Φίλες και φίλοι, αναγνώστες; του Κατά Ιωάννη πονήματος καλό σας μεσημέρι, 13 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ σήμερα, φτάσαμε στην 225η ημέρα του έτους 140 μέρες μένουν στο 2019 και μετά..... 2020 Ανατολή Ήλιου: 06:37 Δύση Ήλιου: 20:22 Σελήνη 13 ημερών
Χριστιανικό Εορτολόγιο
Ορθόδοξη Εκκλησία
† Μάρτυρος Κορωνάτου.
† Οσίων Δωροθέου και Δοσιθέου, του υποτακτικού αυτού.
† Σέριδος ηγουμένου εν Γάζη.
Καθολική Εκκλησία
† Αγίου Κασσιανού, πολιούχου της Ίμολα και προστάτη των στενογράφων, των δασκάλων και των νεωκόρων.
† Αγίου Ιππολύτου, προστάτη των δεσμοφυλάκων.
† Αγίου Μάξιμου του Ομολογητή.
Σπουδαίος θεολόγος και κύριος εκπρόσωπος του αγώνα εναντίον των αιρετικών διδασκαλιών του Μονοθελητισμού και του Μονοενεργητισμού. Η Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο και Ομολογητή και τιμά τη μνήμη του στις 21 Ιανουαρίου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι φέρουν το όνομα Μάξιμος.
Ο Μάξιμος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη περί το 580 από πλούσια οικογένεια κι έλαβε αξιόλογη φιλοσοφική και θεολογική μόρφωση. Συνδέθηκε στενά με τον αυτοκράτορα Ηράκλειο (610-641), αλλά η φήμη που είχε αποκτήσει και η έντονη θεολογική του δράση ενόχλησαν το Παλάτι, που επιδίωκε ένα πολιτικό συμβιβασμό με τους αιρετικούς.
Με διαταγή του αυτοκράτορα Κώνστα Β’ (641-668), συνελήφθη από τον έξαρχο της Ιταλίας Θεοδόσιο και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Η άρνησή του να δεχθεί οποιαδήποτε υποχώρηση στην καταδίκη του Μονοθελητισμού και του Μονοενεργητισμού είχε ως συνέπεια την εξορία του στη Θράκη (655).
Σύμφωνα με τους συναξαριστές, κατά τη διάρκεια της εξορίας του συνέχισε να προκαλεί τις αρχές με το ορθόδοξο θεολογικό του πιστεύω, με συνέπεια να του κόψουν τη γλώσσα και το δεξί του χέρι. Ακολούθησε νέα εξορία του Μάξιμου στον Καύκασο, όπου πέθανε από τις κακουχίες το 662.
Το έργο του επηρέασε βαθύτατα την εξέλιξη της ορθόδοξης θεολογίας, ενώ το μαχητικό του πνεύμα υπέρ της ορθόδοξης πίστης παραμένει λαμπρό υπόδειγμα στη συνείδηση της Εκκλησίας.
Απολυτίκιο
Θείου Πνεύματος, τη επομβρία, ρείθρα έβλυσας, τη Εκκλησία, υπερκοσμίων δογμάτων πανεύφημε, θεολόγων δε του Λόγου την κένωσιν, ομολογίας αγώσι διέλαμψας. Πάτερ Μάξιμε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθσι ημίν το μέγα έλεος.
† Ποντιανού, Πάπα Ρώμης.
† Αγίας Ραδεγούνδης.
Επέτειοι και Λοιπές Εορτές
Η παροιμία της μέρας:
"Γράφτα και κλάφτα."
Γεγονότα που συνέβησαν σαν σήμερα
3114 Π. Χ.: Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Λάουνσμπερι, αρχίζει το ημερολόγιο των Μάγιας.
490 Π.Χ.: Μάχη στο Μαραθώνα όπου 10.000 Αθηναίοι και 1.000 Πλαταιείς συντρίβουν 55.000 Πέρσες.
523: O Ιωάννης γίνεται Πάπας.
1099: Εκλέγεται Πάπας ο Πασχάλης Β΄.
1134: Πεθαίνει η Ειρήνη της Ουγγαρίας, 46 ετών, σύζυγος του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ιωάννη Β΄ Κομνηνού.
1315: Ο Λουδοβίκος Ι΄ παντρεύεται την Κλημεντίνη του Ανζού.
1516: Γαλλία και Ισπανία υπογράφουν τη συνθήκη του Νογιόν.
1521: Ο Κορτές εισέρχεται θριαμβευτικά ξανά στο Τενοτσιτλάν, σημερινό Μεξικό.
1553: Συλλαμβάνεται από τον Ιωάννη Καλβίνο ως αιρετικός ο Μιχαήλ Σερβέτος.
1642: Ανακαλύπτεται από τον Κρίστιαν Χόιχενς το κάλυμμα στο νότιο πόλο του πλανήτη Άρη.
1704: Στον πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής, Άγγλοι και Αυστριακοί νικούν τους Γάλλους και τους Βαυαρούς στη μάχη του Μπλενχάιμ.
1792: Γάλλοι επαναστάτες συλλαμβάνουν τον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄ και φυλακίζουν τους βασιλικούς, ανάμεσά τους και τη Μαρία Αντουανέτα.
1820: Ο Αλή πασάς πυρπολεί τα Ιωάννινα μόλις πληροφορήθηκε την εκστρατεία του Σουλτάνου εναντίον του.
1825: Ο Ελληνικός στόλος υπό τον Κ. Κανάρη επιτίθεται κατά του Αιγυπτιακού στην Αλεξάνδρεια.
1828: Σφαγές Ελλήνων από τους Τούρκους στο Ηράκλειο της Κρήτης.
1846: Η Αστερόεσσα υψώνεται για πρώτη φορά στο Λος Άντζελες.
1863: Πεθαίνει ο Γάλλος φιλέλληνας ζωγράφος Εζέν Ντελακρουά, 65 ετών, («Η σφαγή της Χίου»).
1866: Γεννιέται ο Ιταλός βιομήχανος, ιδρυτής της «Φίατ» Τζιοβάννι Ανιέλι.
1868: Σεισμοί (13-15/8/1868) στο Περού και στον Ισημερινό, με γύρω στους 25.000 νεκρούς και ζημιές 300 εκατομμυρίων δολαρίων.
1881: Εφευρίσκεται το στηθοσκόπιο.
1888: Πρώτο ταξίδι της περίφημης αμαξοστοιχίας «Όριεντ Εξπρές».
1889: Ο Γουίλιαμ Γκρέι από το Κονέκτικατ εφευρίσκει τηλέφωνο που λειτουργεί με κέρματα.
1898: Ανακαλύπτεται από τον Καρλ Γκούσταφ Βιτ ο 433 Έρως, ο πρώτος αστεροειδής που βρίσκεται κοντά στη Γη.
1899: Γεννιέται ο ο μαιτρ των θρίλερ Άλφρεντ Χίτσκοκ.
1900: Οι συμμαχικές δυνάμεις εισέρχονται στο Πεκίνο, κάμπτοντας οριστικά την κινεζική αντίσταση. Διαφεύγει η Αυτοκράτειρα και μέρος του στρατού προς το Χσιαν Φου.
1900: Το πλοίο «Ντόιτσλαντ» της Αφρικανικής γραμμής Αμβούργου κερδίζει ένα νέο ρεκόρ φτάνοντας στο Πλίμουθ της Αγγλίας μέσα σε πέντε μέρες, 11 ώρες και 45 λεπτά, μετά την αναχώρησή του από τη Νέα Υόρκη μειώνοντας το προγενέστερο χρόνο κατά τρεις ώρες και έξι λεπτά.
1903: Ανακοινώνεται, στην επιθεώρηση «Nature» η παραγωγή ιόντων από ράδιο.
1905: Η Νορβηγία διεξάγει δημοψήφισμα, στο οποίο οι ψηφοφόροι τάσσονται υπέρ της διάλυσης της ένωσης με τη Σουηδία.
1912: Γεννιέται ο βιολόγος Σαλβαδόρ Λούρια, Νομπελίστας (1969).
1912: Πεθαίνει ο Γάλλος μουσουργός Ζιλ Μασνέ, 70 ετών, ο δημιουργός της όπερας «Μανόν», της όπερας «Θαΐς», βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Ανατόλ Φρανς και της όπερας «Βέρθερος» βασισμένο σε κείμενο του Γκαίτε. [γεν. 12/5/1842].
1913: Πρώτη παραγωγή ανοξείδωτου ατσαλιού στο Σέφιλντ της Αγγλίας, από το Χάρι Μπρέρλεϊ.
1913: Ο Ότο Βίτε, ακροβάτης, στέφεται Βασιλιάς της Αλβανίας.
1913: Γεννιέται ο Μακάριος Γ΄ (Μιχαήλ Μούσκος), Αρχιεπίσκοπος Κύπρου και 1ος Πρόεδρος (1960-74).
1917: Σκοτώνεται στον πόλεμο ο βιοχημικός Έντουαρντ Μπούχνερ, 57 ετών, Γερμανός Νομπελίστας (1907), που απέδειξε ότι η ζυμάση, ένα ένζυμο διασπάει τη ζάχαρη.
1918: Για πρώτη φορά κατατάσσονται γυναίκες στο Σώμα των Πεζοναυτών των ΗΠΑ. Πρώτη γυναίκα που κατατάσσεται είναι η Όφα Μέι Τζόνσον.
1918: Ιδρύεται η BMW στη Γερμανία ως δημόσια εταιρεία.
1918: Γεννιέται ο Βρετανός βιοχημικός Φρέντερικ Σάνγκερ. Τιμήθηκε 2 φορές με Νόμπελ Χημείας (1958, 1980).
1919: Από πυρά του βρετανικού στρατού κατά διαδηλωτών στο Αμριτσάρ της Ινδίας, σκοτώνονται 350 άτομα.
1919: Καταγράφεται η μοναδική ήττα του ''Man o’ War'' στην Saratoga από τον ίππο ''Upset''.
1919: Επιχειρήσεις στα όρη του Αϊδινίου. Στην πόλη οι Τούρκοι επιδίδονται σε σφαγές και λεηλασίες.
1920: Αρχίζει η μάχη της Βαρσοβίας, που θα καταλήξει σε ήττα του Κόκκινου Στρατού.
1922: Αρχίζει τουρκική επίθεση ευρείας κλίμακας, μετά από ισχυρότατη προπαρασκευή πυροβολικού, με κύρια προσπάθεια νοτιοδυτικά του Ακροϊνού (Αφιόν Καραχισάρ).
1925: Έκρηξη ηφαιστείου της Θήρας. Αποστέλλεται βοήθεια προς τους κατοίκους.
1926: Γεννιέται ο Φιντέλ Κάστρο, ηγέτης της Κούβας (1959-2008).
1928: Η ΕΣΣΔ εγκαινιάζει τους αθλητικούς αγώνες της «Σπαρτακιάδας».
1935: Στην πλημμύρα του Μοράλε στην Ιταλία, από κατάρρευση φράγματος χάνουν τη ζωή τους 200 άνθρωποι.
1935: Διεξάγεται ο πρώτος αγώνας του roller derby στο Κολοσέουμ του Σικάγο.
1936: Γεννιέται στη Λιβαδειά ο Έλληνας τραγουδιστής Κώστας Χατζής, («Απ’ το αεροπλάνο»).
1937: Αρχίζει η μάχη της Σαγκάης.
1942: Πρεμιέρα της ταινίας κινουμένων σχεδίων «Μπάμπι» του Disney.
1944: Καταστρέφονται από τους Ναζί τα Ανώγεια της Κρήτης. Γερμανική δύναμη από 7.000 άνδρες με την υποστήριξη πυροβολικού και αεροπορίας, καταλαμβάνει τα Ανώγεια. Η κωμόπολη καταστρέφεται ολοκληρωτικά εκτός από τις εκκλησίες. Οι απώλειες των Ανωγειανών σε νεκρούς και τραυματίες είναι σημαντικές. Εκτελούνται από τους Ναζί 13 Έλληνες πατριώτες στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης.
1948: Ο Γιουγκοσλάβος Μπόρις Στάνκοβιτς μπαίνει στα βιβλία των ρεκόρ ως ο πρώτος ποδοσφαιριστής που αποβάλλεται στο Γουέμπλεϊ στον τελικό Γιουγκοσλαβία – Σουηδία 3-2 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.
1950: Γεννιέται ο Έλληνας ηθοποιός Παύλος Κοντογιαννίδης, («Οι Πόντιοι»).
1954: Μεταδίδεται για πρώτη φορά από το ραδιόφωνο του Πακιστάν ο εθνικός ύμνος της ασιατικής χώρας.
1960: Η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία γίνεται ανεξάρτητη από τη Γαλλία (εθνική εορτή).
1960: Το Τσαντ κηρύσσεται ανεξάρτητο από τη Γαλλία.
1961: Χτίζεται το τείχος του Βερολίνου (η Γερμανία χωρίζεται σε Ανατολική και Δυτική).
1962: Γεννιέται ο Έλληνας τραγουδιστής και συνθέτης Θάνος Καλλίρης, («Κάποιο καλοκαίρι», «Ποιος», «Το νου σου κύριε οδηγέ»).
1963: Από έκρηξη σε αποθήκη εκρηκτικών σκοτώνονται 32 άτομα στην Γκαουχίτι της Ινδίας.
1966: Από πυρκαγιά σε ξενοδοχείο στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, σκοτώνονται 29 άτομα.
1967: Πρεμιέρα της ταινίας «Μπόνι και Κλάιντ».
1968: Απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη αποτυγχάνει.
1971: Ο Τζον Λένον αφήνει το Λονδίνο για τη Νέα Υόρκη και δε θα επιστρέψει ποτέ ξανά σε αγγλικό έδαφος.
1971: Ο Σπύρος Κοντοσώρος από την Κέρκυρα κατακτά την 7η θέση στα 3000μ στιπλ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου που διεξάγεται στο Ελσίνκι, με 8.38.2, επίδοση που αποτελεί νέο πανελλήνιο ρεκόρ.
1973: Μεταγράφεται ο Γιόχαν Κρόιφ από τον Άγιαξ στην Μπαρτσελόνα. Ο “ιπτάμενος” Ολλανδός όπως τον αποκαλούν, θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Ως παίκτης και προπονητής θα κερδίσει όλα τα τρόπαια εκτός από το παγκόσμιο κύπελλο. Το 1989 θα υποβληθεί σε εγχείρηση ανοικτής καρδιάς με τέσσερα μπάι-πας.
1977: Καθιερώνεται εκπαιδευτική τηλεόραση σε 4 μαθήματα και σε 65 σχολεία, με απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης.
1978: Βομβιστική επίθεση με 178 νεκρούς στη Βηρυτό κατά τον εμφύλιο πόλεμο στο Λίβανο.
1980: Πραξικόπημα στο Σουρινάμ ανατρέπει τον πρόεδρο Γιόχαν Φεριέρ. Την εξουσία καταλαμβάνει ο στρατιωτικός Ντεσί Μπάουτερσε.
1983: Η Άννα Βερούλη κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στον ακοντισμό με βολή 65μ72 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στο Ελσίνκι. Πρώτη η Φινλανδέζα Τίνα Λίλακ με 70μ82 και δεύτερη η Αγγλίδα Φατίμα Γουίτμπρεντ με 69μ14.
1987: Ανακαλύπτονται τα αρχαιότερα απολιθώματα πουλιών στο Τέξας (βρέθηκαν το 1984) και πιστεύεται ότι είναι τα αρχαιότερα δείγματα πτηνών.
1987: Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρέιγκαν αναλαμβάνει την ευθύνη για το σκάνδαλο της παράνομης πώλησης όπλων στους Κόντρας στη Νικαράγουα.
1987: Η Τζάκι Τζόινερ Κέρσι σημειώνει παγκόσμιο ρεκόρ στο μήκος (7μ45).
1991: Πεθαίνει ο Τζακ Ράιαν, 65 ετών, Αμερικανός εφευρέτης της κούκλας «Μπάρμπι».
1992: Ο ΟΗΕ εγκρίνει τη χρήση στρατιωτικής βίας στη Βοσνία.
1993: Βρίσκεται στην Β. Καρολίνα το πτώμα του πατέρα του Μάικλ Τζόρνταν ο οποίος έχει δολοφονηθεί στις 23 Ιουλίου και το οποίο θα αναγνωριστεί 10 ημέρες μετά.
1997: Ο Ολυμπιακός σε αγώνα για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ νικά με 5-0 στο ΟΑΚΑ τη Μοζίρ από την Λευκορωσία. Οι «ερυθρόλευκοι» έφεραν 2-2 στη ρεβάνς (27/8) και προκρίθηκαν στους ομίλους.
1997: Η Βουλή της Τσετσενίας ψηφίζει υπέρ της καθιέρωσης των τσετσενικών ως επίσημης γλώσσας.
1997: Πρεμιέρα της αγγλικής ταινίας «Full Monty».
1997: Κατά τη διάρκεια του διεθνούς μίτινγκ στίβου Weltklasse στην Ζυρίχη ο Κενυάτης Γουίλσον Κίπκετερ με 1:41.24 κάνει παγκόσμιο ρεκόρ στα 800μ καταρρίπτοντας το αρχαιότερο ρεκόρ δρόμων που ανήκε στον Σεμπάστιαν Κόε με 1:41.73 από τις 10/6/1981. Ο Κενυάτης θα αλλάξει αργότερα υπηκοότητα και θα γίνει “Δανός”.
1997: Κάνει πρεμιέρα η δημοφιλής τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων «South Park».
1998: Από πλημμύρες στη Νότια Κορέα, χάνουν τη ζωή τους 262 άνθρωποι.
1998: Από συντριβή στρατιωτικού αεροσκάφους στο Μεσσηνιακό Κόλπο, σκοτώνεται ένα άτομο.
1999: Την απόσυρσή της από την ενεργό δράση ανακοινώνει η Γερμανίδα πρωταθλήτρια της αντισφαίρισης, Στέφι Γκραφ. Η Γκραφ έχει κατακτήσει 107 τίτλους με 22 Grand Slams ενώ βρέθηκε για 377 εβδομάδες στο Νο 1 της παγκόσμιας κατάταξης με συνολικά κέρδη .512.490.
1999: Ο 43χρονος διεθνής διαιτητής του κρίκετ και δάσκαλος σε καθολικό σχολείο του Burnie, Steve Randell βρίσκεται ένοχος για 15 κατηγορίες κακοποίησης νεαρών κοριτσιών και καταδικάζεται από το δικαστήριο του Χόμπαρτ.
1999: Ο καθηγητής διαιτησίας Eugen Striegel ανακοινώνει ότι στην bundesliga οι ποδοσφαιριστές που προσποιούνται ότι ανατρέπονται ή ότι δέχονται κτύπημα από αντίπαλο θα τιμωρούνται με αποβολή. Μέχρι τώρα η ποινή ήταν στην κρίση του διαιτητή.
2000: Συντριβή αεροσκάφους στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, με 27 νεκρούς.
2000: Έκρηξη βόμβας σκοτώνει 12 και τραυματίζει 52 άτομα στο Κασμίρ.
2000: Ο τερματοφύλακας της Σέφιλντ Γουένστεϊ, Κέβιν Πρέσμαν αποβάλλεται στο 13ο δευτερόλεπτο του εκτός έδρας αγώνα της ομάδας του με την Wolves, καταρρίπτοντας το ρεκόρ που κατείχε ο Μαρκ Σμιθ της Κριού, ο οποίος το 1994 είχε αποβληθεί στο 19ο δευτερόλεπτο.
2000: Η Εθνική Νεανίδων παίρνει την τρίτη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Πόλο στο Πίλζεν της Τσεχίας, νικώντας στον μικρό τελικό 6-5 την Ολλανδία.
2001: Γυρίζεται στην Κεφαλλονιά το «Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι» με τους Νίκολας Κέιτζ, Ειρήνη Παπά και άλλους.
2001: Στην ΠΓΔΜ υπογράφεται τελικά η συμφωνία ανάμεσα στην κυβέρνηση και στους αλβανόφωνους αντάρτες, στην Οχρίδα των Σκοπίων. Βάσει της συμφωνίας γίνεται εκεχειρία και θα παραδώσουν τον οπλισμό τους οι αντάρτες, σε στρατιώτες ειρηνευτικής δύναμης από πολλά κράτη.
2001: Στην Ιερουσαλήμ, εκλέγεται νέος Πατριάρχης Ιεροσολύμων ο Μητροπολίτης Ιεραπόλεως (από το 1981), Ειρηναίος, που γεννήθηκε στη Σάμο το 1939, με 8 ψήφους.
2001: Νέο ρεκόρ πτήσης πραγματοποιεί το ηλιακό μη επανδρωμένο όχημα της ΝΑSA «Helios», στα 80.000 πόδια (υψόμετρο).
2001: Ο 16χρονος Βύρων Κοκκαλάνης κατακτά την πρώτη θέση στην κατηγορία νέων του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Mistral που διεξάγεται στη Μασσαλία.
2002: Στον πρώτο αγώνα για την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ η ΑΕΚ νικά στη Λευκωσία τον ΑΠΟΕΛ με 3-2. Θα νικήσει και στη Ν.Φιλαδέλφεια με 1-0 στη ρεβάνς (28/8).
2003: Το μεγαλύτερο ποσό στην Ευρώπη διανέμεται μέσω κλήρωσης ΛΟΤΤΟ σε έναν υπερτυχερό στην Ιταλία. Ο ανώνυμος Ιταλός κέρδισε το αστρονομικό ποσό των 66 εκατομμυρίων ευρώ (έπειτα από απανωτά τζακ ποτ δημιουργήθηκε αυτό το ποσό), παίζοντας ένα δελτίο του ενός ευρώ.
2003: Επιστήμονες στο Λονδίνο κατορθώνουν να δημιουργήσουν τεχνητά βλαστοκύτταρα, ανοίγοντας το δρόμο για την κλωνοποίηση ανθρώπινων οργάνων.
2003: Eξήντα ένα άτομα χάνουν τη ζωή τους και δεκάδες τραυματίζονται σε νέο ξέσπασμα βίας στο Aφγανιστάν. Tουλάχιστον 25 άτομα σκοτώθηκαν σε αναταλλαγή πυρών μεταξύ δυνάμεων έκπτωτου επαρχιακού αξιωματούχου και του διαδόχου του στην απομονωμένη επαρχία Oυρουζγκάν. Tα επεισόδια ξεκίνησαν μετά από δήλωση Aμερικανών ότι υποστηρίζουν την απόφαση της κυβέρνησης για την αντικατάσταση των διοικητών των επαρχιών του Kανταχάρ και της Zαμπούλ, που ταλαιπωρούνται από επιθέσεις των Tαλιμπάν.
2003: Διοικητής στο Κόσοβο αναλαμβάνει ο Φιλανδός Χάρι Χόλκερι.
2003: Η ΑΕΚ στον πρώτο αγώνα για την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ χάνει στην Ζυρίχη από την Γκρασχόπερς (0-1), αλλά στη ρεβάνς (27/8) τη νικά με 3-1 και προκρίνεται.
2003: Πνίγεται στη θάλασσα της Tζιας η Pένα Xατζηδάκη, 60 ετών, Ελληνίδα ποιήτρια, μεταφράστρια και ψυχοθεραπεύτρια.
2004: Αρχίζουν οι 28οι θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα (θα ολοκληρωθούν στις 29/8/2004). Είναι η πρώτη φορά που μετέχουν τόσες πολλές χώρες (202). Η τελετή...Εντυπωσιακή και ταυτόχρονα λιτή. Συγκινητική και παράλληλα ιστορική. Η Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών της Αθήνας ήταν η καλύτερη αφετηρία για τους 28ους Αγώνες. Το μήνυμα, πανανθρώπινο, δόθηκε στον πλανήτη: άμιλλα, ειρήνη, συμμετοχή, συναδέλφωση...Ένας κομήτης άναψε τους πέντε ολυμπιακούς κύκλους, στο κέντρο του Σταδίου, ενώ τον ρυθμό, στους χτύπους της καρδιάς, κρατούσαν τα τύμπανα και οι εθελοντές στις κερκίδες ενδυνάμωναν την συγκινησιακή ατμόσφαιρα. Ένα χάρτινο καραβάκι, στο κέντρο του Σταδίου, ταξίδευε με ένα μικρό αγόρι, όπως τα όνειρά μας, για ειρήνη. Ένα μήνυμα, που απόψε και τις επόμενες δύο εβδομάδες, έρχεται από την Μεσόγειο, από την Ελλάδα. Ο φωτεινός Κένταυρος, που με το ακόντιό του, στόχευε το κυκλαδικό ειδώλιο, πάνω στο οποίο αποτυπωνόταν γεωμετρικές πράξεις. Μέσω λέιζερ διασπάστηκε σε Κούρο και στη συνέχεια στον Ερμή του Πραξιτέλους. Έπειτα ένα πανέμορφο άρμα πολλών μέτρων παρουσίασε σαν σε... ταινία την ελληνική ιστορία από τον μινωικό πολιτισμό στο Χρυσό Αιώνα, από την ελληνιστική εποχή στο μεσαιωνικό Ελληνισμό, και από τον αγώνα για την Ελευθερία στους νεότερους ελληνικούς χρόνους. Η παρέλαση των αθλητών των 202 κρατών που λαμβάνουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες έγινε υπό τους ήχους του διασημότερου dj στον κόσμο του Τιέστο, μία πραγματική πρωτοτυπία από την Οργανωτική Επιτροπή. Τη θέση των εμβατηρίων και των ήχων από συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι που κυριάρχησαν στην αρχή της Τελετής πήρε η δυνατή μουσική. Ο Πύρρος Δήμας ήταν αυτός που έκανε πρώτος την είσοδο του στο πανέμορφο Ολυμπιακό Στάδιο με την ελληνική σημαία, ενώ τελευταία μπήκε η ελληνική αποστολή. Η στιγμή της παρέλασης που έκλεψε την παράσταση ήταν η παρουσία της Κορέας, αφού για δεύτερη φορά Νότια και Βόρεια Κορέα εμφανίσθηκαν ενωμένες. Η Ισλανδή Μπιοργκ με εντυπωσιακό φόρεμα ερμήνευσε το τραγούδι Oceania, που γράφτηκε ειδικά για την Τελετή Έναρξης. Eν τω μεταξύ οκτώ εκπρόσωποι του ελληνικού αθλητισμού μετέφεραν την Ολυμπιακή σημαία. Ο Μιχάλης Μουρούτσος (Χρυσός Ολυμπιονίκης στο Σίδνεϊ το 2000 στην κατηγορία των -58 κιλών του Ταεκβοντό), ο Πέτρος Γαλακτόπουλος (Αργυρός Ολυμπιονίκης στο Μόναχο το 1972 στην κατηγορία των 74 κιλών της Ελληνορωμαϊκής Πάλης, Χάλκινος Ολυμπιονίκης στο Μεξικό το 1968 στην κατηγορία των 70 κιλών της Ελληνορωμαϊκής Πάλης). Η Νίκη Μπακογιάννη, Αργυρή Ολυμπιονίκης στην Ατλάντα των ΗΠΑ το 1996 στο άλμα εις Ύψος (2.03μ). Ο Ηλίας Χατζηπαυλής, Αργυρός Ολυμπιονίκης στο Μόναχο το 1972 στην κατηγορία «Φιν» της Ιστιοπλοΐας. Ο Δημοσθένης Ταμπάκος, Αργυρός Ολυμπιονίκης στο Σίδνεϊ το 2000 στην Ενόργανη Γυμναστική στο άθλημα των Κρίκων. Ο Βαλέριος Λεωνίδης, Αργυρός Ολυμπιονίκης στην Ατλάντα το 1996 στην κατηγορία των 64 κιλών της Αρσης Βαρών. Ο Λεωνίδας Κόκας, Αργυρός Ολυμπιονίκης στην Ατλάντα το 1996 στην κατηγορία των 94 κιλών της Αρσης Βαρών. Ο Αγγελος Μπασινάς, Μέλος της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Ελλάδας, πρωταθλήτριας Ευρώπης το 2004. Τέλος η Ελληνίδα κολυμβήτρια Ζωή Δημοσχάκη απήγγειλε τον όρκο του αθλητή ενώ ο Έλληνας διαιτητής Μπάσκετ, Λάζαρος Βορεάδης τον όρκο του κριτή. Πλήθος επωνύμων βρέθηκαν στις εξέδρες του Ολυμπιακού Σταδίου, στην Τελετή Έναρξης των Αγώνων της 28ης Ολυμπιάδας. Αρχηγοί κρατών, αλλά και άνθρωποι του θεάματος και της Τέχνης. Κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας 35 αρχηγοί κρατών και εστεμμένοι παρακολούθησαν την εντυπωσιακή τελετή έναρξης. Με φόντο την ελιά η πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής Αθήνα 2004, Γιάννα Αγγελοπούλου και ο πρόεδρος της ΔΟΕ Ζακ Ρογκ, καλωσόρισαν τους αθλητές όλου του κόσμου. «Η ανθρωπότητα σας οφείλει αυτή την περιπέτεια των Ολυμπιακών Αγώνων» είπε ο κ. Ρογκ. Σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπαιωάννου, με μουσικές των μεγαλύτερων ελλήνων συνθετών και εμφάνιση-έκπληξη της Bjork, με μία αναδρομή στην ελληνική ιστορία και ένα καραβάκι με ένα παιδί να διασχίζει τα 9.600τ.μ. του ΟΑΚΑ γεμισμένα με 2.000.000 λίτρα νερού η τελετή ολοκληρώνεται με τον Νίκο Κακλαμανάκη να ανάβει το βωμό.
2004: Το θάνατο βρίσκουν περίπου 150 πρόσφυγες της φυλής Τούτσι από το Κογκό σε καταυλισμό στη Γκατούμπα του Μπουρούντι. Για τη σφαγή ευθύνονται οι αντάρτες Χούτου του Μπουρούντι, οι οποίοι ανέλαβαν την ευθύνη της επίθεσης. Άλλα 111 άτομα τραυματίστηκαν.
2004: Ολονύχτιο θρίλερ με Κώστα Κεντέρη και Κατερίνα Θάνου, που κλήθηκαν σε απολογία για αποφυγή ελέγχου ντόπινγκ και αργότερα μεταφέρθηκαν στο ΚΑΤ ως θύματα τροχαίου. Ο Κώστας Κεντέρης και η Κατερίνα Θάνου απέφυγαν να υποβληθούν χθες το απόγευμα σε έλεγχο ντόπινγκ από την υγειονομική επιτροπή της ΔΟΕ και κινδυνεύουν ν' αποκλειστούν κατ' αρχάς από τους αγώνες και κατόπιν από κάθε άλλη επίσημη διοργάνωση. Υστερα από δραματική συνεδρίαση η ΔΟΕ αποφάσισε να καλέσει σε απολογία τους δύο Ελληνες πρωταθλητές βάσει του άρθρου 7 του Κανονισμού αντι-ντόπινγκ. Στο νοσοκομείο ΚΑΤ μεταφέρθηκαν στη 1.00 μετά τα μεσάνυχτα οι πρωταθλητές Κεντέρης και Θάνου, από τον προπονητή τους Χρήστο Τζέκο. Σύμφωνα με δήλωσή του, είχαν πέσει θύματα τροχαίου κάπου στη Γλυφάδα. Η Αστυνομία επίσημα δεν επιβεβαίωσε το τροχαίο. Ανεπίσημα πάντως, διέρρεε ότι οι δύο αθλητές τραυματίστηκαν όταν ανετράπη η μηχανή που οδηγούσε ο Κεντέρης, στην οδό Γούναρη στη Γλυφάδα. Σύμφωνα με την ίδια πληροφόρηση, τη μηχανή πήρε από το σημείο του ατυχήματος ο Τζέκος, χωρίς όμως να διευκρινιστεί πώς ο προπονητής βρέθηκε εκεί.
2005: Tην κορυφή (και) του ιστορικού όρους Aραράτ κατακτούν (ξεκίνησαν στις 5/8) τα μέλη της αποστολής του Aθηναϊκού Oρειβατικού Συλλόγου, τα οποία ωστόσο αντιμετώπισαν τις αντιδράσεις της τουρκικής πλευράς όταν επιχείρησαν να υψώσουν την ελληνική σημαία στην ύψους 5.165 μέτρων κορυφή. Oι Eλληνες ορειβάτες απέδωσαν το περιστατικό στην έλλειψη ορειβατικής παράδοσης της Tουρκίας, οι αρχές της οποίας δεν γνώριζαν ότι οι ορειβατικές αποστολές είναι καθαρά αθλητικές και όταν ολοκληρώσουν τον στόχο τους είθισται να υψώνουν τα εθνικά τους σύμβολα. Xρειάστηκε να περάσουν δύο ημέρες ώστε να λυθεί η παρεξήγηση και ως ένδειξη καλής θελήσεως και φιλίας των δύο λαών, τα μέλη της αθηναϊκής ορειβατικής αποστολής ύψωσαν ταυτόχρονα και την τουρκική σημαία. H προσέγγιση του όρους από τη 16μελή ομάδα έγινε από τη συνοριακή πόλη Tουμπαγιαζίτ της Aνατολικής Tουρκίας, αφού οι ορειβάτες δέχθηκαν τις ευχές του Oικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Bαρθολομαίου, από τον οποίον έγιναν δεκτοί κατά την άφιξή τους στην Kωνσταντινούπολη. Oι ορειβάτες που πάτησαν την κορυφή του ιστορικού όρους είναι οι: Kώστας Tσιβελέκας (αρχηγός), Γεώργιος Aργύρης, Πέτρος Kαψομενάκης, Eλένη Λαζάκη, Θανάσης Σωτηρόπουλος, Tζένη Παπαναστασίου, Παναγιώτα Xρηστοπάνου, Στράτος Mιχαήλογλου και ο Kύπριος Kυριάκος Oνησηφόρου.
2006: Το χρυσό μετάλλιο στο άλμα κατακτά η Αγγελική Ανδριοπούλου στον πέμπτο αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου θαλάσσιου σκι στη Βόρ. Ιρλανδία.
2008: Στον πόλεμο της Νότιας Οσετίας, οι Ρώσοι καταλαμβάνουν την πόλη Γκόρι της Γεωργίας.
2008: Ο Αμερικανός Μάικλ Φελπς πετυχαίνει το ρεκόρ των περισσότερων μεταλλίων για έναν αθλητή σε Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Πεκίνο, με 11 νίκες, μετά τις πρωτιές του στα 200 μέτρα πεταλούδα ανδρών και στη σκυταλοδρομία 4Χ200μ. ελεύθερο ανδρών. Στη γυμναστική, η γυναικεία ομάδα συνθέτου ομαδικού της Κίνας κερδίζει το πρώτο στην ιστορία της χρυσό μετάλλιο στο ομαδικό.
2008: Σε αγώνα για τον γ’ προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ ο Παναθηναϊκός νικά στη Πράγα τη Σπάρτα με 2-1. Τη νικά και στη ρεβάνς (26/8) στο Ολυμπιακό Στάδιο (3-1) και προκρίνεται θριαμβευτικά στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Την ίδια μέρα ο Ολυμπιακός χάνει στη Λευκωσία με 3-0 από την Ανόρθωση. Η «καταστροφή» θα ολοκληρωθεί για τους «ερυθρόλευκους» στη ρεβάνς (27/8) όταν θα νικήσουν μόνο με 1-0 και θα αποκλειστούν από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.
2009: Καταφέρνει να επιζήσει δολοφονικής ενέδρας από τους Ταλιμπάν ο πρώην πρόεδρος του Αφγανιστάν, Μπουρχανουντίν Ραμπανί.
2009: Στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων, αρχής γενομένης από τη διοργάνωση του Λονδίνου το 2012, εντάσσεται για πρώτη φορά η πυγμαχία γυναικών, σύμφωνα με απόφαση που έλαβε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ), προκαλώντας ωστόσο πολλές αντιδράσεις.
2010: Νέο ρεκόρ Γκίνες πετυχαίνουν 10.276 Κινέζοι, κυρίως μαθητές λυκείου, στην πόλη Ορντός της Εσωτερικής Μογγολίας, σχηματίζοντας τη μεγαλύτερη αλυσίδα ανθρώπινου ντόμινο.
2010: Η χιλιανή αεροπορική εταιρεία LAN και η βραζιλιανή TAM ανακοινώνουν τη συγχώνευσή τους. Θα δημιουργηθεί έτσι ο μεγαλύτερος αερομεταφορέας στην Λατινική Αμερική με την επωνυμία LATAM Airlines Group.
«Η ωραιότερη απ' όλες τις γυναίκες είναι αυτή που έτυχε εμείς να αγαπήσουμε.»
Ναπολέων Βοναπάρτης (1769–1821)
Γάλλος στρατηγός και Αυτοκράτορας της Γαλλίας
Τρίτη 13 Αυγούστου 2019
Φιντέλ Κάστρο
1926 – 2016
Μία νύχτα του Ιουλίου 1955, ύστερα από συζήτηση που διάρκεσε από τις 8 το βράδυ ως τα ξημερώματα, ο Γκεβάρα προσχωρεί στο κίνημα του κουβανού δικηγόρου. Ο Κάστρο δεν είναι ακόμη μαρξιστής. Οι ιδέες του είναι απλώς «αριστερές». Μιλάει για ανεξαρτησία και δικαιοσύνη.
Κουβανός επαναστάτης και πολιτικός, ένας σταρ της διεθνούς πολιτικής για πάνω από μισό αιώνα. Κυβέρνησε με σιδηρά πυγμή την Κούβα από το 1959 έως το 2008, οπότε παρέδωσε την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ Κάστρο. Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα με φανατικούς φίλους και εχθρούς. Δεν είναι παράδοξο που οι εξόριστοι Κουβανοί στις ΗΠΑ βγήκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν το θάνατο του. Για την Αριστερά, ο Κάστρο αποτελούσε ένα από τα τελευταία σύμβολα της κομμουνιστικής επανάστασης, για τους πάσης φύσεως αντικομουνιστές συμβόλιζε τον στυγνό δικτάτορα και καταπιεστή του λαού του.
O Φιντέλ (ορθή προφορά Φιδέλ) Αλεχάντρο Κάστρο Ρους (Fidel Alejandro Castro Ruz) γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1926 στην οικογενειακή φάρμα κοντά στο Μπιράν της επαρχίας Μαγιαρί, στην ανατολική Κούβα. Ο πατέρας του Άνχελ Κάστρο εγκαταστάθηκε στην Κούβα μεταναστεύοντας από τη Γαλικία της βορειοδυτικής Ισπανίας. Ο Φιντέλ ήταν το δεύτερο από τα πέντε εξώγαμα του απέκτησε με τη μαγείρισσα της οικογένειας Λίνα Ρους Γκονσάλες. Από τον γάμο του είχε άλλα δύο παιδιά.
Σπουδές - Γάμος
Εύπορη οικογένεια, οι Κάστρο ανήκαν στην τάξη των γαιοκτημόνων, κατέχοντας μία αρκετά μεγάλη φυτεία ζαχαροκάλαμου. Ο Φιντέλ μεγάλωσε ως Καθολικός και φοίτησε σε καθολικά σχολεία, αρχικά στο Σαντιάγο και αργότερα στο ιησουιτικό κολέγιο Μπελέν της Αβάνας.
Το 1945 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αβάνας. Φοιτητής ακόμη, νυμφεύτηκε το 1948 τη Μίρτα Ντίας-Μπάλαρτ, κόρη σημαίνοντος πολιτικού της χώρας, με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Φιντελίτο. Το 1950 παίρνει το πτυχίο του και τέσσερα χρόνια αργότερα το διαζύγιο με τη Μίρτα. Ενδιάμεσα είχε αποκτήσει μία κόρη, την Αλίνα Φερνάντες Ρεβουέλτα, από τη σχέση του με τη Ναταλία Ρεβουέλτα, επίλεκτο μέλος της «καλής κοινωνίας» της Αβάνας.
Από το 1950 έως το 1952 ασκεί το επάγγελμά του δικηγόρου στην Αβάνα. Δύο χρόνια αρκούν για να ονομαστεί «δικηγόρος των φτωχών», επειδή δεν απαιτούσε αμοιβή απ’ όσους δεν μπορούσαν να του την προσφέρουν. Οι ασαφείς, ακόμη, σοσιαλιστικές ιδέες του τον ωθούν στην πολιτική δράση.
Το 1952 είναι η χρονιά κατά την οποία έχουν προκηρυχθεί εκλογές. Ο Κάστρο επιδιώκει να καταλάβει μία θέση στο κοινοβούλιο με τη σημαία του Κόμματος του Λαού, αλλά ο στρατηγός Φουλχένσιο Μπατίστα, στις 10 Μαρτίου 1952, βάζει τέλος στις δημοκρατικές διαδικασίες στο νησί με στρατιωτικό πραξικόπημα.
Ο επαναστάτης Κάστρο
Ο νεαρός δικηγόρος αποφασίζει τότε να προβάλει ένοπλη αντίσταση στη δικτατορία του Μπατίστα. Συγκεντρώνει 120 άνδρες και οργανώνει επίθεση στο στρατόπεδο Μονκάδα, στο Σαντιάγο δε Κούβα, στις 26 Οκτωβρίου 1953. Το εγχείρημα αποτυγχάνει παταγωδώς, αλλά γίνεται σύμβολο του αγώνα κατά του Μπατίστα. Οι επαναστάτες συλλαμβάνονται. Κάποιοι πεθαίνουν από βασανιστήρια, άλλοι εκτελούνται και κάποιοι άλλοι, όπως ο Φιντέλ Κάστρο, οδηγούνται στη φυλακή.
Ο 27χρονος Φιντέλ δίνει τον καλύτερο εαυτό του στην απολογία του (η φράση του «η Ιστορία θα με αθωώσει» θα μείνει ιστορική), παρ’ όλα αυτά καταδικάζεται σε 15ετή κάθειρξη στις 16 Οκτωβρίου 1953. Θα μείνει στη φυλακή για 22 μήνες, όπου θα εντρυφήσει στα συγγράμματα του Μαρξ, του Λένιν, του Μαρτί, αλλά και του Σέξπιρ, του Φρόιντ και του Ντοστογιέφσκι. Θα αποφυλακιστεί με αμνηστία στις 15 Μαΐου 1955.
Σχεδόν αμέσως εξορίζεται στο Μεξικό, όπου φθάνει στις 8 Ιουλίου. Εκεί γνωρίζεται με τον Αργεντινό Ερνέστο Γκεβάρα μέσω της Κουβανής Μαρία Αντόνια Γκονσάλες. «Είναι πολιτικό γεγονός ότι γνώρισα αυτόν τον κουβανό επαναστάτη. Είναι λεβέντης, έξυπνος, πολύ σίγουρος για τον εαυτό του και με εξαιρετική τόλμη. Νομίζω ότι η συμπάθεια είναι αμοιβαία» θα γράψει τότε στο ημερολόγιό του ο Τσε.
Στο Μεξικό οργανώνεται και η ένοπλη αντίσταση της ομάδας «Μ-26-7» («Μονκάδα-26 Ιουλίου») κατά της κουβανικής δικτατορίας. Αρχές του 1956, ο Τσε ξεκινά μαθήματα σωματικής και στρατιωτικής εκγύμνασης. Επικεφαλής της εκπαίδευσης των επαναστατών είναι ένας εξόριστος ανώτερος αξιωματικός του Ισπανικού Δημοκρατικού Στρατού, ο Αλμπέρτο Μάγιο. Τον Ιούνιο του 1956, η μεξικανική αστυνομία συλλαμβάνει τα μέλη του κινήματος. Ο Φιντέλ και ο «Τσε» φιλοξενούνται στο ίδιο κελί.
Η Αβάνα, όμως, βράζει. Τα μηνύματα του «Μ-26-7» ασκούν ολοένα μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο και ειδικά στους φτωχούς αγρότες. Ο Κάστρο θα αφεθεί ελεύθερος για άλλη μία φορά. Δεν εγκαταλείπει, όμως, τους συντρόφους του. «Δεν θα σας αφήσω» είπε στον Γκεβάρα. «Αυτές οι προσωπικές θέσεις σε σχέση με τους ανθρώπους που εκτιμά είναι το κλειδί που εξηγεί τον φανατισμό που δημιουργεί στον περίγυρό του», θα γράψει αργότερα ο Τσε. Στις 31 Ιουλίου απελευθερώνεται και ο Γκεβάρα.
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 25ης Νοεμβρίου 1956, 82 άντρες με στολή αγγαρείας επιβιβάζονται στο «Γκράνμα». Αποπλέουν από το Μεξικό και κατευθύνονται προς την Κούβα, με σκοπό να καταλάβουν την εξουσία. Το «Γκράνμα» είναι ένα μικρό ξύλινο γιοτ που χωράει όλους κι όλους 25 επιβάτες.
Οι επαναστάτες δεν βρίσκουν πού να καθίσουν. «Είναι πιο κατάλληλο για κρουαζιέρα συνταξιούχων γιάνκηδων, παρά για απόβαση επαναστατών. Όλα μοιάζουν με παρωδία» γράφει στις σημειώσεις του ο Γκεβάρα, προσθέτοντας αργότερα: «Μόνο η τραγική κατάληξη του εγχειρήματος θα αποχρωματίσει την απόπειρα από τη χροιά του τσίρκου και θα της αποδώσει το ιστορικό μεγαλείο ή τον τραγικό χαρακτήρα της».
Στις 2 Δεκεμβρίου 1956, το «Γκράνμα» πλησιάζει προς τις ακτές της Κούβας, αλλά πέφτει σ’ ένα λαβύρινθο από τεχνητές λίμνες. «Δεν ήταν απόβαση, ήταν ναυάγιο» γράφει ο Γκεβάρα. «Ήταν θρίαμβος της τύχης που φθάσαμε στην Κούβα» συμφωνεί ο Φιντέλ. Με την ιστορική φράση του Τσε «Ας είμαστε ρεαλιστές! Ας κυνηγήσουμε το ακατόρθωτο!» συνοψίζεται η αποφασιστικότητα των επαναστατών να πραγματοποιήσουν το δύσκολο εγχείρημά τους.
Τελικά, οι άνδρες του Κάστρο αποβιβάζονται στην ακτή, φθάνουν στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα και αρχίζουν να οργανώνουν το αντάρτικο. Ο στρατός προσπαθεί να τους κλείσει τον δρόμο προς τα βουνά. Ένας χωρικός τους «καρφώνει». Η ομάδα δέχεται την πρώτη επίθεση και αποδεκατίζεται. Επιβιώνουν μόνο 20 από τους 82 αντάρτες. Ο Τσε τραυματίζεται.
Το αντάρτικο, όμως, φουντώνει. Οι εθελοντές πυκνώνουν τις τάξεις του αντάρτικου. Ακολουθεί δεύτερη επαναστατική απόπειρα στις 17 Φεβρουάριου 1957. Τον Ιούλιο δημιουργείται η «Τέταρτη Φάλαγγα» του στρατού του Φιντέλ. Ως το 1958 οι επαναστάτες σημειώνουν μικρές νίκες και μέσα σ’ ένα χρόνο καταφέρνουν τον οριστικό θρίαμβο. Αναλαμβάνουν την εξουσία την 1η Ιανουαρίου 1959, οπότε ο δικτάτορας Φουλχένσιο Μπατίστα εγκαταλείπει τη χώρα. Η Κουβανική Επανάσταση είχε θριαμβεύσει.
Ο Κάστρο στην εξουσία
Στις 16 Φεβρουαρίου ο Κάστρο αναλαμβάνει καθήκοντα πρωθυπουργού, με υπουργό Στρατιωτικών τον αδελφό του Ραούλ. Ένα από τα πρώτα μέτρα του ήταν η εθνικοποίηση των μεγάλων αγροτικών εκτάσεων και των αμερικανικών επιχειρήσεων. Οι ΗΠΑ, που για πολλά χρόνια διαφέντευαν τις τύχες του νησιού, αντιδρούν. Στις 19 Οκτωβρίου 1960 επιβάλλουν οικονομικό εμπάργκο και στις 3 Ιανουαρίου1961 διακόπτουν τις διπλωματικές σχέσεις με την Κούβα. Οι Αμερικανοί θα διατηρήσουν μόνο μια στρατιωτική βάση στο νησί στον κόλπο του Γκουαντανάμο.
Για τους Αμερικανούς η Κούβα του Κάστρο είναι «κόκκινο μίασμα». Ο Φιντέλ γίνεται στόχος της Ουάσιγκτον. Μία υπερδύναμη εναντίον ενός. Οι μυστικές υπηρεσίες της απομυθοποιούνται, όταν η απόβαση των πρακτόρων της CIA στον «Κόλπο τών Χοίρων» (17 Απριλίου 1961), με στόχο την ανατροπή του Κάστρο, αποδεικνύεται φιάσκο. Η εκτίμηση της CIA ότι ο «κομαντάντε» δεν διέθετε έρεισμα στον κόσμο ήταν λανθασμένη. Την Πρωτομαγιά του 1961, ο Κάστρο διακηρύσσει ότι η Κούβα είναι πλέον σοσιαλιστική χώρα, με μοναδικό νόμιμο πολιτικό σχηματισμό το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Το 1962 το νησί της Καραϊβικής γίνεται το επίκεντρο του παγκοσμίου ενδιαφέροντος, όταν ο Κάστρο συμφωνεί με τη Σοβιετική Ένωση να εγκατασταθούν βαλλιστικοί πύραυλοι στο έδαφος της Κούβας. Η απειλή της «Κρίσης των Πυραύλων» (15 - 28 Οκτωβρίου), που παρ’ ολίγο να οδηγήσει τον κόσμο σε πυρηνικό ολοκαύτωμα, εξέλιπε όταν ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης Νικίτα Χρουστσόφ και ο αμερικανός πρόεδρος Τζον Κένεντι αποφάσισαν, εν αγνοία του Κάστρο, τη διάλυση των πυραυλικών βάσεων.
Ο Κάστρο ήταν άνθρωπος μεγάλης ενεργητικότητας κι ευφυΐας, με οξυμένο πολιτικό αισθητήριο. Ήταν συναρπαστικός ρήτορας, που μπορούσε να μιλάει συχνά και για πολλή ώρα. Είχε την υποστήριξη πολλών, αλλά προκάλεσε επίσης την απέχθεια, εξαναγκάζοντας σε εξορία εκατοντάδες χιλιάδες Κουβανών, πολλοί από τους οποίους κατέφυγαν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Με τις πολιτικές που εφάρμοσε ανέβασε το βιωτικό επίπεδο του κουβανικού λαού. Έκανε ανακατανομή του οικονομικού πλούτου, των εσόδων και κατέστησε δικαιότερη τη δυνατότητα πρόσβασης τών κατοίκων στις υπηρεσίες υγείας και κοινωνικής πρόνοιας. Αύξησε σημαντικά τις ευκαιρίες για μόρφωση και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Η παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της και οι υγειονομικές υπηρεσίες παρέχονται δωρεάν.
Εγκαθίδρυσε, όμως, ένα αυταρχικό καθεστώς. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει μέχρι και σήμερα πολιτικός ανταγωνισμός, καθώς το μόνο νόμιμο κόμμα είναι το Κομμουνιστικό. Βουλευτικές εκλογές μπορεί να γίνονται από το 1976 σε τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά μόνο οι εκλεκτοί του καθεστώτος εκλέγονται. Όλα τα μαζικά μέσα ενημέρωσης ελέγχονται από την κυβέρνηση κι εκφράζουν τις απόψεις της. Το κράτος δικαίου απουσιάζει από την Κούβα και χιλιάδες αντιφρονούντες «σαπίζουν» στις φυλακές του καθεστώτος. Η εξουσία βρίσκεται στα χέρια μιας συγκεντρωτικής γραφειοκρατίας με επικεφαλής τους Κάστρο, η οποία εκπονούσε και εκπονεί την πολιτική της χώρας.
Ο Κάστρο, την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, προσπάθησε να εξαγάγει την ένοπλη επανάσταση στο εξωτερικό, ιδιαίτερα στη Νότια και την Κεντρική Αμερική. Το 1975 η κουβανική κυβέρνηση (με τη σοβιετική υποστήριξη) αποφάσισε να μετάσχει στον εμφύλιο πόλεμο της Αγκόλα στο πλευρό τού Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Αγκόλα. Και πάλι με τη σοβιετική ενίσχυση, το 1978, η κουβανική κυβέρνηση βοήθησε την Αιθιοπία να αποκρούσει μία εισβολή από τη Σομαλία. Στις αρχές τής δεκαετίας του ‘80, η κυβέρνηση του Κάστρο εμφανιζόταν να έχει εγκαταστήσει στο εξωτερικό μάχιμες δυνάμεις περίπου 40.000 ανδρών.
Παρά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, που του στέρησε ένα σημαντικό οικονομικό υποστηρικτή κι έναν απαράμιλλο σύμμαχο, ο Κάστρο κατάφερε να παραμείνει στην ηγεσία της χώρας του, συνεχίζοντας να σηκώνει κεφάλι στην Ουάσινγκτον και αρνούμενος κάθε χαλάρωση του καθεστώτος του.
Στις 31 Ιουλίου του 2006, αναγκάστηκε, έπειτα από σοβαρή εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκε, να παραδώσει την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ, τον μόνιμο υπουργό Άμυνας και δεύτερο στην ιεραρχία του καθεστώτος, στην αρχή προσωρινά και στη συνέχεια οριστικά στις 24 Φεβρουαρίου 2008.
Προσωπική ζωή – Θάνατος
Για την προσωπική Ζωή του Κάστρο δεν υπάρχουν στοιχεία. Ο «κομαντάντε» της κουβανικής επανάστασης ήθελε να κρατάει τον ιδιωτικό βίο μακριά από την πολιτική δράση του. Όπως έγινε γνωστό από δημοσιεύματα κυρίως του ισπανικού Τύπου, ο Κάστρο είχε παντρευτεί σε δεύτερο γάμο τη Ντάλια Σότο ντελ Βάγε, με την οποία απέκτησε πέντε αγόρια (Αντόνιο, Αλεχάντρο, Αλέξις, Αλεξάντερ, Άνχελ). Ο Κάστρο είχε ακόμη δύο παιδιά, από ισάριθμες σχέσεις του, τον Χόρχε Άνχελ και τη Φρανσίσκα. Συνολικά, από τους δύο γάμους του και τις πολυάριθμες σχέσεις του είχε αποκτήσει 9 παιδιά (7 αγόρια και 2 κορίτσια).
Από το 2008, που αποτραβήχτηκε από την εξουσία, έκανε μόνο σποραδικές δημόσιες εμφανίσεις, που απασχολούσαν πάντα τα ΜΜΕ όλου του κόσμου.
Ο Φιντέλ Κάστρο πέθανε στις 25 Νοεμβρίου 2016 στην Αβάνα, σε ηλικία 90 ετών.
Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ
1820 – 1910
Αγγλίδα φιλάνθρωπος και νοσοκόμος. Υπήρξε πρωτοπόρος της σύγχρονης νοσηλευτικής και θεμελίωσε το επάγγελμα των αδελφών νοσοκόμων. Προς τιμήν της γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 12 Μαΐου η Διεθνής Ημέρα Αδελφών Νοσοκόμων.
Η Φλόρενς Νάιτινγκειλ (Florence Nightingale) γεννήθηκε στις 12 Μαΐου 1820 στη Φλωρεντία, όπου διέμεναν προσωρινά οι εύποροι γονείς της, και μεγάλωσε στην Αγγλία. Μορφώθηκε κατά μεγάλο μέρος από τον πατέρα της, ο οποίος της δίδαξε Αρχαία Ελληνικά, Λατινικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ιστορία, Φιλοσοφία και Μαθηματικά. Το 1850 έγινε δεκτή από το Ίδρυμα Διαμαρτυρομένων Διακονισσών τού Κάιζερβερτ της Γερμανίας και παρακολούθησε όλα τα μαθήματα εκπαίδευσης ως αδελφή νοσοκόμα. Το 1853 διορίστηκε επιθεωρήτρια του ιδρύματος για τη Φροντίδα Ασθενών Κυριών, στο Λονδίνο.
Αγγλίδα φιλάνθρωπος και νοσοκόμος. Υπήρξε πρωτοπόρος της σύγχρονης νοσηλευτικής και θεμελίωσε το επάγγελμα των αδελφών νοσοκόμων. Προς τιμήν της γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 12 Μαΐου η Διεθνής Ημέρα Αδελφών Νοσοκόμων.
Η Φλόρενς Νάιτινγκειλ (Florence Nightingale) γεννήθηκε στις 12 Μαΐου 1820 στη Φλωρεντία, όπου διέμεναν προσωρινά οι εύποροι γονείς της, και μεγάλωσε στην Αγγλία. Μορφώθηκε κατά μεγάλο μέρος από τον πατέρα της, ο οποίος της δίδαξε Αρχαία Ελληνικά, Λατινικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ιστορία, Φιλοσοφία και Μαθηματικά. Το 1850 έγινε δεκτή από το Ίδρυμα Διαμαρτυρομένων Διακονισσών τού Κάιζερβερτ της Γερμανίας και παρακολούθησε όλα τα μαθήματα εκπαίδευσης ως αδελφή νοσοκόμα. Το 1853 διορίστηκε επιθεωρήτρια του ιδρύματος για τη Φροντίδα Ασθενών Κυριών, στο Λονδίνο.
Η δράση της στον Κριμαϊκό Πόλεμο
Τον Μάρτιο του 1854 ξέσπασε ο Κριμαϊκός πόλεμος και τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους οι Γαλλοβρετανικές δυνάμεις αποβιβάστηκαν στην Κριμαία. Σχεδόν αμέσως, η βρετανική κοινή γνώμη συνταράχθηκε από δημοσιεύματα που περιέγραφαν παραστατικά τις άθλιες συνθήκες, τις οποίες βίωναν οι ασθενείς και οι τραυματισμένοι βρετανοί στρατιώτες. Η Νάιτινγκειλ προσφέρθηκε αμέσως να προσφέρει τις υπηρεσίες της και με μία μεγάλη ομάδα νοσοκόμων έφθασε στις 5 Νοεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη, όπου θα είχε την πλήρη ευθύνη του νοσηλευτικού τομέα στα στρατιωτικά νοσοκομεία στην Τουρκία, συμμάχου τότε των Αγγλογάλλων κατά των Ρώσων.
Εκεί διαπίστωσε ότι δεν υπήρχαν ούτε καν οι στοιχειώδεις ευκολίες για να επιτελέσει το έργο της. Οι θάλαμοι ήταν γεμάτοι ποντίκια και ψύλλους και η ημερήσια διαθέσιμη ποσότητα νερού για κάθε άτομο, για όλες τις χρήσεις, δεν ξεπερνούσε τα 200 χιλιοστόλιτρα (ml). Επίπλέον είχε να αντιμετωπίσει και την εχθρική στάση των γιατρών, που δεν επέτρεπαν στις νοσοκόμες να εισέρχονται στους θαλάμους των ασθενών.
Μετά τη μάχη τού Ίνκερμαν (5 Νοεμβρίου 1854), τα στρατιωτικά νοσοκομεία της Κωνσταντινούπολης κατακλύστηκαν από ασθενείς και τραυματίες. Ο ιματισμός και οι κλίνες δεν επαρκούσαν για την κάλυψη των άμεσων νοσοκομειακών αναγκών, με αποτέλεσμα οι τραυματίες να κείτονται στους διαδρόμους πάνω σε ψάθες, ανάμεσα στις ακαθαρσίες που προξενούσε η ανεπάρκεια των εγκαταστάσεων υγιεινής.
Τότε κλήθηκε να βοηθήσει η Νάιτινγκειλ και μία από τις πρώτες της απαιτήσεις ήταν να αγοραστούν 200 βούρτσες για τον καθαρισμό του κτιρίου. Στη συνέχεια, μερίμνησε για το πλύσιμο του ακάθαρτου ρουχισμού των ασθενών, έξω από το νοσοκομείο. Ως τα τέλη τού χρόνου, είχε ήδη αναλάβει τον εφοδιασμό τού νοσοκομείου. Μέσα στα τόσα προβλήματα που αντιμετώπιζε ήταν και η απειθαρχία των νοσοκόμων, πολλές από τις οποίες χρειάστηκε να επαναπατρίσει, επειδή μεθούσαν ή διέπραταν ηθικά παραπτώματα.
Η Νάιτινγκειλ περνούσε πολλές ώρες την ημέρα μέσα στους θαλάμους των ασθενών και δεν υπήρξε σχεδόν κανένας στρατιώτης που να μην τον είχε περιποιηθεί προσωπικά. Κάθε βράδυ έκανε επισκέψεις μέσα στους θαλάμους για να ανακουφίσει και να δώσει συμβουλή, αποκτώντας έτσι το παρωνύμιο «Η Κυρία με τη Λάμπα». Στις 16 Μαρτίου 1856 διορίστηκε επιθεωρήτρια του τομέα αδελφών νοσοκόμων όλων των στρατιωτικών νοσοκομείων.
Τον Μάρτιο του 1854 ξέσπασε ο Κριμαϊκός πόλεμος και τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους οι Γαλλοβρετανικές δυνάμεις αποβιβάστηκαν στην Κριμαία. Σχεδόν αμέσως, η βρετανική κοινή γνώμη συνταράχθηκε από δημοσιεύματα που περιέγραφαν παραστατικά τις άθλιες συνθήκες, τις οποίες βίωναν οι ασθενείς και οι τραυματισμένοι βρετανοί στρατιώτες. Η Νάιτινγκειλ προσφέρθηκε αμέσως να προσφέρει τις υπηρεσίες της και με μία μεγάλη ομάδα νοσοκόμων έφθασε στις 5 Νοεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη, όπου θα είχε την πλήρη ευθύνη του νοσηλευτικού τομέα στα στρατιωτικά νοσοκομεία στην Τουρκία, συμμάχου τότε των Αγγλογάλλων κατά των Ρώσων.
Εκεί διαπίστωσε ότι δεν υπήρχαν ούτε καν οι στοιχειώδεις ευκολίες για να επιτελέσει το έργο της. Οι θάλαμοι ήταν γεμάτοι ποντίκια και ψύλλους και η ημερήσια διαθέσιμη ποσότητα νερού για κάθε άτομο, για όλες τις χρήσεις, δεν ξεπερνούσε τα 200 χιλιοστόλιτρα (ml). Επίπλέον είχε να αντιμετωπίσει και την εχθρική στάση των γιατρών, που δεν επέτρεπαν στις νοσοκόμες να εισέρχονται στους θαλάμους των ασθενών.
Μετά τη μάχη τού Ίνκερμαν (5 Νοεμβρίου 1854), τα στρατιωτικά νοσοκομεία της Κωνσταντινούπολης κατακλύστηκαν από ασθενείς και τραυματίες. Ο ιματισμός και οι κλίνες δεν επαρκούσαν για την κάλυψη των άμεσων νοσοκομειακών αναγκών, με αποτέλεσμα οι τραυματίες να κείτονται στους διαδρόμους πάνω σε ψάθες, ανάμεσα στις ακαθαρσίες που προξενούσε η ανεπάρκεια των εγκαταστάσεων υγιεινής.
Τότε κλήθηκε να βοηθήσει η Νάιτινγκειλ και μία από τις πρώτες της απαιτήσεις ήταν να αγοραστούν 200 βούρτσες για τον καθαρισμό του κτιρίου. Στη συνέχεια, μερίμνησε για το πλύσιμο του ακάθαρτου ρουχισμού των ασθενών, έξω από το νοσοκομείο. Ως τα τέλη τού χρόνου, είχε ήδη αναλάβει τον εφοδιασμό τού νοσοκομείου. Μέσα στα τόσα προβλήματα που αντιμετώπιζε ήταν και η απειθαρχία των νοσοκόμων, πολλές από τις οποίες χρειάστηκε να επαναπατρίσει, επειδή μεθούσαν ή διέπραταν ηθικά παραπτώματα.
Η Νάιτινγκειλ περνούσε πολλές ώρες την ημέρα μέσα στους θαλάμους των ασθενών και δεν υπήρξε σχεδόν κανένας στρατιώτης που να μην τον είχε περιποιηθεί προσωπικά. Κάθε βράδυ έκανε επισκέψεις μέσα στους θαλάμους για να ανακουφίσει και να δώσει συμβουλή, αποκτώντας έτσι το παρωνύμιο «Η Κυρία με τη Λάμπα». Στις 16 Μαρτίου 1856 διορίστηκε επιθεωρήτρια του τομέα αδελφών νοσοκόμων όλων των στρατιωτικών νοσοκομείων.
Μετά τον πόλεμο
Μετά τη λήξη του Κριμαϊκού Πολέμου, η Νάιτινγκειλ επιβιβάστηκε σε πλοίο με προορισμό την Αγγλία, όπου είχε ήδη γίνει από καιρό εθνική ηρωίδα. Επέστρεφε στην πατρίδα της αποφασισμένη να επηρεάσει τις κρατικές υπηρεσίες, με στόχο τη βελτίωση της ιατρικής περίθαλψης, των συνθηκών διαβίωσης και της διατροφής τού βρετανού στρατιώτη. Συνάντησε όμως δυσκολίες, διότι οι υψηλά ιστάμενοι αντιμετώπιζαν με κατανόηση την πιθανή εφαρμογή των σχεδίων της, αλλά χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, όταν τον Οκτώβριο του 1856 συναντήθηκε με τη Βασίλισσα Βικτωρία. Η βασίλισσα άκουσε τις προτάσεις της και τον Μάιο του 1857 συγκρότησε τη Βασιλική Επιτροπή για θέματα Υγείας, στην οποία η Νάιτινγκειλ είχε σημαντικό ρόλο και συνεισφορά, με τη σύνταξη της ογκώδους έκθεσης με τον τίτλο «Σημειώσεις πάνω σε θέματα που επηρεάζουν την υγεία, την αποδοτικότητα και τη διοίκηση των νοσοκομείων του βρετανικού στρατού». Μία από τις συνέπειες των δραστηριοτήτων της επιτροπής ήταν η ίδρυση τής Στρατιωτικής Ιατρικής Σχολής το 1857.
Στο μεταξύ, η Νάιτινγκεϊλ ήταν απασχολημένη και με άλλες πρωτοποριακές δραστηριότητες. Το 1860 χρησιμοποίησε από το «Ταμείο Νάιτινγκεϊλ» 45.000 στερλίνες - συνεισφορές του κοινού προς τιμήν του έργου της στην Κριμαία - για να ιδρύσει τη Σχολή Αδελφών Νοσοκόμων στο νοσοκομείο Σεντ Τόμας του Λονδίνου, σχολή πρωτοποριακή στο είδος της σε όλο τον κόσμο. Μέσα σε λίγα χρόνια, υπήρξε η κύρια υπεύθυνη για την καθιέρωση εκπαίδευσης των μαιών και των αδελφών νοσοκόμων στα ιατρεία των ασύλων.
Από το 1857, η Νάιτινγκεϊλ ζούσε, κυρίως, στο Λονδίνο. Περνούσε τον περισσότερο χρόνο στο σπίτι της, πάσχοντας από κατάθλιψη. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι δεχόταν αναρίθμητους επισκέπτες, από τους πιο υψηλά ιστάμενους ως τους πιο ταπεινούς ανθρώπους. Η όρασή της άρχισε να εξασθενεί σταδιακά, ώσπου το 1901 τυφλώθηκε εντελώς. Το 1907, ο βασιλιάς Εδουάρδος της απένειμε το παράσημο Αξίας (Order of Merit) και υπήρξε η πρώτη γυναίκα που είχε πάρει ποτέ αυτό το παράσημο.
Η Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ πέθανε σε βαθύ γήρας στις 13 Αυγούστου 1910 στο Λονδίνο.
Μετά τη λήξη του Κριμαϊκού Πολέμου, η Νάιτινγκειλ επιβιβάστηκε σε πλοίο με προορισμό την Αγγλία, όπου είχε ήδη γίνει από καιρό εθνική ηρωίδα. Επέστρεφε στην πατρίδα της αποφασισμένη να επηρεάσει τις κρατικές υπηρεσίες, με στόχο τη βελτίωση της ιατρικής περίθαλψης, των συνθηκών διαβίωσης και της διατροφής τού βρετανού στρατιώτη. Συνάντησε όμως δυσκολίες, διότι οι υψηλά ιστάμενοι αντιμετώπιζαν με κατανόηση την πιθανή εφαρμογή των σχεδίων της, αλλά χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, όταν τον Οκτώβριο του 1856 συναντήθηκε με τη Βασίλισσα Βικτωρία. Η βασίλισσα άκουσε τις προτάσεις της και τον Μάιο του 1857 συγκρότησε τη Βασιλική Επιτροπή για θέματα Υγείας, στην οποία η Νάιτινγκειλ είχε σημαντικό ρόλο και συνεισφορά, με τη σύνταξη της ογκώδους έκθεσης με τον τίτλο «Σημειώσεις πάνω σε θέματα που επηρεάζουν την υγεία, την αποδοτικότητα και τη διοίκηση των νοσοκομείων του βρετανικού στρατού». Μία από τις συνέπειες των δραστηριοτήτων της επιτροπής ήταν η ίδρυση τής Στρατιωτικής Ιατρικής Σχολής το 1857.
Στο μεταξύ, η Νάιτινγκεϊλ ήταν απασχολημένη και με άλλες πρωτοποριακές δραστηριότητες. Το 1860 χρησιμοποίησε από το «Ταμείο Νάιτινγκεϊλ» 45.000 στερλίνες - συνεισφορές του κοινού προς τιμήν του έργου της στην Κριμαία - για να ιδρύσει τη Σχολή Αδελφών Νοσοκόμων στο νοσοκομείο Σεντ Τόμας του Λονδίνου, σχολή πρωτοποριακή στο είδος της σε όλο τον κόσμο. Μέσα σε λίγα χρόνια, υπήρξε η κύρια υπεύθυνη για την καθιέρωση εκπαίδευσης των μαιών και των αδελφών νοσοκόμων στα ιατρεία των ασύλων.
Από το 1857, η Νάιτινγκεϊλ ζούσε, κυρίως, στο Λονδίνο. Περνούσε τον περισσότερο χρόνο στο σπίτι της, πάσχοντας από κατάθλιψη. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι δεχόταν αναρίθμητους επισκέπτες, από τους πιο υψηλά ιστάμενους ως τους πιο ταπεινούς ανθρώπους. Η όρασή της άρχισε να εξασθενεί σταδιακά, ώσπου το 1901 τυφλώθηκε εντελώς. Το 1907, ο βασιλιάς Εδουάρδος της απένειμε το παράσημο Αξίας (Order of Merit) και υπήρξε η πρώτη γυναίκα που είχε πάρει ποτέ αυτό το παράσημο.
Η Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ πέθανε σε βαθύ γήρας στις 13 Αυγούστου 1910 στο Λονδίνο.
Καρλ Λίμπκνεχτ
1871 – 1919
Γερμανός πολιτικός και δικηγόρος. Συνιδρυτής με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ της Ένωσης Σπάρτακος (Spartakusbund στα γερμανικά), της αριστερής ριζοσπαστικής πολιτικής οργάνωσης που μετεξελίχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας. Είναι γνωστός για την αντίθεσή του στη συμμετοχή της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον ρόλο του στην Εξέγερση των Σπαρτακιστών τον Ιανουάριο 1919.
Ο Καρλ Λίμπκνεχτ (Karl Liebknecht) γεννήθηκε στη Λειψία στις 13 Αυγούστου1871. Ήταν γιος του Βίλχελμ Λίμπκνεχτ, ιδρυτικού μέλους του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Γερμανίας (από το 1891 Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας) και της δεύτερης συζύγου του Ναταλίε Ρεχ. Με την οικονομική βοήθεια του κόμματος σπούδασε νομικά και πολιτική οικονομία στα Πανεπιστήμια Λειψίας και Βερολίνου. Τη διετία 1893-1894 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και το 1900 άνοιξε δικηγορικό γραφείο στο Βερολίνο, μαζί με τον αδελφό του Τέοντορ. Την ίδια χρονιά έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και παντρεύτηκε τη Γιούλια Παραντίς, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά.
Ως δικηγόρος, ο Λίμπκνεχτ υπερασπιζόταν συχνά αριστερούς πολίτες, που κατηγορούνταν για σοσιαλιστική προπαγάνδα και δεν έχανε την ευκαιρία να περνά πολιτικά μηνύματα, καταγγέλλοντας το στρατοκρατικό καθεστώς που κυβερνούσε τη Γερμανία. Το 1907 έγινε πρόεδρος της νεολαίας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, θέση που διατήρησε έως το 1910.
Το 1907 έγραψε το βιβλίο Μιλιταρισμός και Αντιμιλιταρισμός (Militarismus und Antimilitarismus), που θεωρήθηκε ανατρεπτικό από τις αρχές. Ο Λίμπκνεχτ συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 18 μηνών. Τον επόμενο χρόνο εξελέγη βουλευτής στο τοπικό κοινοβούλιο της Πρωσίας, παρότι βρισκόταν στη φυλακή. Το 1912 εξελέγη βουλευτής στη Γερμανική Βουλή με τη σημαία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, του οποίου υπήρξε σημαίνον στέλεχος της αριστερής πτέρυγας. Ήταν ο κύριος εκφραστής της εσωκομματικής αντιπολίτευσης και αντίθετος με την αυξανόμενη τάση μέσα στο κόμμα για αναθεώρηση των μαρξικών θεωριών.
Ο Λίμπκνεχτ αντιτάχθηκε στη συμμετοχή της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά για να μην προκαλέσει εσωκομματικό πρόβλημα απείχε από την ψηφοφορία για τις πολεμικές πιστώσεις στις 4 Αυγούστου 1914. Τον Οκτώβριο του 1914 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την ιστορικό τέχνης Σοφίε Ρις. Η πρώτη του σύζυγος είχε πεθάνει το 1911. Στις 2 Δεκεμβρίου 1914 ήταν το μοναδικό μέλος της Βουλής που καταψήφισε τις επιπλέον πολεμικές πιστώσεις. Ήταν δεινός επικριτής της ηγεσίας του κόμματος υπό τον Καρλ Κάουτσκι και της απόφασής του να υποστηρίξει τη συμμετοχή της Γερμανίας στον πόλεμο.
Στα τέλη του 1914 ίδρυσε μαζί με τους Ρόζα Λούξεμπουργκ, Λέο Γιόγκιχες, Πάουλ Λέβι, Ερνεστ Μέγερ, Φραντς Μέρινγκ και Κλάρα Τσέτκιν την Ένωση Σπάρτακος (Spartakusbund), η οποία σύντομα κηρύχθηκε παράνομη. Ο Λίμπκνεχτ συνελήφθη και στάλθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο, παρά την ασυλία που είχε ως βουλευτής. Αρνήθηκε να πολεμήσει και χρησιμοποιήθηκε σε βοηθητική υπηρεσία. Επανήλθε στη Γερμανία το 1915, λόγω της χειροτέρευσης της υγείας του.
Την ίδια χρονιά μίλησε ανοιχτά για τη μετατροπή του εθνικού πολέμου σε ταξικό πόλεμο και την Πρωτομαγιά του 1916 συνελήφθη εκ νέου, κατά τη διάρκεια αντιπολεμικής διαδήλωσης στο Βερολίνο. Καταδικάσθηκε σε δυόμιση χρόνια φυλάκισης για εσχάτη προδοσία και αργότερα η ποινή του αυξήθηκε σε φυλάκιση 4 ετών και ενός μηνός. Την ίδια χρονιά διαγράφηκε από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Τον Οκτώβριο του 1918 κι ενώ η Γερμανία βρισκόταν σε επαναστατικό αναβρασμό, του δόθηκε αμνηστία από την κυβέρνηση του πρίγκηπα Μαξ της Βάδης.
Στις 9 Νοεμβρίου 1918, την ημέρα της εκθρόνισης του Κάιζερ Γουλιέλμου Β', ο Καρλ Λίμπκνεχτ ανακήρυξε από το μπαλκόνι του Δημαρχείου του Βερολίνου την Ελεύθερη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Γερμανίας στο πρότυπο της Σοβιετικής Ένωσης, δύο ώρες μετά την ανακήρυξη της Γερμανικής Δημοκρατίας από τον σοσιαλδημοκράτη Φίλιπ Σάιντεμαν. Δύο ημέρες αργότερα έληξε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, με τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας.
Την 1η Ιανουαρίου 1919 αποτέλεσε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (KPD) και μαζί με τους Λούξεμπουργκ, Γιόγκιχες και Τσέτκιν κατηύθυνε την εξέγερση των Σπαρτακιστών (5-15 Ιανουαρίου 1919) για την εγκαθίδρυση κομμουνιστικού καθεστώτος στη Γερμανία, παρότι αρχικά ήταν αντίθετος αυτός και η Ρόζα Λούξεμπουργκ στην εξέγερση. Στις 15 Ιανουαρίου πυροβολήθηκε και φονεύθηκε από μέλη των ακροδεξιών παραστρατιωτικών οργανώσεων Freikorps (Ελεύθερα Σώματα), τα οποία είχε επιστρατεύσει ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Φρίντριχ Έμπερτ για να καταστείλουν την εξέγερση των Σπαρτακιστών. Την ίδια τύχη είχε και η συναγωνίστριά του Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Άντερς Γιόνας Άνγκστρομ 1814 – 1874
Σουηδός φυσικός, ένας από τους ιδρυτές της φασματοσκοπίας. Το όνομά του δόθηκε σε μία μονάδα μήκους, που χρησιμοποιείται κυρίως στη μέτρηση του μήκους κύματος των ηλεκτρομαγνητικών ακτινοβολιών. Είναι ίσο προς 10-10 μέτρα και συμβολίζεται με το Å (1 Å = 10-10 m).
Ο Άντερς Γιόνας Άνγκστρομ (Anders Jonas Ångström) - Άντες Γιούνας Όνγκστρεμ η ορθή προφορά του ονόματός του στα σουηδικά- γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1814 στο Λέγκντε της βόρειας Σουηδίας. Σπούδασε φυσική στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα και εξελέγη καθηγητής φυσικής στο ίδιο πανεπιστήμιο το 1858.
Το κύριο επιστημονικό έργο του Άνγκστρομ αναφέρεται στους τομείς της μετάδοσης της θερμότητας και της φασματοσκοπίας. Επινόησε μία μέθοδο μέτρησης της θερμικής αγωγιμότητας των υλικών, αποδεικνύοντας ότι αυτή είναι ανάλογη προς την ηλεκτρική τους αγωγιμότητα.
Το 1853 απέδειξε ότι οι ηλεκτρικοί σπινθήρες παρέχουν δύο επικαλυπτόμενα φάσματα, από τα οποία το ένα προέρχεται από το μέταλλο κατασκευής του ηλεκτροδίου, ενώ το άλλο από το αέριο, που το φως του σπινθήρα διασχίζει κατά τη διάδοσή του.
Με βάση τη θεωρία συντονισμού του Όιλερ, οδηγήθηκε σε μία αρχή της φασματικής ανάλυσης, σύμφωνα με την οποία ένα θερμό αέριο εκπέμπει ακτίνες της ίδιας ικανότητας διάθλασης με αυτές που μπορεί να απορροφήσει.
Η μελέτη του ηλιακού φάσματος του Άνγκστρομ, τον οδήγησε στην ανακάλυψη ότι η ατμόσφαιρα του ήλιου περιέχει υδρογόνο και το 1868 δημοσίευσε ένα λεπτομερή χάρτη, ο οποίος παρέμεινε σε χρήση για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ο Άντερς Γιόνας Άνγκστρομ πέθανε στην Ουψάλα στις 21 Ιουνίου 1874.
Ρενέ Λαενέκ
Γερμανός πολιτικός και δικηγόρος. Συνιδρυτής με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ της Ένωσης Σπάρτακος (Spartakusbund στα γερμανικά), της αριστερής ριζοσπαστικής πολιτικής οργάνωσης που μετεξελίχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας. Είναι γνωστός για την αντίθεσή του στη συμμετοχή της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον ρόλο του στην Εξέγερση των Σπαρτακιστών τον Ιανουάριο 1919.
Ο Καρλ Λίμπκνεχτ (Karl Liebknecht) γεννήθηκε στη Λειψία στις 13 Αυγούστου1871. Ήταν γιος του Βίλχελμ Λίμπκνεχτ, ιδρυτικού μέλους του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Γερμανίας (από το 1891 Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας) και της δεύτερης συζύγου του Ναταλίε Ρεχ. Με την οικονομική βοήθεια του κόμματος σπούδασε νομικά και πολιτική οικονομία στα Πανεπιστήμια Λειψίας και Βερολίνου. Τη διετία 1893-1894 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και το 1900 άνοιξε δικηγορικό γραφείο στο Βερολίνο, μαζί με τον αδελφό του Τέοντορ. Την ίδια χρονιά έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και παντρεύτηκε τη Γιούλια Παραντίς, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά.
Ως δικηγόρος, ο Λίμπκνεχτ υπερασπιζόταν συχνά αριστερούς πολίτες, που κατηγορούνταν για σοσιαλιστική προπαγάνδα και δεν έχανε την ευκαιρία να περνά πολιτικά μηνύματα, καταγγέλλοντας το στρατοκρατικό καθεστώς που κυβερνούσε τη Γερμανία. Το 1907 έγινε πρόεδρος της νεολαίας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, θέση που διατήρησε έως το 1910.
Το 1907 έγραψε το βιβλίο Μιλιταρισμός και Αντιμιλιταρισμός (Militarismus und Antimilitarismus), που θεωρήθηκε ανατρεπτικό από τις αρχές. Ο Λίμπκνεχτ συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 18 μηνών. Τον επόμενο χρόνο εξελέγη βουλευτής στο τοπικό κοινοβούλιο της Πρωσίας, παρότι βρισκόταν στη φυλακή. Το 1912 εξελέγη βουλευτής στη Γερμανική Βουλή με τη σημαία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, του οποίου υπήρξε σημαίνον στέλεχος της αριστερής πτέρυγας. Ήταν ο κύριος εκφραστής της εσωκομματικής αντιπολίτευσης και αντίθετος με την αυξανόμενη τάση μέσα στο κόμμα για αναθεώρηση των μαρξικών θεωριών.
Ο Λίμπκνεχτ αντιτάχθηκε στη συμμετοχή της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά για να μην προκαλέσει εσωκομματικό πρόβλημα απείχε από την ψηφοφορία για τις πολεμικές πιστώσεις στις 4 Αυγούστου 1914. Τον Οκτώβριο του 1914 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την ιστορικό τέχνης Σοφίε Ρις. Η πρώτη του σύζυγος είχε πεθάνει το 1911. Στις 2 Δεκεμβρίου 1914 ήταν το μοναδικό μέλος της Βουλής που καταψήφισε τις επιπλέον πολεμικές πιστώσεις. Ήταν δεινός επικριτής της ηγεσίας του κόμματος υπό τον Καρλ Κάουτσκι και της απόφασής του να υποστηρίξει τη συμμετοχή της Γερμανίας στον πόλεμο.
Στα τέλη του 1914 ίδρυσε μαζί με τους Ρόζα Λούξεμπουργκ, Λέο Γιόγκιχες, Πάουλ Λέβι, Ερνεστ Μέγερ, Φραντς Μέρινγκ και Κλάρα Τσέτκιν την Ένωση Σπάρτακος (Spartakusbund), η οποία σύντομα κηρύχθηκε παράνομη. Ο Λίμπκνεχτ συνελήφθη και στάλθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο, παρά την ασυλία που είχε ως βουλευτής. Αρνήθηκε να πολεμήσει και χρησιμοποιήθηκε σε βοηθητική υπηρεσία. Επανήλθε στη Γερμανία το 1915, λόγω της χειροτέρευσης της υγείας του.
Την ίδια χρονιά μίλησε ανοιχτά για τη μετατροπή του εθνικού πολέμου σε ταξικό πόλεμο και την Πρωτομαγιά του 1916 συνελήφθη εκ νέου, κατά τη διάρκεια αντιπολεμικής διαδήλωσης στο Βερολίνο. Καταδικάσθηκε σε δυόμιση χρόνια φυλάκισης για εσχάτη προδοσία και αργότερα η ποινή του αυξήθηκε σε φυλάκιση 4 ετών και ενός μηνός. Την ίδια χρονιά διαγράφηκε από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Τον Οκτώβριο του 1918 κι ενώ η Γερμανία βρισκόταν σε επαναστατικό αναβρασμό, του δόθηκε αμνηστία από την κυβέρνηση του πρίγκηπα Μαξ της Βάδης.
Στις 9 Νοεμβρίου 1918, την ημέρα της εκθρόνισης του Κάιζερ Γουλιέλμου Β', ο Καρλ Λίμπκνεχτ ανακήρυξε από το μπαλκόνι του Δημαρχείου του Βερολίνου την Ελεύθερη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Γερμανίας στο πρότυπο της Σοβιετικής Ένωσης, δύο ώρες μετά την ανακήρυξη της Γερμανικής Δημοκρατίας από τον σοσιαλδημοκράτη Φίλιπ Σάιντεμαν. Δύο ημέρες αργότερα έληξε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, με τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας.
Την 1η Ιανουαρίου 1919 αποτέλεσε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (KPD) και μαζί με τους Λούξεμπουργκ, Γιόγκιχες και Τσέτκιν κατηύθυνε την εξέγερση των Σπαρτακιστών (5-15 Ιανουαρίου 1919) για την εγκαθίδρυση κομμουνιστικού καθεστώτος στη Γερμανία, παρότι αρχικά ήταν αντίθετος αυτός και η Ρόζα Λούξεμπουργκ στην εξέγερση. Στις 15 Ιανουαρίου πυροβολήθηκε και φονεύθηκε από μέλη των ακροδεξιών παραστρατιωτικών οργανώσεων Freikorps (Ελεύθερα Σώματα), τα οποία είχε επιστρατεύσει ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Φρίντριχ Έμπερτ για να καταστείλουν την εξέγερση των Σπαρτακιστών. Την ίδια τύχη είχε και η συναγωνίστριά του Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Άντερς Γιόνας Άνγκστρομ 1814 – 1874
Σουηδός φυσικός, ένας από τους ιδρυτές της φασματοσκοπίας. Το όνομά του δόθηκε σε μία μονάδα μήκους, που χρησιμοποιείται κυρίως στη μέτρηση του μήκους κύματος των ηλεκτρομαγνητικών ακτινοβολιών. Είναι ίσο προς 10-10 μέτρα και συμβολίζεται με το Å (1 Å = 10-10 m).
Ο Άντερς Γιόνας Άνγκστρομ (Anders Jonas Ångström) - Άντες Γιούνας Όνγκστρεμ η ορθή προφορά του ονόματός του στα σουηδικά- γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1814 στο Λέγκντε της βόρειας Σουηδίας. Σπούδασε φυσική στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα και εξελέγη καθηγητής φυσικής στο ίδιο πανεπιστήμιο το 1858.
Το κύριο επιστημονικό έργο του Άνγκστρομ αναφέρεται στους τομείς της μετάδοσης της θερμότητας και της φασματοσκοπίας. Επινόησε μία μέθοδο μέτρησης της θερμικής αγωγιμότητας των υλικών, αποδεικνύοντας ότι αυτή είναι ανάλογη προς την ηλεκτρική τους αγωγιμότητα.
Το 1853 απέδειξε ότι οι ηλεκτρικοί σπινθήρες παρέχουν δύο επικαλυπτόμενα φάσματα, από τα οποία το ένα προέρχεται από το μέταλλο κατασκευής του ηλεκτροδίου, ενώ το άλλο από το αέριο, που το φως του σπινθήρα διασχίζει κατά τη διάδοσή του.
Με βάση τη θεωρία συντονισμού του Όιλερ, οδηγήθηκε σε μία αρχή της φασματικής ανάλυσης, σύμφωνα με την οποία ένα θερμό αέριο εκπέμπει ακτίνες της ίδιας ικανότητας διάθλασης με αυτές που μπορεί να απορροφήσει.
Η μελέτη του ηλιακού φάσματος του Άνγκστρομ, τον οδήγησε στην ανακάλυψη ότι η ατμόσφαιρα του ήλιου περιέχει υδρογόνο και το 1868 δημοσίευσε ένα λεπτομερή χάρτη, ο οποίος παρέμεινε σε χρήση για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ο Άντερς Γιόνας Άνγκστρομ πέθανε στην Ουψάλα στις 21 Ιουνίου 1874.
Ρενέ Λαενέκ
1781 – 1826
Γάλλος γιατρός, που επινόησε το στηθοσκόπιο. Υπήρξε ιδρυτής της ανατομοκλινικής ιατρικής, που συγκρίνει τα συμπτώματα των νόσων με τις αλλοιώσεις που αυτές προκαλούν.
Ο Ρενέ Τεοφίλ Ιασέντ Λαενέκ (René-Théophile-Hyacinthe Laennec) γεννήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 1781 στην πόλη Κενπέρ της Βρετάνης. Έμεινε νωρίς ορφανός από μητέρα και σε ηλικία 12 ετών ο πατέρας του τον έστειλε στο θείο του Γκιγιέμ-Φρανσουά Λαενέκ, που ήταν πανεπιστημιακός γιατρός στη Νάντη. Το νεαρό παιδί, που διακρινόταν για τη ευφυΐα του, ξεκίνησε από πολύ νωρίς σπουδές ιατρικής δίπλα στον θείο του, τις οποίες διέκοψε με προτροπή του πατέρας του, που ήταν δικηγόρος. Στη συνέχεια άρχισε να μελετά ελληνικά και να γράφει ποίηση. Όμως, η ιατρική παρέμενε η μεγάλη του αγάπη και σε ηλικία 18 ετών ξεκίνησε νέο κύκλο σπουδών στο Παρίσι με διάσημους γιατρούς της εποχής, όπως ο Γκιγιόμ Ντιπιτρέν και ο Ζαν-Νικολά Κορβιζάρ.
Το 1806 διορίστηκε στο νοσοκομείο παίδων «Νεκέρ» των Παρισίων και άρχισε να διδάσκει παθολογοανατομία σε ειδικευόμενους γιατρούς. Το 1815 ανακοίνωσε στους μαθητές του τα πρώτα αποτελέσματα από την εφαρμογή της ακουστικής στη διάγνωση των θωρακικών νόσων. Για το σκοπό αυτό επινόησε το στηθοσκόπιο τον επόμενο χρόνο.
Το 1819 δημοσίευσε το έργου του «Traité de l' auscultation médiate» («Πραγματεία περί εμμέσου ακροάσεως»), που επαύξησε τις γνώσεις για τις πνευμονικές παθήσεις. Ο Λαενέκ συνεισέφερε, επίσης, στην κατανόηση ασθενειών, όπως η περιτονίτιδα, η κίρρωση του ήπατος και το μελάνωμα, ενώ η γνώση των ελληνικών τον βοήθησε να πλάσει τους ιατρικούς όρους «κίρρωση» και «μελάνωμα», οι οποίοι έκτοτε επιβλήθηκαν διεθνώς. Το 1822 έγινε λέκτορας στο Κολέγιο της Γαλλίας (College de France) και τον επόμενο χρόνο προήχθη σε καθηγητή.
Ο Ρενέ Λαενέκ πέθανε από φυματίωση στην πόλη Πλοαρέ της Γαλλίας στις 13 Αυγούστου 1826, σε ηλικία 45 ετών.
Summer in the City
To τραγούδι γράφτηκε από τον Μαρκ Σεμπάστιαν, αδελφό του ηγέτη του συγκροτήματος Τζον Σεμπάστιαν και περιέχεται στο τρίτο άλμπουμ του συγκροτήματος Hums of the Lovin’ Spoonful, που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1966. Αρχικά, ο Μαρκ Σεμπάστιαν είχε γράψει τους στίχους του τραγουδιού ως ποίημα, με σκοπό να το υποβάλει προς δημοσίευση σ' ένα λογοτεχνικό περιοδικό. Το ανακάλυψε ο αδελφός του Τζον και μετά από ορισμένες μετατροπές στους στίχους, του έδωσε την οριστική μορφή.
Ο Μαρκ Σεμπάστιαν, που δεν ήταν μέλος των Lovin’ Spoonful, έγραψε και τη μουσική, με τη συνδρομή του κιθαρίστα του συγκροτήματος Στιβ Μπουν. Στο τραγούδι ακούγονται κόρνες αυτοκινήτων, ήχοι από κομπρεσέρ, με σκοπό να γίνει πιο ρεαλιστικό το σκηνικό, καθώς αναφέρεται στην καλοκαιριάτικη πολύβουη Νέα Υόρκη. Παραγωγός του Summer in the Cityείναι ο ελληνοαμερικανός τραγουδοποιός και ενορχηστρωτής Paul Leka (Παύλος Λέκας, 1943-2011), με καταγωγή από τη Βόρειο Ήπειρο.
Το Summer in the City κυκλοφόρησε ως σινγκλ στις 4 Ιουλίου 1966 και ανέβηκε στο Νο1 του αμερικανικού πίνακα επιτυχιών στις 13 Αυγούστου 1966. Βρίσκεται στην 401η θέση της περίφημης λίστας με τα 500 κορυφαία τραγούδια όλων των εποχών, που συνέταξε το έγκυρο μουσικό περιοδικό Rolling Stone το 2004.
Το τραγούδι έχει συμπεριληφθεί σε δεκάδες κινηματογραφικές ταινίες (ενδεικτικά Summer in the City, η πρώτη ταινία του Βιμ Βέντερς, παραγωγής 1970), τηλεοπτικές σειρές και διαφημιστικά σποτς. Το έχουν έχουν ερμηνεύσει καλλιτέχνες και συγκροτήματα, όπως οι:
Οι Στίχοι
Hot town, summer in the cityBack of my neck getting dirty and grittyBeen down, isn't it a pityDoesn't seem to be a shadow in the city
All around, people looking half deadWalking on the sidewalk, hotter than a match head
But at night it's a different worldGo out and find a girlCome-on come-on and dance all nightDespite the heat it'll be alright
And babe, don't you know it's a pityThat the days can't be like the nightsIn the summer, in the cityIn the summer, in the city
Cool town, evening in the cityDressing so fine and looking so prettyCool cat, looking for a kittyGonna look in every corner of the cityTill I'm wheezing like a bus stopRunning up the stairs, gonna meet you on the rooftop
But at night it's a different worldGo out and find a girlCome-on come-on and dance all nightDespite the heat it'll be alright
And babe, don't you know it's a pityThat the days can't be like the nightsIn the summer, in the cityIn the summer, in the city
Hot town, summer in the cityBack of my neck getting dirty and grittyBeen down, isn't it a pityDoesn't seem to be a shadow in the city
All around, people looking half deadWalking on the sidewalk, hotter than a match head
But at night it's a different worldGo out and find a girlCome-on come-on and dance all nightDespite the heat it'll be alright
And babe, don't you know it's a pityThat the days can't be like the nightsIn the summer, in the cityIn the summer, in the city
Άλφρεντ Χίτσκοκ
1899 – 1980
Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ θεωρείται σήμερα ένας από τους σημαντικότερους και επιδραστικότερους σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου. Άφησε εποχή με τις δημιουργίες του (ταινίες μυστηρίου και θρίλερ αγωνίας) και δικαίως απέκτησε τον τίτλο «ο μετρ του σασπένς». Εξωστρεφής ως χαρακτήρας, ήταν εξίσου δημοφιλής με τους πρωταγωνιστές των ταινιών του, μέσα από τις εκατοντάδες συνεντεύξεις του και κυρίως από τα «περάσματα» στις ταινίες του.
Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1899 στο Ιστ Εντ του Λονδίνου. Ο πατέρας του ήταν ένας εξαιρετικά αυταρχικός έμπορος πουλερικών, ο ίδιος όμως επέμενε ότι αυτό από μόνο του δεν ήταν ικανό να εξηγήσει ούτε τον αβγοειδή σωματότυπό του ούτε την ισόβια αποστροφή του προς τα αβγά. Οι γονείς του έσπευσαν να τον βάλουν εσωτερικό στο Κολέγιο του Αγίου Ιγνατίου, ένα σκληροπυρηνικό ιησουιτικό ίδρυμα που τον έφερε μεταξύ πολλών άλλων σε επαφή με τα... μυστικά της βίτσας από σκληρό καουτσούκ.
