενο χρόνο πρωταγωνίστησε στο
δράμα του Μαρκ Ρόμπσον «Η κοιλάδα με τις κούκλες» («Valley o Dolls». Η ταινία
έλαβε αρνητικές κριτικές, αλλά η Τέιτ για την ερμηνεία της κέρδισε υποψηφιότητα
για Χρυσή Σφαίρα. Η ίδια γνώριζε τα τα όρια της και δεν φιλοδοξούσε να παίξει
Σέξπιρ, όπως είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή της. Θαύμαζε την Φέι Ντάναγουεϊ και
την Κατρίν Ντενέβ και ήθελε να μοιάσει σε αυτές τις δυο σπουδαίες ηθοποιούς.
Στις αρχές του 2018 παντρεύτηκε στο
Λονδίνο τον ανερχόμενο τότε Πολωνό σκηνοθέτη Ρομάν Πολάνσκι, ο οποίος την είχε
σκηνοθετήσει τον προηγούμενο χρόνο στην μαύρη κωμωδία «Η Νύχτα των Βρυκολάκων»
(«Dance of the Vampires»). Στα τέλη του ίδιου χρόνου έμεινε έγκυος στο πρώτο
τους παιδί.
Λίγη ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 9ης Αυγούστου 1969
και ενώ σε δυο εβδομάδες θα γινόταν μητέρα, η Σάρον Τέιτ δολοφονήθηκε με 16
μαχαιριές μέσα στο σπίτι της στο Λος Άντζελες, από τον Τεξ Γουότσον, κατά
διαταγήν του Τσαρλς Μάνσον. Στη συνέχεια, με το αίμα του θύματός του έγραψε
στην είσοδο του σπιτιού της την λέξη «PIG» (Γουρούνι).
Ο Γουότσον είχε εισβάλει στο σπίτι της
Τέιτ μαζί με άλλα τρία μέλη της «οικογένειας» του Τσαρλς Μάνσον (1934-2017),
ενός μοναχικού παράφρονα που διέθετε εντυπωσιακή ικανότητα επιρροής. Μαζί με
την Τέιτ δολοφονήθηκαν και τα τέσσερα φιλικά της πρόσωπα που βρίσκονταν στο
σπίτι της κατά την ώρα της εισβολής. Ο Ρομάν Πολάνσκι απουσίαζε στο Λονδίνο για
επαγγελματικούς λόγους.
H αγριότητα της δολοφονίας της σόκαρε
τόσο την Αμερική όσο και ολόκληρο τον κόσμο. Τα μέλη της «οικογένειας» που
ενεπλάκησαν στο μακελειό συνελήφθησαν ένα μήνα αργότερα και καταδικάστηκαν σε
θάνατο. Οι ποινές τους μετατράπηκαν αργότερα σε ισόβια.
Το ματς του θανάτου
Μνημείο στο γήπεδο «Ντιναμό»
Ως «Ματς του θανάτου» έμεινε στην
ιστορία η ποδοσφαιρική συνάντηση, που διεξήχθη στο γερμανοκρατούμενο Κίεβο
στις 9 Αυγούστου 1942,
μεταξύ Γερμανών στρατιωτών και μιας ομάδας Ουκρανών αρτοποιών. Οι Ουκρανοί
νίκησαν, αλλά αντιμετώπισαν την εκδικητική μανία των Γερμανών κατακτητών. Με
την ιστορία αυτή μεγάλωσαν γενιές και γενιές σοβιετικών πολιτών, αλλά σήμερα η
ορθότητά της αμφισβητείται από Ουκρανούς ιστορικούς και αυτόπτες μάρτυρες του
γεγονότος.
Βρισκόμαστε στο 1941, τρίτη χρονιά
του Β’ Παγκοσμίου
Πολέμου. Ο Χίτλερ έχει
εξαπολύσει την επιχείρηση
«Μπαρμπαρόσα» κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Το ανατολικό μέτωπο
καταρρέει, ο «Κόκκινος Στρατός» υποχωρεί, το Κίεβο πέφτει στα χέρια των ναζί
και οι ποδοσφαιρικές ομάδες διαλύονται. Ορισμένοι από τους παίχτες των δύο
ομάδων της πόλης, Δυναμό και
Λοκομοτίβ, εξαναγκάζονται να δουλεύουν σ’ ένα επιταγμένο φούρνο. Η σκλαβιά δεν
τους λυγίζει, οι κακουχίες δεν τους πτοούν και ιδρύουν ποδοσφαιρική ομάδα με το
όνομα «Σταρτ». Γρήγορα, η φήμη τους φθάνει στα αυτιά των κατακτητών και των
συνεργατών τους, που έχουν φτιάξει τη δική τους ομάδα. Η «Φλάκελφ», όπως είναι
το όονομά της, αποτελείται κυρίως από Γερμανούς στρατιώτες, που επανδρώνουν το
αντιεροπορικό πυροβολικό του Κιέβου.
Η μεγάλη σύγκρουση δεν αργεί να έρθει.
Το ραντεβού κλείνεται για τις 9 Αυγούστου του 1942.
Η μάχη, όμως, είναι άνιση. Το κοινό επιλεγμένο, παραληρεί υπέρ των 11
λεβεντόκορμων ξανθών, που θέλουν να αποδείξουν την ανωτερότητα της Αρίας φυλής.
Ο διαιτητής, ένας νεαρός SS, μεροληπτεί σαφώς υπέρ της Φλάκελφ. Όμως, οι
ρακένδυτοι σκλάβοι της «Σταρτ» κλείνουν το ημίχρονο προηγούμενοι με 3-1. Στα
αποδυτήρια ένας καλοντυμένος κύριος τους απειλεί με ευγενικό τρόπο ότι πρέπει
να χάσουν. Δεν πτοούνται και το σφύριγμα της λήξης τους βρίσκει θριαμβευτές με
5-3.
Η τύχη τους, όμως, είναι
προδιαγεγραμμένη. Οι κατακτητές δεν συγχωρούν. Οι περισσότεροι βασανίζονται
μέχρι θανάτου και αφήνουν την τελευταία τους πνοή σε κάποιο στρατόπεδο
συγκέντρωσης. Μόνο ένα μνημείο, που ανήγειρε στο Κίεβο ο συμπολίτης τους πρώην
πρόεδρος της Σοβιετικής Ένωσης Λεονίντ Μπρέζνιεφ, θυμίζει τη θυσία τους.
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής
Ένωσης το 1991, ιστορικοί και δημοσιογράφοι (Χοτσαρένκο, Χίντα, Κουζμίν κ.ά.α)
της ανεξάρτητης πλέον Ουκρανίας, άρχισαν να ερευνούν το περιστατικό και
κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για ένα προπαγανδιστικό κόλπο των
σοβιετικών, που σκοπό είχε την ανύψωση του ηθικού των πολιτών. Ερευνώντας
αρχεία και συμβουλευόμενοι αυτόπτες μάρτυρες, διαπίστωσαν ότι οι παίκτες της
«Σταρτ» ούτε απειλήθηκαν στο ημίχρονο, ούτε ο διαιτητής ήταν μέλος των SS.
Μάλιστα, οι ηττημένοι Γερμανοί αναγνώρισαν ιπποτικά την ήττα τους και
συνεχάρησαν τους αντιπάλους του.
Σύμφωνα με τον ιστορικό Βολοντιμίρ
Χίντα, τα ματς αυτού του τύπου ήταν ρουτίνα στην κατεχόμενη Ουκρανία και τις
περισσότερες φορές κέρδιζαν οι Ουκρανοί (60 νίκες, έναντι 36 των Γερμανών και
15 ισοπαλιών). Βέβαια, δέκα μέρες αργότερα εννέα παίκτες της «Σταρτ»
συνελήφθησαν και οι περισσότεροι από αυτούς εκτελέστηκαν ή πέθαναν σε
στρατόπεδα συγκέντρωσης, επειδή ήταν πράκτορες της NKVD (προδρόμου της KGB),
σύμφωνα με τις κατοχικές αρχές.
Ο Κεκλιμένος Πύργος
της Πίζας
Το «σήμα - κατατεθέν» της Πίζας.
Πρόκειται για το καμπαναριό του καθεδρικού ναού της ιστορικής πόλης της
Ιταλίας, που είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Η
κλίση του αρχικά κατά 5,5 μοίρες, εξαιτίας της καθίζησης του εδάφους, το
κατέστησε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα αξιοθέατα του κόσμου. Ολόκληρη η Πλατεία
της Πίζας (Piazza del Duomo), που περιλαμβάνει την εκκλησία, το βαπτιστήριο και
το καμπαναριό, ανακηρύχθηκε το 1987 από την ΟΥΝΕΣΚΟ ως Μνημείο Παγκόσμιας
Κληρονομιάς.
Το οικοδόμημα, από πέτρα και μάρμαρο,
είναι κυλινδρικό. Αποτελείται από 8 ορόφους με 296 σκαλιά κι έχει ύψος 55,86
μέτρα. Η πρωτοβουλία για την ανέγερσή του ανήκει σε μία πλούσια χήρα της Πίζας,
τη δόνα Μπέρτα ντι Μπερνάρντο, η οποία διέθεσε το πρώτο χρηματικό ποσό (60
σόλδια) στις 5 Ιανουαρίου 1172.
Ένα χρόνο αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1173,
τέθηκε ο θεμέλιος λίθος και πέντε μέρες αργότερα ξεκίνησαν οι εργασίες, που
ολοκληρώθηκαν 199 χρόνια αργότερα, το 1372. Για πολλά χρόνια πιστευόταν ότι οι
αρχιτέκτονες του οικοδομήματος ήταν τα αδέλφια Γκουλιέλμο και Μπονάνο Πιζάνο.
Πρόσφατες μελέτες, όμως, υποστηρίζουν ότι αρχιτέκτονας του Πύργου της Πίζας
είναι ο Ντιοτισάλβι.
Η κλίση του οικοδομήματος προς τα
ανατολικά, η οποία άρχισε κατά τον χρόνο κατασκευής του, δεν έπαψε να μεγαλώνει
στους επόμενους αιώνες. Ήδη, κατά τον 19ο αιώνα αναλήφθηκαν προσπάθειες για την
υποστήριξη του οικοδομήματος και για την ελάφρυνσή του αφαιρέθηκαν οι δύο
βαριές καμπάνες που βρίσκονταν στον υψηλότερο όροφο. Στις 27 Φεβρουαρίου 1964,
η ιταλική κυβέρνηση ζήτησε διεθνή βοήθεια για την αποφυγή κατάρρευσής του.
Ζήτησε, όμως, να διατηρηθεί η κλίση του, που έπαιζε κομβικό ρόλο στην
τουριστική βιομηχανία της περιοχής.
Ύστερα από μελέτες δύο και πλέον
δεκαετιών, στις 7 Ιανουαρίου 1990
ξεκίνησαν οι εργασίες υποστήριξης του οικοδομήματος. Ο Πύργος έκλεισε για το
κοινό και ξανάνοιξε στις 15 Δεκεμβρίου 2001,
με τη λήξη των εργασιών. Η κλίση του μειώθηκε στις 3,99 μοίρες και ειδικοί
έκριναν ότι θα παραμείνει σταθερός και ασφαλής για τα επόμενα 300 χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου