Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Κυριακή του Ασώτου, η επιστροφή, το γλέντι κι οι Λεχρίτες

Ο νέος πρόεδρος   του Κύματος Ριζοσπαστών Λεχριτών Χ.  Χατζηαντωνίου έβαλε  απουσία σε όσους δεν κατάφεραν να «σπάσουν» τα  μπλόκα  των αγροτών για  να δώσουν το  «παρών» στη  γιορτή
«Το άτυπο καταστατικό μας αναφέρει ότι πίνουμε και τραγουδάμε μέχρις εσχάτων, χωρίς συζύγους, φιλενάδες και “χωροφύλακες”, για να μπορούμε ελεύθερα να εκφραστούμε». Ο κ. Χρίστος Χατζηαντωνίου, 71 ετών, που εξελέγη χθες διά βοής πρόεδρος του Κύματος Ριζοσπαστών Λεχριτών, εδώ και περίπου πενήντα χρόνια δίνει το «παρών» στην αποκριάτικη «γιορτή των λεχριτών».
Στην εν λόγω γιορτή, που πραγματοποιείται ανελλιπώς εδώ και δεκαετίες κάθε χρόνο την Κυριακή του Ασώτου, σε διαφορετικές ταβέρνες της Θεσσαλονίκης, το προεδρείο του Κύματος Ριζοσπαστών Λεχριτών (ΚΥΡΙΛΕ), ύστερα από συνεδρίαση αποφάσισε να κηρύξει «αδικαιολογήτως απόντες» αυτούς που δεν κατάφεραν να «σπάσουν» τα μπλόκα των αγροτών, ώστε να ταξιδέψουν στη Θεσσαλονίκη για την ετήσια σύναξη. Και πριν αρχίσει η «μαζική κατανάλωση ρετσίνας», οι καντάδες, τα πειράγματα, αλλά και οι βωμολοχίες, ο πρόεδρος των Ριζοσπαστών Λεχριτών Χρίστος Χατζηαντωνίου, τους κατέγραψε στο απουσιολόγιο.
Η λέξη «λεχρίτης» για τους Θεσσαλονικείς δεν είναι υβριστική, αλλά αντίθετα αναφέρεται στους γλεντζέδες, στους μποέμ τύπους και γενικά σε όσους αγαπούν το καλό κρασί, τις παρέες και τα γλέντια. Βετεράνοι πολεμιστές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και πρόσφυγες από τη Μ. Ασία, το 1925 ίδρυσαν ομάδα οινοποτών και γλεντζέδων «βαρελοφρόνων», που μετονομάστηκε αργότερα σε σύλλογο λεχριτών.
Το… κουνουπάκι 
Στις δημώδεις εκφράσεις, ο χαρακτηρισμός λεχρίτης έχει έννοια υβριστική, όμως οι ιδρυτές του συλλόγου έδωσαν αυτό το όνομα από το ένζυμο που προκαλεί τη βράση της ρετσίνας και από το κουνουπάκι που ζει και πεθαίνει γύρω από την κάνουλα του βαρελιού.
Με σύνθημα εμπνευσμένο από τους αγρότες- «όλα τα κιλά όλα τα κρασιά»-, οι λεχρίτες της Θεσσαλονίκης συγκεντρώθηκαν χθες στην ταβέρνα «Πήρε και Βραδιάζει» και τραγουδώντας καντάδες του Νίκου Γούναρη και ρεμπέτικα του Βαμβακάρη και του Τσιτσάνη, άδειασαν δεκάδες γιοματάρια δροσερής ρετσίνας, σε σημείο που «στέγνωσαν» τα βαρέλια στο υπόγειο της ταβέρνας.
Δύο λέσχες 
Πλέον, υπάρχουν δύο ομάδες λεχριτών: ο «φιλοκυβερνητικός» Σύλλογος Λεχριτών και Κανταδόρων Θεσσαλονίκης- Ο Διόνυσος και το Κύμα Οινοποτών ΚΥΡΙΛΕ, που αποτελεί την άτυπη «αντιπολίτευση». Οι αντίπαλες ομάδες, που τις ενώνει όμως το κρασί, συγκεντρώθηκαν χθες σε διαφορετικές ταβέρνες, αφού τα μέλη του ΚΥΡΙΛΕ στην ετήσια «κρασοκατάνυξη» της Κυριακής του Ασώτου γιορτάζουν χωρίς τις συζύγους.
Ο 88χρονος Νίκος Παπαδόπουλος, ο πιο ηλικιωμένος της παρέας που είναι ταυτόχρονα και ο παλιός ιδιοκτήτης της ταβέρνας όπου έγινε η γιορτή των λεχριτών, λέει: «Πρέπει να βρίσκεις τη δύναμη να προσπερνάς τις λύπες όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Άλλωστε η ζωή είναι τόσο σύντομη».
Ο Γιώργος Βουλγαράκης είναι από τα νεώτερα μέλη των λεχριτών, αφού συμμετέχει μόλις εδώ και 6 χρόνια στις ετήσιες «κρασοσυναντήσεις». «Όσο επικρατεί βαρυχειμωνιά και πέφτει η θερμοκρασία, άλλο τόσο καθαρίζει και η ρετσίνα. Παγωμένη, αρωματική, βαρελίσια ρετσίνα, ανδροπαρέα και καντάδες μέχρι το πρωί. Αυτό είναι το μυστικό της μακροζωίας», υπογραμμίζει.

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

93 χρονών πια η Ηράκλεια!

Με διάταγμα (ΦΕΚ) 55/1926 τεύχος Α΄ δόθηκε η ονομασία Ηράκλεια στον οικισμό που η προηγούμενη ονομασία του ήταν Τζουμαγιά και κατά καιρούς «Βαϊρακλή Τζουμαγιά» και «Κάτω Τζουμαγιά ή Τζουμαγιά».  Δημοσιεύτηκε στην
ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
Εν Αθήναις τη 15η Φεβρουαρίου 1926 ΤΕΥΧΟΣ 55 Α’
Διατάγματα : Περί μετονομασίας κοινοτήτων και συνοικισμών Μακεδονίας (2)
Σελίδα 3 (405)
(απόσπασμα)
Ε’ Εν τω νομώ Σερρών
1)     Η κοινότης Τζουμαγιάς της Υποδιοικήσεως Σερρών είς «κοινότητα Ηράκλειας» και ο ομώνυμος αυτή συνοικισμός Τζουμαγιά εις «Ηράκλειαν».
………………..
Εν Αθήναις τη 9η Φεβρουαρίου 1926
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΠΑΥΛΟΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ
Ο Επί των Εσωτερικών Υφυπουργός

         Γεώργιος Βογόπουλος

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

Υπαπαντή: η Ορθόδοξη γιορτή της Μητέρας στις 2 Φεβρουαρίου


κάποτε ,η γιορτή της Μητέρας γιορταζόταν στην χώρα μας την Υπαπαντή… μακάρι και πάλι να επανέλθει αυτή την μέρα, που μας ταιριάζει περισσότερο, ως Ορθόδοξους Έλληνες
untitled
Υπαπαντή: τέτοια μέρα ορίστηκε πρώτη φορά να τιμάται η μητέρα στην Ελλάδα το 1929.
Με τα χρόνια όμως και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 , η γιορτή μεταφέρθηκε στη 2η Κυριακή του Μαΐου, όπως εορταζόταν τότε και στην Αμερική.
.
Γιατί αυτή η αλλαγή;… ήταν μάλλον μέσα στα πλαίσια του «αμερικανικού ονείρου» και της τάσης προς εμπορευματοποίηση ακόμα και των πιο ευαίσθητων αισθημάτων…
.
Κάνοντας μια μικρή ιστορική αναδρομή, θα δούμε ότι από τα αρχαία χρόνια υπήρχε καθιερωμένη εορτή προς τιμήν της Μητέρας.
Για ένα πρόσωπο όμως τόσο σημαντικό για την ζωή του κάθε ανθρώπου, ίσως δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι αξίζει να τιμάται ακόμα και κάθε μέρα. Η καθιέρωση ειδικών «ημερών» είναι ένας φορμαλισμός όχι απαραίτητος για να της εκφράσουμε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας.
.
Θα σταθώ λίγο στην αλλαγή της ημέρας εορτασμού της Μητέρας, από την Υπαπαντή στην 2η Κυριακή του Μαΐου.
.
Θεωρώ πως οι καταβολές μας ως λαός και η Ορθόδοξη πίστη, που είναι και το κυρίαρχο θρήσκευμα στην Ελλάδα, μας συνδέουν περισσότερο με την ημέρα της Υπαπαντής.
.
Η Παναγία είναι εκείνη που επικαλούμαστε όλοι σε δύσκολες στιγμές της ζωής μας, όσο και αν επιφανειακά δεν θεωρούν όλοι τον εαυτό τους συνειδητό πιστό. Αυτό είναι ένα βίωμα που μεταγγίζεται από τη μάνα στο παιδί της και η κραυγή «Παναγία μου!…» βγαίνει εντελώς αυθόρμητα σε κρίσιμες ώρες.
.
Η Παναγία είναι εκείνη στην οποία θα προστρέξει και η μάνα που πονά για το παιδί, από την εγκυμοσύνη ακόμα, μέχρι την γέννα, το μεγάλωμά του και κάθε δύσκολη στιγμή.
.
Οι γυναίκες που ευτύχησαν να γίνουν μάνες νιώθουν την μεγάλη συγκίνηση που τους διακατέχει όταν, βγαίνοντας αλώβητες από την πορεία της εγκυμοσύνης και του τοκετού και αφού έχουν διαβεί και τις πρώτες σαράντα μέρες της προσαρμογής μητέρας και βρέφους στην νέα οικογενειακή κατάσταση… η μητέρα φέρνει το παιδί της στην Εκκλησία για να ευλογηθούν και οι δύο και ταυτόχρονα να γίνει η πρώτη έξοδος από το σπίτι και η είσοδος του νέου μέλους στην κοινωνία του Θεού των ανθρώπων.
.
Αυτή η τόσο σημαντική ημέρα για το ζεύγος μητέρας- παιδιού καθώς και η στήριξη της Παναγίας Μάνας σε όσες μητέρες επικαλούνται την Χάρη Της, δικαιολογούν τον εορτασμό και την τιμή της Μητέρας κατά την Υπαπαντή, δηλαδή τον Σαραντισμό του ίδιου του Βρέφους Ιησού.
.
Θα ήταν μεγάλη ευλογία να γινόταν ευρύτερα γνωστή αυτή η μέρα ως ημέρα τιμής της Ελληνίδας Ορθόδοξης μητέρας…
.
Ας έχουμε όλες οι μανούλες την στήριξη, τον φωτισμό και την ενδυνάμωση που χαρίζει η Παναγία μας, που αξιώθηκε να γίνει Μητέρα του Θεού και ας είναι το πρότυπό μας και η καταφυγή μας.
.