Έχοντας πείσει τον εαυτό του ότι θέλει να γίνει μηχανικός γράφτηκε σε ηλικία 16 ετών στη Σχολή Μηχανικής και Ναυσιπλοΐας, έπιασε δουλειά στην τηλεγραφική εταιρεία Χένλεϊ και πολύ γρήγορα μετατέθηκε στο διαφημιστικό τμήμα της.Ταυτόχρονα παρακολουθούσε μαθήματα σχεδίου στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.
Λίγο αργότερα εγκατέλειψε τη Χένλεϊ και άρχισε να εικονογραφεί διαλόγους βωβών ταινιών για λογαριασμό της αμερικανικής κινηματογραφικής εταιρείας Famous Players - Lasky (ανήκε στην Παραμάουντ) που μόλις είχε ανοίξει παράρτημα στο Λονδίνο. Μέσα σε λίγα χρόνια έγινε σεναριογράφος και βοηθός σκηνοθέτη, ενώ το 1922 πραγματοποίησε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του με την μικρού μήκους ταινία «Number 13», η οποία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Στη διάρκεια των γυρισμάτων γνώρισε την Άλμα Ρέβιλ, μοντέλο και σκριπτ γκερλ. Παντρεύτηκαν τον Δεκέμβριο του 1926. Ο γάμος τους κράτησε 54 ολόκληρα χρόνια, ως το τέλος της ζωής του, παρά τα διαβόητα τσιλιμπουρδίσματά του τα ώριμα δημιουργικά χρόνια του με τις (φαινομενικά μόνο ψυχρές) ξανθιές πρωταγωνίστριές του. Δύο χρόνια αργότερα γεννήθηκε η κόρη τους Πατρίτσια, η οποία στη συνέχεια εμφανίστηκε σε τρεις από τις ταινίες του πατέρα της.
Το 1925 ξεκίνησε την πρώτη ολοκληρωμένη μεγάλου μήκους ταινία του «Ο κήπος της ηδονής» («The Pleasure Garden»), μια αγγλογερμανική παραγωγή, τα γυρίσματα της οποίας έγιναν στο Μόναχο. Η πρώιμη αμιγώς «βρετανική» φιλμογραφία του διανθίστηκε μεταξύ άλλων με τις ταινίες: «Ο Ένοικος» («The Lodger», 1926), με θέμα τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, ταινία όπου κυριαρχούν για πρώτη φορά το μυστήριο και το σασπένς, «Εκβιασμός» («Blackmail»,1929), η πρώτη ομιλούσα ταινία του, «Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά» («The Man Who Knew Too Much», 1934), «Τα 39 σκαλοπάτια» («The Thirty-nine Steps», 1935) και «Η εξαφάνιση της κυρίας» («The Lady Vanishes», 1938).
Το 1940, ο Χίτσκοκ θα πάρει τον δρόμο για το Χόλιγουντ με την προτροπή του θρυλικού παραγωγού του «Όσα παίρνει ο άνεμος» Ντέιβιντ Σέλζνικ. Η παρθενική του ταινία στον Νέο Κόσμο, η «Ρεβέκκα» («Rebecca»), μια διασκευή του «γοτθικού» μυθιστορήματος της Δάφνης ντι Μοριέ, του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για το Όσκαρ από τις συνολικά πέντε της καριέρας του.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος προετοίμασε το έδαφος για μια σειρά από ταινίες κατασκοπείας: «Ο ξένος ανταποκριτής» («Foreign Correspondent»,1940), «Σαμποτέρ» («Saboteur»,1942), «Σωστική λέμβος» («Lifeboat», 1944), «Νοτόριους» («Notorious», 1946).
Στην δεκαετία του ‘50 γύρισε μερικά από τα αδιαμφισβήτητα αριστουργήματά του. Ανάμεσά τους: «Ο άγνωστος του Εξπρές» («Strangers on a Train», 1951), «Εξομολόγηση» («I Confess», 1953), «Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως» («Dial M for Murder, 1954») και «Σιωπηλός μάρτυς» («Rear Window», 1954), η δεύτερη εκδοχή της ταινίας «Ο Άνθρωπος που ήξερε πολλά» (1956), «Ο Δεσμώτης του ιλίγγου» («Vertigo», 1958), «Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων («North by Northwest», 1959).
Το 1960, παρουσίασε την ταινία τρόμου «Ψυχώ»(«Psycho»), με θέμα την διχασμένη προσωπικότητα του σχιζοφρενή ήρωα, τον οποίο υποδύεται ο Άντονι Πέρκινς. Ήταν η πιο εμπορική ταινία του Χίτσκοκ, που κόστισε μόλις 800.000 δολάρια και περιλαμβάνει την κλασική σκηνή της δολοφονίας της Τζάνετ Λι στο ντους με την ανατριχιαστική μουσική του Μπέρναρντ Χέρμαν. Ακολούθησαν οι ταινίες «Τα πουλιά»(«The Birds, 1963), «Μάρνι» («Marnie»,1964), «Το σχισμένο παραπέτασμα» («Torn Curtain»,1966), «Φρενίτις»(«Frenzy»,1972) και «Οικογενειακή συνωμοσία» («Family Plot», 1975).
Τα ζοφερά παιχνίδια του με το κοινό συνεχίστηκαν παράλληλα μέσα από τις δύο τηλεοπτικές σειρές που παρουσίαζε και σκηνοθετούσε ο ίδιος: «The Alfred Hitchcock Presents» (1955-1962) και «The Alfred Hitchcock Hour» (1962-1965).
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του επέλεξε και επιμελήθηκε διηγήματα τρόμου σε διάφορες λογοτεχνικές ανθολογίες. Το 1980 η βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας τον έχρισε Ιππότη του Στέμματος. Στις 28 Απριλίου της ίδιας χρονιάς, ο σερ Αλφρεντ Χίτσκοκ πέθανε χωρίς καθόλου σασπένς (χρόνια προβλήματα με την καρδιά και το ήπαρ του) στο Μπελ Ερ της Καλιφόρνιας.
Το Τείχος του Βερολίνου
Berliner Mauer στα Γερμανικά. Πρόκειται για ένα τοίχο ύψους 2 μέτρων, που χώριζε το Βερολίνο σε Ανατολικό και Δυτικό. Οι Δυτικοί το ονόμασαν «Τείχος του Αίσχους». Χτίστηκε το 1961 από τις αρχές της Ανατολικής Γερμανίας για να συγκρατήσει τη φυγή των κατοίκων της προς τη Δύση και γκρεμίστηκε από τους Βερολινέζους και των δύο πλευρών στις 9 Νοεμβρίου 1989, όταν άρχισαν να αποσαθρώνονται τα καθεστώτα του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού». Υπήρξε το κατ’ εξοχήν σύμβολο του «Ψυχρού Πολέμου» μεταξύ «δημοκρατικής» Δύσης και της «κομμουνιστικής» Ανατολής.
Μετά τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου το 1945, η ηττημένη Γερμανία χωρίστηκε σε τέσσερις ζώνες κατοχής, τη διοίκηση των οποίων ανέλαβαν οι νικήτριες δυνάμεις, Ηνωμένες Πολιτείες, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία και Σοβιετική Ένωση. Με ανάλογο τρόπο χωρίστηκε και το Βερολίνο, η πάλαι ποτέ πρωτεύουσα της Πρωσίας, της Αυτοκρατορικής Γερμανίας και της Ναζιστικής Γερμανίας, σύμφωνα με τα όσα είχαν συμφωνηθεί το 1944 στο Λονδίνο.
Το Βερολίνο βρισκόταν μέσα στη ζώνη επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης, γεγονός που δημιούργησε πολλά από τα κατοπινά προβλήματα. Το Μάρτιο του 1948 οι Δυτικές δυνάμεις αποφάσισαν να ενώσουν τους τομείς που έλεγχαν και να δημιουργήσουν τη Δυτική Γερμανία. Το ίδιο έπραξαν και με το Βερολίνο. Οι Σοβιετικοί αντέδρασαν με τον χερσαίο αποκλεισμό των Δυτικών τομέων της πόλης στις 24 Ιουνίου 1948. Οι Δυτικοί Σύμμαχοι άρχισαν να εφοδιάζουν το Δυτικό Βερολίνο μόνο από αέρος με τις περίφημες αερογέφυρες.
Στις 30 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου στο Ανατολικό Βερολίνο εγκαταστάθηκε ξεχωριστή δημοτική αρχή, με αποτέλεσμα τον ολοκληρωτικό χωρισμό του Βερολίνου σε Ανατολικό και Δυτικό. Το 1949 τα γερμανικά εδάφη που κατείχε η Σοβιετική Ένωση αποτέλεσαν ίδια κρατική οντότητα, με την ονομασία Λαϊκή Δημοκρατική της Γερμανίας ή Ανατολική Γερμανία. Μετά τον χωρισμό της Γερμανίας σε Ανατολική και Δυτική η επικοινωνία ανάμεσα στα δύο τμήματα του Βερολίνου έγινε εξαιρετικά δύσκολη.
Σταδιακά άρχισε να παρατηρείται ένα κύμα φυγής των Ανατολικογερμανών προς τη Δύση, ιδίως μετά την εργατική εξέγερση του Ιουνίου του 1953, που συντρίφτηκε από τους Σοβιετικούς. Για να σταματήσουν τη μαζική έξοδο των πολιτικών προσφύγων, οι αρχές της Ανατολικής Γερμανίας με τη σύμφωνη γνώμη των Σοβιετικών αποφάσισαν την ανέγερση ενός φράχτη. Τυπικά, η απόφαση εγκρίθηκε από τη Λαϊκή Εθνοσυνέλευση (Volkskammer) και τη νύχτα της 12ης προς τη 13η Αυγούστου 1961 άρχισε να υψώνεται ανάμεσα στα δύο τμήματα του Βερολίνου ένα διαχωριστικό συρματόπλεγμα, που εμπόδιζε την ελεύθερη επικοινωνία του Δυτικού με το Ανατολικό Βερολίνο και την υπόλοιπη Ανατολική Γερμανία.
Αργότερα, καθώς οι σχέσεις μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας οξύνονταν, το συρματόπλεγμα αντικαταστάθηκε με τοίχο από μπετόν, ως 2 μέτρα ύψος, ενισχυμένο με συρματόπλεγμα στην κορυφή. Φρουρείτο σε καθορισμένες από τις ανατολικογερμανικές αρχές διόδους και από σκοπιές κατά διαστήματα, σε όλο το μήκος του, που έφθανε τα 45 χιλιόμετρα. Η απομόνωση του Δυτικού Βερολίνου από την ενδοχώρα της Ανατολικής Γερμανίας εξασφαλίστηκε με ηλεκτροφόρα καλώδια και προβολείς που σάρωναν κάθε σπιθαμή του γυμνού εδάφους.
Η Δύση εκμεταλλεύτηκε ιδεολογικά το γεγονός για να καταδείξει την ανελευθερία και την καταπίεση που επικρατούσε στις κομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Στις 26 Ιουνίου 1963 ο Αμερικανός πρόεδρος Κένεντι επισκέφθηκε το διαιρεμένο Βερολίνο και αρχίζει το λόγο του με την περίφημη φράση: «Ich bin ein Berliner» (Είμαι κι εγώ Βερολινέζος). Πάντως, σε μία προσπάθεια να χαλαρώσει η ένταση, οι τέσσερις νικήτριες δυνάμεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπέγραψαν τον Σεπτέμβριο του 1970 τη Συμφωνία του Βερολίνου, η εφαρμογή της οποίας ανατέθηκε στους αξιωματούχους των δύο γερμανικών κρατών.
Με την άνοδο του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στην ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης το 1986 ένας άνεμος αλλαγής άρχισε να φυσά στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Οι πολιτικές της «περεστρόικα» και της «γκλάσνοστ» βρήκαν πεδίο εφαρμογής και στις χώρες του ανατολικού μπλοκ. Με το άνοιγμα των συνόρων των άλλων σοσιαλιστικών χωρών προς τη Δύση, ένα νέο κύμα ανατολικογερμανών πολιτών διέφευγε στη Δυτική Γερμανία μέσω της Ουγγαρίας, της Πολωνίας και της Τσεχοσλοβακίας.
Η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας αιφνιδιασμένη από τις εξελίξεις αποφάσισε να ανοίξει κι αυτή τα σύνορα της χώρας με τη Δύση στις 9 Νοεμβρίου 1989. Μετά την εξέλιξη αυτή, το Τείχος που χώριζε το Βερολίνο για 28 χρόνια δεν είχε λόγο ύπαρξης και άρχισε να κατεδαφίζεται πάραυτα, με πρωτοβουλία των Βερολινέζων. Ένα χρόνο αργότερα, στις 3 Οκτωβρίου 1990, η Γερμανία επανενώθηκε.
Στη διάρκεια των 28 χρόνων της ύπαρξης του Τείχους, τουλάχιστον 136 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να διαφύγουν στη Δύση. Το πρώτο θύμα υπήρξε η 58χρονη νοσοκόμα Ίντα Ζίκμαν, η οποία σκοτώθηκε στις 22 Αυγούστου 1961 στην προσπάθειά της να διαφύγει στο Δυτικό Βερολίνο, όπου ζούσε η αδελφή της. Τελευταίος χρονολογικά στη μακάβρια λίστα ήταν ο 33χρονος άνεργος ηλεκτρολόγος Βίνφριντ Φρόιντενμπεργκ, ο οποίος κατάφερε μ’ ένα αυτοσχέδιο αερόστατο να περάσει στο Δυτικό Βερολίνο, αλλά για κακή του τύχη αυτό κατέπεσε και συνετρίβη, με αποτέλεσμα να βρει ακαριαίο θάνατο (29 Αυγούστου 1989).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου