Η πολιτική αστάθεια της μεσοπολεμικής Ελλάδας
Καθ'όλη τη διάρκεια του μεσοπολέμου, με εξαίρεση την τετραετία 1928-1932 η Ελλάδα υπέφερε από πολιτικά πάθη (πραξικοπήματα, δικτατορίες, χρεοκοπία, παλινόρθωση κλπ.) Στις 26 Ιανουαρίου του 1936 διεξήχθησαν εκλογές, υπό τον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής (Α.Ν. 30/12/1935). Οι εκλογές οδήγησαν σε πολιτικό αδιέξοδο καθ'ότι οι 2 ευρείες παρατάξεις της εποχής, δηλαδή οι βενιζελικοί (Κόμμα Φιλελευθέρων, Δημοκρατικός Συνασπισμός, Παλιοδημοκρατική Ένωση Κρήτης, Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος, Αγροτικό Δημοκρατικό Κόμμα) και οι βασιλόφρονες (Λαϊκό Κόμμα, Γενική Λαϊκή Ριζοσπαστική Ένωσις, Κόμμα Ελευθεροφρόνων, Μεταρρυθμιστικό Εθνικό Κόμμα) είχαν συγκεντρώσει 141 και 144 ψήφους αντίστοιχα. Λόγω του Εθνικού Διχασμού που αναζωπυρώθηκε από την κινηματική απόπειρα βενιζελικών αξιωματικών υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα το 1935 οι δύο μεγάλες παρατάξεις αδυνατούσαν να έρθουν σε συνεννόηση μεταξύ τους.
Η πορεία προς τη δικτατορία
Το ΚΚΕ έπαιζε πλέον ρυθμιστικό ρόλο, μέσω του εκλογικού του σχήματος, του Παλλαϊκού Μετώπου, που διέθετε 15 έδρες. Με το πέρας των εκλογών, το ΚΚΕ διεξήγαγε διαπραγματεύσεις τόσο με το Λαϊκό κόμμα, όσο και με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Τελικά στις 19 Φεβρουαρίου του 1936 υπογράφτηκε μυστικά το Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα μεταξύ των Φιλελευθέρων και του Παλλαϊκού Μετώπου. Πρακτικώς, το σύμφωνο αυτό σήμαινε πως το ΚΚΕ και το κόμμα των Φιλελευθέρων δημιουργούσαν ένα λαϊκό δημοκρατικό μέτωπο, όπως όριζε η στρατηγική της Κομιντέρν εκείνη την περίοδο. Στις 2 Μαρτίου,έγινε η πρώτη συνεδρίαση της βουλής και οι βουλευτές έδωσαν τον καθιερωμένη ορκωμοσία. Οι βουλευτές του ΚΚΕ κατέθεσαν έγγραφο έντυπο, που ανέφερε ότι οι βουλευτές του Παλλαϊκού Μετώπου δεν δεσμεύονται από τον τυπικό όρκο, που έδωσαν. Στη δεύτερη συνεδρίαση της βουλής στις 6 Μαρτίου διεξήχθη ψηφοφορία για την ανάδειξη προέδρου της βουλής. Οι βουλευτές του ΚΚΕ, βάσει του συμφώνου Σοφούλη-Σκλάβαινα, ψήφισαν για πρόεδρο τον Σοφούλη. Ακολούθησαν έντονοι λεκτικοί διαξιφισμοί μεταξύ των βουλευτών.
Στις 5 Μαρτίου του 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς διορίζεται υπουργός στρατιωτικών στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Δεμερτζή. Στις 14 Μαρτίου αναλαμβάνει υπουργός αεροπορίας και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Μετά τον θάνατο του τότε υπηρεσιακού πρωθυπουργού Κων. Δεμερτζή στις 13 Απριλίου, ο βασιλιάς Γεώργιος διόρισε πρωθυπουργό τον Ιωάννη Μεταξά, γνωστό τότε οπαδό της δικτατορικής εκτροπής. Στις 27 Απριλίου μετά τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού, η βουλή έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά με 241 ψήφους υπέρ, 16 κατά και 4 αποχές. Κατά ψήφισαν οι βουλευτές του ΚΚΕ και ο Γεώργιος Παπανδρέου. Στις 30 Απριλίου η βουλή διέκοψε πρόωρα τις εργασίες της έως τις 30 Σεπτεμβρίου, εξουσιοδοτώντας την κυβέρνηση να διοικήσει τη χώρα με νομοθετικά διατάγματα, υπό τον όρο να επιτηρείται από μία 40μελή κοινοβουλευτική επιτροπή. Καίριο ρόλο στην άνοδο του Μεταξά έπαιξε ο θάνατος μεγάλων πολιτικών ηγετών κατά τη διάρκεια του Α' εξαμήνου του 1936 (Γεώργιος Κονδύλης, Ελευθέριος Βενιζέλος, Παναγής Τσαλδάρης, Κωνσταντίνος Δεμερτζής). Ο Μεταξάς ως πρωθυπουργός πρωτοστάτησε στις αιματηρές κινητοποιήσεις στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο του 1936, που είχαν, ως αποτέλεσμα 12 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Οι απεργίες και οι συγκρούσεις με την αστυνομία επεκτάθηκαν σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.
Το ξέσπασμα της δικτατορίας
Το βράδυ (22:00) της 4ης Αυγούστου ο Μεταξάς πηγαίνει στα Ανάκτορα για να συναντήσει τον Βασιλιά Γεώργιο. Μαζί του είχε έτοιμα τα διατάγματα για την αναστολή ορισμένων διατάξεων του συντάγματος και τη διάλυση της βουλής, με αφορμή τη γενική απεργία που είχαν κηρύξει για τις 5 Αυγούστου του '36 τα συνδικάτα, με πρόταση του ΚΚΕ. Το ίδιο βράδυ στο υπουργείο εξωτερικών ο Μεταξάς συγκάλεσε έκτακτο υπουργικό συμβούλιο. Παρά τις αντιδράσεις και παραιτήσεις κάποιων υπουργών ο Μεταξάς κατάφερε την αναστολή σημαντικών άρθρων του Συντάγματος και με τη στήριξη του βασιλιά εγκαθίδρυσε τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου[1]. Ο Μεταξάς γράφει στο ημερολόγιό του:
"Η Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό. Κράτος με βάση αγροτική και εργατική, και κατά συνέπεια αντιπλουτοκρατικό. Δεν είχε βέβαια κόμμα ιδιαίτερο να κυβερνά. Αλλά κόμμα ήτανε όλος ο Λαός, εκτός από τους αδιόρθωτους κομμουνιστάς και τους αντιδραστικούς παλαιοκομματικούς[2].
Ο χαρακτήρας και η ιδεολογία του καθεστώτος
Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου μπορεί να χαρακτηριστεί ως δεξιό αυταρχικό και ως πατερναλιστικό. Παρά τις επιρροές του από τον φασισμό και τον ναζισμό, η 4η Αυγούστου δεν ταυτίζεται πλήρως με τα καθεστώτα της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας. Εξάλλου, δεν υιοθετούσε τις φυλετικές-ρατσιστικές διακρίσεις του ναζισμού[3] (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι επιτρεπόταν στους Έλληνες Εβραίους η συμμετοχή στην ΕΟΝ). Επιπλέον, σε αντίθεση με τον φασισμό και τον ναζισμό, η δικτατορία του Μεταξά δεν απέκτησε ευρεία λαϊκή βάση, παρά τις προσπάθειες της, ούτε είχε ριζοσπαστική-κινηματική βάση. Μια προσπάθεια να αναγνωριστεί η μεταξική δικτατορία ως λαϊκά αποδεκτή ήταν η ίδρυση της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας. Ως σύμβολο της Νεολαίας επιλέχθηκε ο μινωικός διπλός πέλεκυς στη λογική του "πρώτου συμβόλου όλων των ελληνικών πολιτισμών". Η ένταξη, ωστόσο, στους κόλπους της δεν υπήρξε υποχρεωτική. Αρχηγός της ΕΟΝ τοποθετήθηκε ο διάδοχος Παύλος.
Ο Μεταξάς δημιούργησε και διέδωσε την ιδεολογία του «Γ΄ Ελληνικού Πολιτισμού», στην οποία στηρίχτηκε το κράτος της 4ης Αυγούστου. Οι οπαδοί του καθεστώτος θεωρούσαν ότι οι σύγχρονοι Έλληνες οφείλουν να είναι οι συνεχιστές του Αρχαίου(Α΄) και Βυζαντινού (Β΄) Πολιτισμού και ότι να έχουν ως σκοπό τη φυλετική ενότητα του έθνους, καθώς και τη διατήρηση των παραδόσεων. Το ιδανικό πολίτευμα κατά τον Μεταξά δεν ήταν η Αθηναϊκή Δημοκρατία, αλλά η στρατοκρατική Σπάρτη και η αρχαία Μακεδονία η οποία ενοποίησε πολιτικά την αρχαία Ελλάδα. Ο Μεταξάς προσπαθούσε να προβάλει τον εαυτό του ως τη μοναδική ελπίδα σωτηρίας σε ένα διαιρεμένο έθνος, ενώ στρεφόταν εχθρικά απέναντι στον "παλαιοκομματισμό" και τις κοινοβουλευτικές τακτικές του παρελθόντος. Η βασική διαφορά με το Γ΄ Ράιχ έγκειται στο ότι η ιδεολογία περί «Γ΄ Ελληνικού Πολιτισμού» δε βρήκε τόσο πλατιά απήχηση στις μάζες όσο βρήκε η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία στη Γερμανία.
Στη λογική του κοινωνικού ελέγχου, το καθεστώς προχώρησε στην επιβολή λογοκρισίας στον Τύπο, ενώ απαγόρευσε την ηχογράφηση και διακίνηση ρεμπέτικων τραγουδιών που περιείχαν ή βασίζονταν σε «ανατολίτικους» δρόμους αλλά και τραγούδια με χασικλίδικη θεματολογία όπως και κάποια σατιρικά.
Μια ακόμη μεταξική πολιτική ήταν η επιλογή υπέρ της Δημοτικής (σε μια μετριοπαθή βέβαια μορφή). Έτσι γίνονται προσπάθειες για εισγωγή της στην εκπαίδευση. Το 1939 ανατέθηκε στον Μανόλη Τριανταφυλλίδη η έκδοση γραμματικής για τη δημοτική γλώσσα, η «Νεοελληνική Γραμματική».
Ιδεολογία
Ύμνος της 4ης Αυγούστου
Είναι ευρύτατα διαδεδομένη η αντίληψη ότι το γνωστό ποίημα «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα;» γράφτηκε από τον λογοτέχνη Τίμο Μωραϊτίνη με σκοπό να εξυμνηθεί το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Σύμφωνα όμως με αφήγηση του γιου του Μωραϊτίνη, Γιώργου, επρόκειτο για ποίημα αφιερωμένο στην επέτειο της 25ης Μαρτίου το οποίο η εφημερίδαΔιαδοσίας, όργανο του καθεστώτος, παρουσίασε, εν αγνοία του συγγραφέα, ως ύμνο για την 4η Αυγούστου.[4][5] Στη συνέχεια, γράφτηκε και μουσική για τον ύμνο, από τον αρχιμουσικό των Ενόπλων Δυνάμεων Γεράσιμο Φρεν. Ο ύμνος έχει ως εξής:
Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα,
γιατί λάμπει ο ήλιος έτσι γιατί φέγγει έτσι η μέρα;
Γιατί σαν αυτή, παιδί μου, την ημέρα τη χρυσή
που τη χαίρεσαι και συ
στέρεψε το μαύρο δάκρυ
κλείσανε πολλές πληγές,
αψηλώσανε τα στάχυα
κι ένα γύρω όλα τα βράχια
εγινήκαν ανθοβούνια και χρυσοπηγές.
Μιαν ημέρα σαν ετούτη
την ολόφωτη κι ωραία
ξεδιπλώθηκε και πάλι η γαλάζια μας Σημαία
που 'χει τ' ουρανού το χρώμα
και σκεπάζει τ' άγιο χώμα
που ελεύθερος πατάς.
Κι έτσι με χαρά κι ελπίδα
για μιαν ένδοξη Πατρίδα
η Σημαία κυματίζει μ' ένα Ταν ή επί Τας!
Διώξεις
Σφοδρός αντικομμουνισμός
Κύριο γνώρισμα της Δικτατορίας της 4ης Αυγούστου ήταν ο σφοδρός αντικομμουνισμός. Εξάλλου η επιβολή της στηρίχθηκε στην "κομμουνιστική απειλή". Η δίωξη του κομμουνισμού υπήρξε συστηματική και απέβλεπε στην εξαφάνιση του[6]. Την εξόντωση των κομμουνιστών ανέλαβε το νεοϊδρυθέν Υφυπουργείο Ασφαλείας, επικεφαλής του οποίου ήταν ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης. Η δικτατορία καταδίωξε το ΚΚΕ, βασανίζοντας τα μέλη του με πρωτόγνωρες μεθόδους (ρετσινόλαδο, καυτερή πιπεριά, πάγο, φάλαγγα, ευνουχισμός ακόμα και πετάλωμα)[7] και δολοφονώντας άλλα ακόμα και με εκπαραθυρώσεις[8]. Δολοφονήθηκαν από τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου οι κομμουνιστές Χρήστος Μαλτέζος, Νίκος Βαλιανάτος, Μήτσος Μαρουκάκης, Λύσανδρος Μηλιαρέσης, Στέφανος Λασκαρίδης, Παύλος Σταυρίδης και άλλοι[9]. Ο Μήτσος Μαρουκάκης, αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη, πετάχτηκε από την ταράτσα της Γενικής Ασφάλειας Πειραιά στις 13 Οκτώβρη 1936, ο γηραιός συνδικαλιστής Νίκος Βαλιανάτος εκπαραθυρώθηκε από την Ειδική Ασφάλεια Αθηνών στις 9 Αυγούστου 1938 και ο τσαγκάρης Στέφανος Λασκαρίδης εκπαραθυρώθηκε επίσης από την Ειδική Ασφάλεια Θεσσαλονίκης στις 31 Γενάρη 1938 και οι δολοφονίες τους αποδόθηκαν από την Ασφάλεια σε αυτοκτονία[10]. Πάντως δεν υπήρχε κάποιος οργανωμένος σχεδιασμός για μαζικές εκτελέσεις των κομμουνιστών όπως για παράδειγμα συνέβαινε στην Ισπανία του Φράνκο.
Το καθεστώς από την πρώτη κιόλας μέρα έκλεισε τον Ριζοσπάστη και έκανε το πρώτο κύμα συλλήψεων. Τον Σεπτέμβριο του 1936 συνέλαβε και φυλάκισε τον Νίκο Ζαχαριάδη στην Κέρκυρα στην περιβόητη Ακτίνα Θ'. Μέχρι τα μέσα του 1938 συνέλαβε σχεδόν όλη την ηγεσία του ΚΚΕ. Στις φυλακές της Ακροναυπλίας που λειτούργησαν από την άνοιξη του 1937 φυλάκισε την μεγαλύτερη ομάδα κομμουνιστών, περίπου 600 άτομα[11]. Επίσης εκτόπισε στα μικρά νησιά Αη Στράτη, Ανάφη, Φολέγανδρο, Κίμωλο, Γαύδο και αλλού πολλά στελέχη και μέλη του ΚΚΕ. Στα τέλη του 1939 ελάχιστα μέλη του ΚΚΕ είχαν παραμείνει ασύλληπτα. Το ΚΚΕ ουσιαστικά δεν υπήρχε.
Ο Μεταξάς, ο ίδιος φανατικός αντικομμουνιστής, είχε συσπειρώσει γύρω του μερικούς από τους πιο ακραίους αντικομμουνιστές, όπως τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη, απότακτο ταγματάρχη του 1923, τον Θεόδωρο Σκυλακάκη, επίσης απότακτο ταγματάρχη του 1923, τον Κώστα Κοτζιά, τον Ι. Διάκο και άλλους. Επιπλέον, η δικτατορία είχε στείλει ορισμένα κορυφαία στελέχη της Ασφάλειας (μεταξύ άλλων τον Σπύρο Παξινό) στη Γκεστάπο στη ναζιστική Γερμανία για εκπαίδευση στη δίωξη και αντιμετώπιση του Κομμουνισμού[12].
Διώξεις συνδικαλιστών-δημοκρατικών πολιτών
Το καθεστώς προχώρησε ακόμα σε διώξεις και μη κομμουνιστών, συνδικαλιστών, πολιτικών αντιπάλων του, διαφωνούντων και δημοκρατικών πολιτών, προχωρώντας συχνά στο μέτρο της εκτόπισης σε νησιά του Αιγαίου, κάνοντας χρήση του βενιζελικού νόμου του 1929 "περί Ιδιωνύμου Αδικήματος"[13]. Οι διώξεις πήραν τεράστιες διαστάσεις, παλιοί συνδικαλιστές, εκπαιδευτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι απολύθηκαν και διώχθηκαν. Καλλιεργήθηκε το πνεύμα της καταδόσεως υπόπτων και καθιερώθηκε τότε για πρόσληψη σε δημόσιες υπηρεσίες και για είσοδο σε στρατιωτικές σχολές το "πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων"[14]. Επίσης το καθεστώς ενίσχυσε το νομικό του οπλοστάσιο με νέους νόμους όπως το νόμο 117/1936 "περί μέτρων προς καταπολέμησιν του Κομμουνισμού".
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Υφυπουργείου Ασφαλείας 47.000 κομμουνιστές υπέβαλαν "δηλώσεις μετανοίας και αποκήρυξης του κομμουνισμού" μέχρι το 1940, ενώ οι συλληφθέντες ανέρχονταν σε 50.000 περίπου[15].
Τα πολιτικά κόμματα απαγορεύτηκαν, οι πολιτικοί εξορίστηκαν ή τέθηκαν σε κατ' οίκον περιορισμό, τα συνδικάτα διαλύθηκαν ενώ οι βασανισμοί ήταν καθημερινό φαινόμενο στα αστυνομικά τμήματα. Οι συνθήκες διαβίωσης των εξόριστων ήταν τόσο άσχημες ώστε μερικοί πέθαναν από αρρώστιες ή ταλαιπωρίες. Ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλέγεται και ο πρώην πρωθυπουργός Ανδρέας Μιχαλακόπουλος. Χαρακτηριστικό της τρομοκρατίας είναι ότι η ΓΣΕΕ διαλύθηκε και αναπληρώθηκε από την Εθνική Συνομοσπονδία με πρόεδρο τον ίδιο τον υπουργό εργασίας. Επιπλέον με βασιλικά διατάγματα πέτυχε η εκλογή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος να γίνεται από τον Βασιλιά.
Δημιουργία δεύτερου ΚΚΕ
Στα τέλη του 1939 ο Μανιαδάκης κατασκεύασε την Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ με ηγετικά στελέχη του κόμματος που είχαν προσχωρήσει στο καθεστώς, όπως ο Μιχάλης Τυρίμος και ο Μανώλης Μανωλέας. Μάλιστα, η Προσωρινή Διοίκηση εξέδιδε και δικό της πλαστό Ριζοσπάστη και κατάφερε να συσπειρώσει στους κόλπους της αρκετά μέλη του ΚΚΕ[εκκρεμεί παραπομπή]. Παράλληλα, όμως, υπήρχε και η παλιά ηγεσία του ΚΚΕ, η λεγόμενη Παλαιά Κεντρική Επιτροπή με καθοδήγηση τωνΠλουμπίδη-Σιάντου, η οποία εξέδιδε δικό της Ριζοσπάστη.
Στα μέσα του 1939 κατ' εντολήν του φυλακισμένου Ζαχαριάδη, το μέλος του Πολιτικού Γραφείου Γιάννης Μιχαηλίδης υπέγραψε δήλωση μετανοίας και αποφυλακίστηκε από την Κέρκυρα για να ξεκαθαρίσει το κόμμα από τους χαφιέδες και να βοηθήσει στην ανασυγκρότησή του. Όμως μπλέχτηκε στα δίχτυα της ασφάλειας και εντάχθηκε στην Προσωρινή Διοίκηση με αποτέλεσμα και ο Ζαχαριάδης να υποστηρίξει την Προσωρινή Διοίκηση σαν την πραγματική καθοδήγηση του ΚΚΕ. Οι αλληλοκατηγορίες των δύο καθοδηγήσεων αποπροσανατόλισαν πλήρως τα μέλη του ΚΚΕ, δημιουργώντας μια άνευ προηγουμένου σύγχυση. Η κατάσταση ξεκαθάρισε μόνο προς τα τέλη του 1941, όταν δημιουργήθηκε η Νέα Κεντρική Επιτροπή από τα εξόριστα στελέχη που δραπέτευσαν από τους τόπους κράτησής τους.
Κάψιμο βιβλίων
Μία από τις πρώτες πράξεις της δικτατορίας ήταν το κάψιμο των προοδευτικών βιβλίων που κατασχέθηκαν από τα βιβλιοπωλεία, πρακτορεία και σπίτια συλληφθέντων. Τα βιβλία που κάηκαν σε δημόσιους χώρους από μέλη φασιστικών οργανώσεων, στελέχη του καθεστώτος και πληρωμένων ατόμων ήταν Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Εκτός από τα έργα των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Πλεχάνωφ και άλλων κλασικών του μαρξισμού κάηκαν και έργα των Γκόρκυ, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Γκαίτε, Δαρβίνου, Φρόυντ, Ανατόλ Φράνς, Μπέρναρ Σω, Παπαδιαμάντη, Καζαντζάκη, Καρκαβίτσα, Κορδάτου και άλλων[16]. Σε εφημερίδες της 16ης Αυγούστου 1936 διαβάζουμε:
"Η Εθνική Φοιτητική Νεολαία Πειραιώς προβαίνουσα εις την εξαφάνισιν δια πυράς ολοκλήρου σειράς κομμουνιστικών εντύπων την προσεχή Κυριακήν και ώραν 8μμ και εν τη πλατεία Πασαλιμανίου Πειραιώς προσκαλεί άπαντας τους εθνικόφρονας νέους, όπως προσέλθουν εν τη πλατεία Τερψιθέας 7μμ ίνα εν σώματι μεταβούν και συμμετέχουν εις την τελετήν'"[17].
Η έννοια του κομμουνιστικού εντύπου ήταν πολύ πλατιά και ερμηνευόταν από το καθεστώς κατά το δοκούν. Συμπεριλαμβάνονταν σε αυτά ακόμα και σχολικά βιβλία όπως "Τα Ψηλά Βουνά" του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Στο κάψιμο των βιβλίων και στη δίωξη των ιδεών το καθεστώς της 4ης Αυγούστου αντέγραφε επακριβώς τα χιτλερικά πρότυπα.
Μειονότητες - Πολιτικοί κρατούμενοι
Επίσης, στον τομέα των μειονοτήτων, το καθεστώς προσπάθησε να επιβάλλει τη χρήση της ελληνικής γλώσσας σε δημόσιους αλλά και ιδιωτικούς χώρους, με κυριότερα θύματά του τους σλαβόφωνους πληθυσμούς και τουςΣλαβομακεδόνες. Δεν υιοθετήθηκε όμως κάποιο σχέδιο μαζικής εξόντωσης ή εκτοπισμού, όπως συνέβη με ανάλογα καθεστώτα στην Ευρώπη.
Ένα από τα μελανότερα σημεία της Δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, τρεις μήνες μετά τον θάνατο του Ι. Μεταξά, ήταν η παράδοση όλων των πολιτικών κρατουμένων στους κατακτητές Γερμανούς και Ιταλούς, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να εκτελεστούν αργότερα από τους κατακτητές κατά τη διάρκεια της κατοχής[18].
Εξωτερική πολιτική
Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, ο Μεταξάς προσπάθησε να ισορροπήσει μεταξύ της Αγγλίας, η οποία ήταν η κυρίαρχη ναυτική δύναμη της Μεσογείου και προς την οποία άλλωστε στρέφονταν οι συμπάθειες του βασιλιά, και της Γερμανίας, με τοολοκληρωτικό καθεστώς της οποίας υπήρχε ιδεολογική συνάφεια, αλλά και στενότατοι οικονομικοί δεσμοί. Φαίνεται,Όμως, ότι ήδη από το 1939 η Ελλάδα είχε ευθυγραμμιστεί απόλυτα με τους Βρετανούς, οι οποίοι αποδέχονταν την ουδέτερη στάσητης Ελλάδας εξαιτίας της αδυναμίας τους να της παράσχουν ουσιαστική στρατιωτική υποστήριξη.[19] Χαρακτηριστικό παράδειγμα των στενών σχέσεων που υπήρχαν μεταξύ των δύο κυβερνήσεων είναι το γεγονός ότι ο Μεταξάς πρότεινε το1938 στην αγγλική κυβέρνηση τη σύναψη αμυντικής συμμαχίας, την οποία η αγγλική κυβέρνηση αρνήθηκε διπλωματικά αφού δεν είχε λόγο να αμφιβάλλει σχετικά με την στάση της Ελλάδας σε επικείμενο πόλεμο. Αντίθετα, με τη γερμανική κυβέρνηση οι σχέσεις ήταν τυπικές, αφού η Ελλάδα είχε πολλά οφέλη από τις οικονομικές επενδύσεις των Γερμανών. Σημαντικό ρόλο στις διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών διαδραμάτισε και η στάση της Ιταλίας, λόγω των συνεχών προκλήσεων. Το γεγονός της βύθισης της Έλλης σηματοδότησε το τέλος των φιλικών σχέσεων με τις δυνάμεις του Άξονα.
Επίσης, σημαντική παράμετρος της εξωτερικής πολιτικής του καθεστώτος υπήρξε και η συνέχιση των καλών σχέσεων και της προσέγγισης με την Τουρκία, η οποία είχε αρχίσει από τα έτη πρωθυπουργίας του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ένας πρόσθετος λόγος που συνέβαλλε σε αυτήν την πολιτική ήταν και η ιταλική παρουσία στα Δωδεκάνησα και το Αιγαίο.
1933- Με το αποτυχημένο κίνημα επιβολής δικτατορίας του Πλαστήρα - Βενιζέλου
1934- Με τη συζήτηση να περιστρέφεται στο ποιός θα κάνει την δικτατορία.
1935- Με το αποτυχημένο κίνημα των Αξιωματικών Ναυστάθμου και την δίκη 1.130 υπευθύνων (εκ των οποίων οι κυρίως υπεύθυνοι Βενιζέλος και Νικ. Πλαστήρας είχαν διαφύγει στο εξωτερικό, και τελικά κατεδικάσθηκαν εις θάνατον και αυτοί και άλλοι 60, σε ισόβια 57, σε πρόσκαιρες ποινές 20, σε μικρότερες ποινές 57.
Εκτελέστηκαν δε από το έκτακτο στρατοδικείο ο Παπούλας και ο Κοιμήσης.
(Γρ. Δαφνής. Η Ελλάς μεταξύ δύο Πολέμων Β τ.343 -354)1935- Με το κίνημα του Κονδύλη και την επάνοδο του Βασιλέως Γεωργίου Β'.
1936.- Με το κίνημα του νέου «Στρατιωτικού Συνδέσμου» με αρχηγό τον Κ. Πλατή.
1934- Με τη συζήτηση να περιστρέφεται στο ποιός θα κάνει την δικτατορία.
1935- Με το αποτυχημένο κίνημα των Αξιωματικών Ναυστάθμου και την δίκη 1.130 υπευθύνων (εκ των οποίων οι κυρίως υπεύθυνοι Βενιζέλος και Νικ. Πλαστήρας είχαν διαφύγει στο εξωτερικό, και τελικά κατεδικάσθηκαν εις θάνατον και αυτοί και άλλοι 60, σε ισόβια 57, σε πρόσκαιρες ποινές 20, σε μικρότερες ποινές 57.
Εκτελέστηκαν δε από το έκτακτο στρατοδικείο ο Παπούλας και ο Κοιμήσης.
(Γρ. Δαφνής. Η Ελλάς μεταξύ δύο Πολέμων Β τ.343 -354)1935- Με το κίνημα του Κονδύλη και την επάνοδο του Βασιλέως Γεωργίου Β'.
1936.- Με το κίνημα του νέου «Στρατιωτικού Συνδέσμου» με αρχηγό τον Κ. Πλατή.
Τι πραγματικά συνέβη την 4η Αυγούστου 1936
![]()
Το βράδυ της 4ης Αυγούστου 1936 έκλεισε μια κοινοβουλευτική περίοδος πολιτικής διακυβερνήσεως είτε με τη μορφή της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας είτε με τη μορφή της Προεδρευομένης Δημοκρατίας, είτε ακόμη με τη μορφή της Στρατιωτικής Δικτατορίας, π.χ. δικτατορία Πλαστήρα ( 1922 ), δικτατορία Πάγκαλου ( 1926 ).
Ο Ιωάννης Μεταξάς κληθείς από τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄ ανέλαβε την πρωθυπουργία τον Απρίλιο του 1936 και στις 16 Απριλίου πήρε πανηγυρικά ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή. Και τα δύο κόμματα, Λαϊκό και Φιλελεύθερο (Βασιλικοί και Βενιζελικοί ), κυριολεκτικώς τον υπερψήφισαν με 241 ψήφους υπέρ, 16 κατά και 4 αποχές, βλέποντας στο πρόσωπό του τον ηγέτη εκείνο ο οποίος θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο και τον διχασμό στον οποίο εκείνα την είχαν φέρει. Ο απόστρατος στρατηγός Μεταξάς, ηγέτης της Βασιλικής παρατάξεως κατά την περίοδο του Διχασμού, ήταν αρχηγός του κόμματος των Ελευθεροφρόνων το οποίο είχε λάβει ποσοστό 3,94% κατά τις εκλογές του Ιανουαρίου 1936. Παρ’ όλα αυτά υπερψηφίστηκε και έτυχε παλλαϊκής αναγνωρίσεως, που μπορεί να κατανοήσει οποιοσδήποτε αναγνώσει τουλάχιστον τις εφημερίδες του Ιανουαρίου 1941, τότε που πέθανε ο Μεταξάς, ή θα διαπιστώσει εάν παρακολουθήσει από τα «επίκαιρα» της εποχής τη συμμετοχή του λαού στην κηδεία του (βεβαίως τα αφιερώματα σε εκείνη την ιστορική περίοδο που γίνονται σε τηλεοπτικές εκπομπές επιμελώς προνοούν να μην μεταδίδουν τις σκηνές αυτές).
Μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 1936 οι δύο κυρίαρχες πολιτικές παρατάξεις δεν μπορούσαν να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση και ρυθμιστής στις εξελίξεις αναδείχθηκε το Κ.Κ.Ε., το οποίο δια πρώτη φορά ήρθε σε συμφωνία με αστικό κοινοβουλευτικό κόμμα στις εκλογές για το Προεδρείο της Βουλής με το περίφημο «Σύμφωνο» Σοφούλη-Σκλάβαινα. Ο κομμουνισμός έχοντας τις ρίζες του στην εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης ήδη είχε δράσει αντεθνικά κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία της οποίας «όχι μόνο χάρηκε την ήττα, αλλά και την επεδίωξε». Το Κ.Κ.Ε. βλέποντας έναν αντικομουνιστή ηγέτη στην εξουσία, αρχίζει τις κινητοποιήσεις εναντίον του Μεταξά με αποκορύφωμα τις ταραχές που ξέσπασαν στη Θεσσαλονίκη το Μάιο του 1936, με αφορμή την απεργία των καπνεργατών.
Ο Μεταξάς δείχνει για πρώτη φορά τον δρόμο που θα ακολουθήσει. Αφού επιβάλει την τάξη, ορίζει νέα ημερομίσθια και καθιερώνει για πρώτη φορά στα εργατικά πράγματα τον όρο της υποχρεωτικής διαιτησίας. Οι προσπάθειες όμως των κομμουνιστών εναντίον του Μεταξά, του οποίου τα φιλεργατικά αισθήματα θα μπορούσαν να τους στερήσουν την πολιτική πελατεία, δεν σταματούν αλλά εντείνονται και συνεπικουρούνται και από δηλώσεις πολιτικών αρχηγών όπως αυτή του Σοφούλη που έλεγε ότι μετά το πέρας της πεντάμηνης εξουσιοδότησης που πήρε ο Μεταξάς τον Απρίλιο του ’36 θα πάψει η υποστήριξη στο πρόσωπό του.
Οι κομμουνιστές αναγγέλλουν γενική πανελλαδική απεργία για τις 5 Αυγούστου και όλα δείχνουν ότι αρχίζουν τις κινήσεις για την βίαια αρπαγή της εξουσίας, κάτι που συνάδει και με το πρόγραμμά τους και με την ιδεολογία τους. Η γενική απεργία και η σύσταση «λαϊκού μετώπου» είναι το πρώτο σκαλοπάτι τους προς την εξουσία.
Το βράδυ της 4ης Αυγούστου 1936 ο Μεταξάς πηγαίνει στα Ανάκτορα να συναντήσει τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄. Έχει μαζί του έτοιμα τα Διατάγματα που προβλέπουν την αναστολή ορισμένων διατάξεων του Συντάγματος και τη διάλυση της Βουλής. Η μεταβολή επιτυγχάνεται ταχύτατα και αναίμακτα. Το ίδιο βράδυ συγκάλεσε εκτάκτως υπουργικό συμβούλιο και το μόνο μέτρο που πήρε ήταν να τοποθετήσει δύο Ευζώνους στην είσοδο του Υπουργείου Εξωτερικών με την εντολή να επιτρέπουν την είσοδο στους υπουργούς και να απαγορεύουν την έξοδο σε όλους. Αυτό αποτελεί έκτοτε μοναδικό ιστορικό προηγούμενο διεθνώς. Δηλαδή επιβολή δικτατορίας με δύναμη μόλις δύο στρατιωτών. Ο κοινοβουλευτισμός χρεοκόπησε και ο Μεταξάς έδωσε τη χαρακτηριστική βολή. Ενήργησε ως στρατιωτικός και ως σπουδαίος ηγέτης με συναίσθηση της δυνάμεώς του. Η αποφασιστικότης του Μεταξά απέτρεψε την εμφύλια διαμάχη και τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Το νέο καθεστώς είναι γεγονός. Από ραδιοφώνου εκφωνεί ομιλία στις 10 Αυγούστου, μια ομιλία ασυνήθιστη για τα ελληνικά πράγματα, όπου μεταξύ άλλων διαφαίνεται η μέριμνα του νέου καθεστώτος δια την νεολαία:
«Σήκω επάνω, ελληνική νεολαία. Δεν υπάρχει δια σε άλλη πραγματικότης παρά η ελληνική πατρίς, μόνον εκεί θα επανεύρεις τον εαυτόν σου. Μόνον μέσα εις τας εθνικάς παραδόσεις θα επανεύρης τον προορισμόν σου. Μόνον μέσα εις τον ελληνικόν πολιτισμόν θα επανεύρης τα ιδανικά σου και τα όνειρά σου. Χωρίς αυτά δεν ημπορείς να ζήσης, ελληνική νεολαία. Μόνον εκείνα τα οποία σου εδημιούργησεν η ελληνική ιστορία αποτελούν το σώμα σου και την ψυχή σου.Τα ξένα κατασκευάσματα, με τα οποία ηθέλησαν να σε παρασύρουν οι αγύρται με τους παράφρωνας ρωμαντισμούς των, είναι ψεύτικα δια σε και αποτελούν δηλητήριον. Διότι, εννόησέ το, δεν μπορείς να ζήσης αλλέως παρά ελληνικά μέσα εις την φυλήν σου και μόνον εκεί μέσα θα εύρης τον λόγον και τον προορισμόν της υπάρξεώς σου, Και τότε θα ιδής ότι θα επανεύρης την χαράν και την αισιοδοξίαν, αι οποίαι σου έλειψαν. Και όταν θα τας επανεύρης, θα ιδής με τι ευκολίαν θα υπερπηδήσης τα εμπόδια και τας δυσκολίας της ζωής και τι μέλλον θα παρασκευάσης και δια τον εαυτό σου και δια την Ελλάδα, εις την οποίαν ανήκεις αναποσπάστως».
Η μεταβολή έτυχε της λαϊκής αποδοχής και επανατοποθέτησε τα πράγματα στη σωστή του βάση. Το κράτος έγινε κράτος, η νεολαία απέκτησε όραμα και ιδανικά και η εργατική και η αγροτική τάξη ξέφυγε από τα νύχια των εργατοπατέρων – αγροτοπατέρων πολιτικάντηδων και του διεθνούς κομμουνισμού, και βρήκε στο πρόσωπο του Μεταξά έναν αρωγό των δικαίων της. Επί 4ης Αυγούστου καθιερώθηκε η κοινωνική ασφάλιση και ιδρύθηκε το Ι.Κ.Α. Καθιερώθηκε το 8ωρο και επεβλήθη η άδεια των εργαζομένων. Η Ελλάς συμμετείχε στο υπό τη γερμανική αιγίδα πρόγραμμα «Χαρά και Εργασία». Καταπολεμήθηκε και εξαρθρώθηκε ο κομμουνισμός. Ιδρύθηκε το Εθνικόν Ίδρυμα Ραδιοφωνίας.Εκσυγχρονίσθηκαν οι Ένοπλες Δυνάμεις. Ο Μεταξάς με τον διορατικό στρατιωτικό νου του έβλεπε τον μεγάλο πόλεμο που ερχόταν στην Ευρώπη και προετοιμάστηκε γι’ αυτόν. Κορυφαίο έργο του καθεστώτος ήταν η οργάνωση της νεολαίας σε πανελλαδικό πλαίσιο σε έναν οργανισμό, την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας, την θρυλική Ε.Ο.Ν. Οι νέοι της Ε.Ο.Ν. θα ήσαν οι δημιουργοί του έπους του 1940. Ο Μεταξάς στο θέμα της Ε.Ο.Ν. είχε δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα. Το εθεώρη προσωπικό του έργο, έργο ζωής. Ομοίως καλλιεργήθηκαν και προστατεύτηκαν τα γράμματα και οι τέχνες. Οι κολοσσοί των γραμμάτων και των τεχνών του Μεσοπολέμου ύμνησαν και έκλαψαν για τον θάνατο του Μεταξά. Το νέο καθεστώς βεβαίως δεν εχαρακτηρίζετο μόνο από τις επηυξημένες εξουσίες του πρωθυπουργού ή Αρχηγού και Εθνικού Κυβερνήτου. Υπήρχε και έτερος ισχυρός πόλος εξουσίας, το Παλάτι. Ο Βασιλιάς Γεώργιος Β΄ έβλεπε την 4η Αυγούστου σαν μία προσωρινή μεταβολή και δεν ενστερνίζετο τις ιδέες του Ιωάννη Μεταξά. Ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ε.Ο.Ν. έφερε αρκετά προσκόμματα. Πολύ δε περισσότερο κατά την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής έφερε αντιρρήσεις και άφησε λίγα περιθώρια ελιγμών στον Μεταξά.
Τα χαρακτηριστικά της 4ης Αυγούστου ομοίαζαν με τα χαρακτηριστικά τόσον του ιταλικού Φασισμού όσο και του γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού. Μόνο που το καθεστώς της 4ης Αυγούστου δεν προήλθε από τον πολιτικό αγώνα ενός επαναστατικού κινήματος ή κόμματος όπως συνέβη σε Ιταλία και Γερμανία. Βεβαίως ο Μεταξάς, αν μελετήσει κανείς τις σκέψεις του στα κείμενά του, τους λόγους του και πολύ περισσότερο στο τετράδιο σκέψεων και το ημερολόγιό του, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένας συντηρητικός επαναστάτης.
Στα τέσσερα και πλέον χρόνια διακυβερνήσεως Ιωάννου Μεταξά και καθεστώτος 4ης Αυγούστου η Ελλάς εγνώρισε την πρόοδο και την δόξα. Το καθεστώς του Μεταξά σύμφωνα με την πολιτική ορολογία θα χαρακτηρισθεί ως δικτατορία. Εξετάζοντας όμως επισταμένα το έργο, τις ιδέες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, κάτι που φυσικά δεν μπορεί να γίνει σε ένα μικρό άρθρο, μας επιτρέπεται να χαρακτηρίσουμε την 4η Αυγούστου ως μια εθνική επανάσταση. Τα κείμενα και οι λόγοι του Ιωάννου Μεταξά διαπνέονται από έναν ακραιφνή εθνικιστικό λόγο με σαφή τον κοινωνικό προσανατολισμό και τις ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ο ευπατρίδης Στρατηγός Ιωάννης Μεταξάς, ο βετεράνος των πολέμων 1897 και 1912-13, ο εμπνευστής του σχεδίου εκπορθήσεως του Μπιζανίου, ο πιστός σύντροφος του Στρατηλάτη Βασιλέα Κωνσταντίνου ΙΒ’, ο εμπνευσμένος ηγέτης του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου με την κοινωνική, φιλεργατική και φιλαγροτική πολιτική, ο δημιουργός της θρυλικής Ε.Ο.Ν., ο πατέρας της νίκης και πρωθυπουργός του «ΟΧΙ» είναι για μας, τους Ελληνες Εθνικιστές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, σύμβολο λαοφιλούς πατριώτη ηγέτη που μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες πολιτεύτηκε με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και μόνο αυτό, σε αντίθεση με τους σύγχρονους πολιτικάντηδες που απεργάζονται ένα δυσοίωνο μέλλον για τα συμφέροντα της Πατρίδος μας.
Από το ΤΕΤΡΑΔΙΟΝ ΣΚΕΨΕΩΝ του ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ
“Ιανουάριος του 1940.
Υπάρχουν εκείνοι που λένε ότι η προσέγγιση της Ρωσίας προς την Γερμανία εσύγχισε την κοινή γνώμη της Αμερικής, γιατί πριν εκεί κυρίαρχη το ιδανικόν της δημοκρατίας και με την προσέγγιση αυτή το ιδανικόν το δημοκρατικό δεν μπορούσε να σταθεί. Δεν μου φαίνονται σωστά αυτά.
Aς εξετάσουμε καλά-καλά τι θα πει Δημοκρατία στην Αμερική και εις τας Δυτικάς Δυνάμεις, βρίσκουμε ότι πρόκειται περί του Φιλελευθερισμού, δηλαδή του Κοινοβουλευτικού Λιμπεριαλισμού. Γιατί αλλοιώς τι εννοούμε ως Δημοκρατία; Αλλοιώς Δημοκρατία είναι και η Γερμανία και η Ρωσία και η Ιταλία ακόμα. Αυτή λοιπόν η Δημοκρατία – ή Democracy – είναι το παιδί του Καπιταλισμού. Είναι όργανο με το οποίο ο Καπιταλισμός κυριαρχεί πάνω στην λαϊκή μάζα. Είναι όργανο με το οποίο κατορθώνει ο Καπιταλισμός να παριστάνει τη θέλησή του ως λαϊκή βούληση.
Αυτό το είδος της Δημοκρατίας χρειάζεται εκλογές καθολικής μυστικής ψηφοφορίας, άρα οργανωμένα κόμματα και συνεπώς μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζονται για τον ίδιο λόγο εφημερίδες, άρα μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται εκλογική οργάνωση κάθε φορά και εκλογικούς αγώνες, άρα χρήματα. Και τόσα άλλα που απαιτούν κεφάλαια. Επομένως μόνον οι κάτοχοι του μεγάλου κεφαλαίου ή τα όργανά τους μπορούν να κάνουν τέτοιους αγώνες. Άνθρωποι ή και ομάδες ανθρώπων χωρίς κεφάλαια όσο μεγάλα και αν είναι τα ιδανικά που υπερασπίζονται, είναι προωρισμένοι να χάσουν. Όταν δε έχει κανείς τις εφημερίδες τότε μορφώνει και την Κοινή Γνώμη όπως θέλει. Και ακόμα υπερασπίζεται πράγματα που γυμνά θα τα απεστρέφετο ο λαός τα σκεπάζει με τέτοιο δημοσιογραφικό μανδύα ώστε τα καταπίνει ο λαός. Ή και εάν δεν τα καταπίνει, βάζει να γράφουν τις εφημερίδες ότι τα κατάπιε. Και τότε ο καθένας πιστεύει ότι οι όλοι άλλοι τα κατάπιαν. Και υποτάσσεται και αυτός.
Λοιπόν η Δημοκρατία είναι το μονογενές και γνήσιον τέκνον του Καπιταλισμού, και το όργανό του που επιβάλει τη θέλησή του κάνοντας τηνε να φαίνεται ως λαϊκή θέληση.
Από την άλλη πλευρά ο Καπιταλισμός, για να συσσωρεύσει κεφάλαια στα χέρια που τον εκπροσωπούν και να κάμει όλον τον κόσμο σκλάβους του – μα σκλάβους που θα νομίζουν πως είναι ελεύθεροι – έχει ανάγκη της ελευθερίας της οικονομίας και του περιορισμού του Κράτους από κάθε επέμβαση στην οικονομία της Κοινωνίας. Και αν πάλι που και που χρειάζεται καμία επεμβασούλα, πάλι πρέπει η μηχανή του κράτους να βρίσκεται στα χέρια του ώστε η επέμβαση να είναι όσον δυνατόν μικρότερη, να είναι πάντα προς όφελός του.
Κράτη που επικρατεί η διευθυνομένη οικονομία όσον και αν είναι δημοκρατικά – και εννοούμε αυτά που αποσκοπούν στο πραγματικό γενικό συμφέρον του λαού – δεν συμφέρουν στον Καπιταλισμό. Γιατί μέσα σε τέτοια κράτη δεν είναι δυνατή η εκμετάλλευση του συνόλου του Λαού από τους εκπροσώπους του Καπιταλισμού. Ακόμα δε περισσότερο όταν τα κράτη αυτά είναι ολοκληρωτικά. Γιατί εκεί μέσα ούτε καν τον Τύπο μπορεί να έχει ο Καπιταλισμός στα χέρια του, ούτε την Κοινή Γνώμη να διευθύνει κατά τα συμφέροντά του, ούτε με κομματικές μανούβρες να αναποδογυρίζει ότι δεν τον συμφέρει, ούτε με εκλογές να γίνεται κύριος της Κρατικής Μηχανής.”
του Χρήστου Παππά
Μεταξικό καθεστώς: Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου
Εβδομήντα επτά χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την 4η Αυγούστου του 1936, όταν ο Ιωάννης Μεταξάς επέβαλε δικτατορία στην Ελλάδα, έχοντας την πλήρη στήριξη των ανακτόρων. Στην επιβολή του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου σημαντικός παράγοντας υπήρξε η κρίση των πολιτικών δυνάμεων της εποχής και η αδυναμία συνεννόησης μεταξύ τους.
Τον Νοέμβριο του 1935 ένα δημοψήφισμα-παρωδία κάλεσε τον βασιλιά Γεώργιο Β΄με 97% των ψήφων υπέρ, με αποτέλεσμα να αποκατασταθεί στον θρόνο του
Οι εκλογές που ακολούθησαν δεν επέτρεψαν να προκύψει κάποια πλειοψηφία και το κομουνιστικό κόμμα έφτασε στην τέταρτη θέση με 6% των ψήφων και 15 έδρες. Αυτό ήταν αρκετή δικαιολογία για τον βασιλιά, ώστε να διορίσει, χωρίς να συμβουλευτεί κανέναν, τον στρατηγό Μεταξά ως αρχηγό της κυβερνήσεως.
Συγκεκριμένα, ύστερα από τις εκλογές του 1936, που διεξήχθησαν με την απλή αναλογική, τα δύο μεγάλα κόμματα της εποχής, το Λαϊκό Κόμμα και το Κόμμα των Φιλελευθέρων είχαν εξασφαλίσει τη συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτικών εδρών (284 έδρες-143 το Λαϊκό κόμμα, 141 οι Φιλελεύθεροι), ενώ ρόλο ρυθμιστικό έπαιζε πλέον το ΚΚΕ, μέσω του εκλογικού του σχήματος, του Παλλαϊκού Μετώπου, που διέθετε 15 έδρες.
Λόγω του Εθνικού Διχασμού που αναζωπυρώθηκε από την κινηματική απόπειρα βενιζελικών αξιωματικών υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα τα δύο μεγάλα κόμματα αδυνατούσαν να έρθουν σε συνεννόηση μεταξύ τους.
Πρωθυπουργός πλέον διορίζεται ο Ιωάννης Μεταξάς από το βασιλιά και χωρίς τη γνώμη της Βουλής. Το «Κόμμα των Φιλελευθέρων» ωστόσο έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά, το «Λαϊκό Κόμμα» έριξε ψήφο ανοχής ενώ οι βουλευτές του «Παλλαϊκού Μετώπου» και οι Γ. Παπανδρέου, Κ. Βλαχοθανάσης και Ανδρ. Δενδρινός καταψήφισαν.Ο βουλευτής Ηλείας Βάσος Στεφανόπουλος είπε τότε:«Χρεωκοπήσαμεν ως κοινοβουλευτισμός, εξεπέσαμεν ως συνέλευσις και χάσαμε τον ψυχικόν σύνδεσμο προς τον λαόν. Διότι τι είδους ψυχικός σύνδεσμος είναι δυνατόν να διατηρηθή όταν ο μεν λαός φωνάζει δεν θέλω να με κυβερνήση ο Μεταξάς, ημείς δε αδιαφορούντες του απαντώμεν: Και όμως θα σε κυβερνήσει ο Μεταξάς».
Στις 30 Απριλίου του 1936 η Βουλή παραχώρησε με ψήφισμα απόλυτη ελευθερία στον Μεταξά.
Στις 4 Αυγούστου 1936 ο Μεταξάς εγκαθιδρύει δικτατορία επικαλούμενος τον κίνδυνο εσωτερικών ταραχών και την ασταθή διεθνή κατάσταση με τη συγκατάθεση του Γεωργίου Β', ο οποίος διαλύει τη Βουλή χωρίς να προκηρύξει εκλογές και αναστέλλει πολλά άρθρα του Συντάγματος. Η αφορμή που περίμενε ο Μεταξάς δόθηκε από τη γενική απεργία που είχαν κηρύξει για τις 5 Αυγούστου του 1936 τα συνδικάτα με πρόταση του ΚΚΕ.
Με ένα κύμα συλλήψεων πολιτικοί ηγέτες στάλθηκαν στην εξορία στα νησιά, ενώ εκατοντάδες συνδικαλιστές και κομουνιστές κλείστηκαν σε φυλακές και στρατόπεδα.
Η αστυνομία του καθεστώτος στράφηκε με σκληρότητα τόσο κατά των κομουνιστών όσο και άλλων πολιτικών αντιπάλων. Ο Γεώργιος Καφαντάρης σε ανακοίνωση διαμαρτυρίας γράφει «Αι αυθαίρετοι συλλήψεις είναι συνήθη φαινόμενα. Πάμπολλοι είναι οι υποβληθέντες εις μεσαιωνικά μαρτύρια». Τα πολιτικά κόμματα διαλύθηκαν, οι πολιτικοί εξορίστηκαν ή περιορίστηκαν κατ’ οίκον, τα εργατικά συνδικάτα διαλύθηκαν.
Το καθεστώς στηριζόταν στην Εκκλησία, που κυριαρχούσε στην εκπαίδευση και που εξασφάλισε από το κράτος πολλές γενναιόδωρες επιχορηγήσεις, αλλά βασιζόταν επίσης και στην αστυνομία και την χωροφυλακή.
Στις μειονότητες η δικατορία του Μεταξά, επέβαλλε –πολλές φορές με τη βία- τη χρήση της ελληνικής γλώσσας σε δημόσιους αλλά και ιδιωτικούς χώρους, με κυριότερα θύματά του τους σλαβόφωνους πληθυσμούς.
Ο Μεταξάς ακολούθησε το πρότυπο της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι, διαδίδοντας την ιδεολογία του «Γ’ Ελληνικού Πολιτισμού», σύμφωνα με την οποία ο Μεταξάς και οι σύντροφοί του αποτελούσαν τους συνεχιστές του Αρχαίου (Α΄) και Βυζαντινού (Β΄) Πολιτισμού και ότι είχαν ως στόχο την φυλετική ενότητα του έθνους καθώς και την διατήρηση των παραδόσεων.
Καθηγητές και δάσκαλοι ήταν υποχρεωμένοι να μεταλαμπαδεύουν αυτές της νέες «αλήθειες» σε μια νεολαία στρατευμένη στην ΕΟΝ. Το εκπαιδευτικό σύστημα αλώνεται και τα παιδιά πλέον πρέπει να δίνουν όρκο ότι θα διαφυλάξουν την πίστη στον Θεό, στον Βασιλέα, στην Πατρίδα, στον διάδοχο, στον κυβερνήτη και στον Γενικό Επιθεωρητή. Η ΕΟΝ ήταν μια οργάνωση ναζιστικού τύπου, στην οποία τα παιδιά χαιρετούσαν χιτλερικά. Στην οργάνωση ήταν αναγκασμένοι να συμμετέχουν όλοι οι νέοι ηλικίας 8 έως 25 ετών, ενώ αναγκάστηκαν να συμμετάσχουν σε αυτήν ακόμα και οι πρόσκοποι. Σύμβολο της Νεολαίας επιλέχθηκε ο μινωικός διπλός πέλεκυς στη λογική του "πρώτου συμβόλου όλων των ελληνικών πολιτισμών".
Το καθεστώς Μεταξά εφάρμοσε ορισμένα φιλολαϊκά μέτρα, σε μια προσπάθεια να κατευνάσει την κοινωνική αναταραχή.
Στις 30 Ιουνίου του 1938 αποκαλύφθηκε στρατιωτική ομάδα υπαξιωματικών που σχεδίαζαν την ανατροπή του Μεταξά ενώ λίγες μέρες αργότερα, σημειώνεται σημαντική επαναστατική κίνηση στην Κρήτη από κατοίκους και τους πολιτικούς αρχηγούς της Ελλάδας. Ωστόσο, δώδεκα ημέρες αργότερα, το κίνημα αυτό κατέρρευσε με αποτέλεσμα να συλληφθούν οι αρχηγοί και να επιβληθεί κλίμα τρομοκρατίας στο νησί.
Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο Ιταλός πρέσβης επισκέφθηκε τον Μεταξά και του παρέδωσε τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε να επιτραπεί η είσοδος των ιταλικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Ο δικτάτορας αρνείται, κερδίζοντας προσωρινά την γενική αποδοχή. Η χώρα μπαίνει πλέον στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη λήξη του οποίου θα τερματιστεί και το καθεστώς του Μεταξά.
Στις 4 Αυγούστου 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς, πρωθυπουργός διορισμένος από τα ανάκτορα, επιβάλει δικτατορία στην Ελλάδα. Ο «Γ’ Ελληνικός Πολιτισμός» όπως ονομάστηκε, έφερε έντονα στοιχεία των ολοκληρωτικών καθεστώτων της εποχής, όπως της Γερμανίας και της Ιταλίας, σε όλα τα επίπεδα. Στις αρχές του έτους πραγματοποιήθηκαν βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα, με το σύστημα της απλής αναλογικής έλαβε 143 έδρες η αντιβενιζελική παράταξη και 142 η βενιζελική, ενώ το «Παλλαϊκό Μέτωπο» έλαβε 15 έδρες. Το Κόμμα των Φιλελευθέρων επιχειρεί να συνεργαστεί με το Λαϊκό Κόμμα, προσπάθεια όμως που ναυαγεί λόγω διαφωνιών και εξωτερικών πιέσεων.
Τα ηνία της εξουσίας κρατούσε η υπηρεσιακή κυβέρνηση Δεμερτζή, η οποία στις αρχές Μαρτίου αντικαθιστά τον Παπάγο στον υπουργείο Στρατιωτικών με τον Ι. Μεταξά. Εν τέλει ο βασιλιάς Γεώργιος ο Β’ αναθέτει την κυβέρνηση στον Δεμερτζή ο οποίος όμως ένα μήνα αργότερα πεθαίνει αιφνιδίως.
Πρωθυπουργός πλέον διορίζεται ο Ιωάννης Μεταξάς από το βασιλιά και χωρίς τη γνώμη της Βουλής. Το «Κόμμα των Φιλελευθέρων» ωστόσο έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά, το «Λαϊκό Κόμμα» έριξε ψήφο ανοχής ενώ οι βουλευτές του «Παλλαϊκού Μετώπου» και οι Γ. Παπανδρέου, Κ. Βλαχοθανάσης και Ανδρ. Δενδρινός καταψήφισαν. Ο βουλευτής Ηλείας Βάσος Στεφανόπουλος είπε τότε: «Χρεωκοπήσαμεν ως κοινοβουλευτισμός, εξεπέσαμεν ως συνέλευσις και χάσαμε τον ψυχικόν σύνδεσμο προς τον λαόν. Διότι τι είδους ψυχικός σύνδεσμος είναι δυνατόν να διατηρηθή όταν ο μεν λαός φωνάζει δεν θέλω να με κυβερνήση ο Μεταξάς, ημείς δε αδιαφορούντες του απαντώμεν: Και όμως θα σε κυβερνήσει ο Μεταξάς». Στις 30 Απριλίου του 1936 η Βουλή παραχώρησε με ψήφισμα απόλυτη ελευθερία στον Μεταξά.
Στις 4 Αυγούστου 1936 ο Μεταξάς εγκαθιδρύει δικτατορία επικαλούμενος τον κίνδυνο εσωτερικών ταραχών και την ασταθή διεθνή κατάσταση με τη συγκατάθεση του Γεωργίου Β', ο οποίος διαλύει τη Βουλή χωρίς να προκηρύξει εκλογές και αναστέλλει πολλά άρθρα του Συντάγματος.
Ο Μεταξάς ακολούθησε το πρότυπο της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι, διαδίδοντας την ιδεολογία του «Γ’ Ελληνικού Πολιτισμού», σύμφωνα με την οποία ο Μεταξάς και οι σύντροφοί του αποτελούσαν τους συνεχιστές του Αρχαίου (Α΄) και Βυζαντινού (Β΄) Πολιτισμού και οτι είχαν ως στόχο την φυλετική ενότητα του έθνους καθώς και την διατήρηση των παραδόσεων.
Η αστυνομία του καθεστώτος στράφηκε με σκληρότητα κατά των κομουνιστών και αντίπαλων πολιτικών. Ο Γεώργιος Καφαντάρης σε ανακοίνωση διαμαρτυρίας γράφει «Αι αυθαίρετοι συλλήψεις είναι συνήθη φαινόμενα. Πάμπολλοι είναι οι υποβληθέντες εις μεσαιωνικά μαρτύρια». Τα πολιτικά κόμματα διαλύθηκαν, οι πολιτικοί εξορίστηκαν ή περιορίστηκαν κατ’ οίκον, τα εργατικά συνδικάτα διαλύθηκαν.
Το εκπαιδευτικό σύστημα αλώνεται και τα παιδιά πλέον πρέπει να δίνουν όρκο ότι θα διαφυλάξουν την πίστη στον Θεό, στον Βασιλέα, στην Πατρίδα, στον διάδοχο, στον κυβερνήτη και στον Γενικό Επιθεωρητή. Η ΕΟΝ ήταν μια οργάνωση ναζιστικού τύπου, στην οποία τα παιδιά χαιρετούσαν χιτλερικά. Στην οργάνωση ήταν αναγκασμένοι να συμμετέχουν όλοι οι νέοι ηλικίας 8 έως 25 ετών, ενώ αναγκάστηκαν να συμμετάσχουν σε αυτήν ακόμα και οι πρόσκοποι. Το καθεστώς Μεταξά εφάρμοσε ορισμένα φιλολαϊκά μέτρα, σε μια προσπάθεια να κατευνάσει την κοινωνική αναταραχή, όπως το 8ωρο και την ίδρυση του ΙΚΑ.
Στις 30 Ιουνίου του 1938 αποκαλύφθηκε στρατιωτική ομάδα υπαξιωματικών που σχεδίαζαν την ανατροπή του Μεταξά ενώ λίγες μέρες αργότερα, σημειώνεται σημαντική επαναστατική κίνηση στην Κρήτη από κατοίκους και τους πολιτικούς αρχηγούς της Ελλάδας. Ωστόσο, δώδεκα ημέρες αργότερα, το κίνημα αυτό κατέρρευσε με αποτέλεσμα να συλληφθούν οι αρχηγοί και να επιβληθεί κλίμα τρομοκρατίας στο νησί.
Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο Ιταλός πρέσβης επισκέφθηκε τον Μεταξά και του παρέδωσε τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε να επιτραπεί η είσοδος των ιταλικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Ο δικτάτορας αρνείται, κερδίζοντας προσωρινά την γενική αποδοχή. Η χώρα μπαίνει πλέον στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη λήξη του οποίου θα τερματιστεί και το καθεστώς του Μεταξά.
Ο Γεώργιος Σεφέρης θα γράψει έναν χρόνο αργότερα: «Όταν ήρθε η 28η, δεν μπόρεσε να ιδεί [ο Μεταξάς] ότι τότε μόνο, και όχι στις εορτές του Σταδίου, ολόκληρος ο λαός ήταν μαζί του, μαζί με την απάντηση που έδωσε στον Grazzi την αυγή. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι η ημέρα εκείνη δεν επικύρωνε αλλά καταργούσε την 4η Αυγούστου».
Πηγές: Ριζοσπάστης, Infognomon.blogspot.gr, Wikipedia.org
Ήταν 4 Αυγούστου του 1936, όταν μετά από μία μακροχρόνια πολιτική κρίση, στην Ελλάδα εγκαθιδρύθηκε μία δικτατορία η οποία συνδέθηκε με έννοιες όπως ο αντικομμουνισμός, η αστυνομοκρατία, η αρχαιολατρεία, ο εθνικισμός, οι φασιστικού τύπου τελετές, αλλά και με ένα όνομα. Ιωάννης Μεταξάς.
Η περίπτωση του Ιωάννη Μεταξά ακόμη και μετά από τόσες δεκαετίες, διχάζει τους ιστορικούς και τους ιστοριοδίφες. Ο Μεταξάς συνέδεσε το όνομά του όσο ελάχιστοι Έλληνες με μία δικτατορία. Οι προσωποπαγείς δικτατορίες ήταν συνήθεις στην δυτική Ευρώπη (Ιταλία, Ισπανία και Γερμανία), ωστόσο στην Ελλάδα όχι.
Έπειτα, ακολουθώντας την λαϊκή βούληση, ήταν αυτός που πήρε την σημαντικότατη απόφαση να μην αποδεχθεί το ιταλικό τελεσίγραφο παράδοσης της χώρας, κηρύσσοντας τον πόλεμο στον Άξονα. Μία απόφαση-πρόκληση για τους μελετητές της Ιστορίας, καθώς η δικτατορία του Μεταξά ήταν ιδεολογικά περισσότερο συγγενής με τον ιταλικό Φασισμό και τον γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό, παρά με τους συμμάχους Βρετανούς.
Πώς όμως η Ελλάδα έφτασε να έχει για ηγέτη έναν άνθρωπο ο οποίος θύμιζε περισσότερο, δάσκαλο επαρχιακού σχολείου, παρά έναν δικτάτορα...;
Η πορεία μέχρι την 4η Αυγούστου
Βρισκόμαστε στις 26 Ιανουαρίου του 1936 και στην Ελλάδα διεξάγονται εκλογές στις οποίες ισοψηφούν Βενιζελικοί και Αντιβενιζελικοί. Το βάρος τού να βγει η χώρα από την κρίση πέφτει στον βασιλιά Γεώργιο Β'. Ο βασιλιάς στις 9 Μαρτίου ορίζει πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Δεμερτζή. Η τοποθέτηση όμως στην θέση του αντιπροέδρου και σε αυτήν του υπουργού των Στρατιωτικών, του Ιωάννη Μεταξά, προκαλεί αντιδράσεις. Τόσο η Αριστερά με πρωτοπόρο το ΚΚΕ, όσο και αρκετοί αστοί πολιτικοί διαβλέπουν πως υπάρχει κίνδυνος για τον κοινοβουλευτισμό.
Δυστυχώς για την ήδη εν κρίσει Δημοκρατία, οι φόβοι αυτοί επιβεβαιώθηκαν. Ο πρωθυπουργός Δεμερτζής πέθανε αιφνιδίως από ανακοπή καρδιάς έναν μήνα αργότερα. Ο δρόμος της εξουσίας για τον Ιωάννη Μεταξά ήταν πλέον διάπλατα ανοικτός.
Ο Γεώργιος διορίζει στις 13 Απριλίου πρωθυπουργό της χώρας τον Μεταξά. Έναν άνδρα χωρίς το κατάλληλο πολιτικό ανάστημα για αυτήν την θέση. Ο Μεταξάς, γνωστός για την στρατιωτική του δεινότητα, προέβλεψε την έκβαση της Μικρασιατικής Εκστρατείας αλλά αρνήθηκε να βοηθήσει την χώρα στην πανεθνική αυτή προσπάθεια και μετατράπηκε σε έναν απλό παρατηρητή της Καταστροφής. Η πολιτική του καριέρα δε, ήταν πολύ χειρότερη των προσδοκιών και των βλέψεών του.
Ο άνδρας αυτός λοιπόν, λαμβάνει μετά από ψήφισμα της ελληνικής Βουλής την απόλυτη ελευθερία προκειμένου να χειριστεί όπως αυτός έκρινε, την κατάσταση εσωτερικής αναρχίας που είχε δημιουργηθεί, από την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, την οικονομική κρίση του 1929, αλλά και την πολιτική κρίση όλων αυτών των ετών.
Η ευκαιρία δεν άργησε να του δοθεί. Το διήμερο 8-10 Μαΐου η Θεσσαλονίκη παραλύει από την καπνεργατική απεργία. Ο απολογισμός των διαδηλώσεων που βάφτηκαν με αίμα, ήταν 12 νεκροί και 300 τραυματίες. Το ΚΚΕ επειδεικνύοντας έναν πρωτοφανή επαναστατισμό κηρύσσει πανελλαδική απεργία για τις 5 Αυγούστου.
Δεν θα προλάβει καθώς ο Μεταξάς πείθει τον Γεώργιο να του παραχωρήσει έκτακτες εξουσίες προκειμένου να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Στις 4 Αυγούστου η Ελλάδα έχει πλέον δικτατορία. Η Βουλή είχε διακόψει την λειτουργία της από τον Απρίλιο και έμελλε να ξανανοίξει δέκα χρόνια μετά, το 1946, μετά το τέλος του Β' Παγκομίου Πολέμου.
Ο αντικομμουνισμός στην 4η Αυγούστου
Με την αυγή της διακυβέρνησης του Μεταξά, γίνονται ολοφάνερες οι προθέσεις του, αλλά και η πολιτική που θα ακολουθούσε απέναντι στους «αντιφρονούντες». Μόνο την νύχτα της 4ης με 5ης Αυγούστου έγιναν σε όλη την Ελλάδα, εκατοντάδες συλλήψεις κομμουνιστών, σε μία προσπάθεια αποψίλωσης της ηγεσίας του κόμματος. Πολλές ήταν και οι έφοδοι των αστυνομικών δυνάμεων στα γραφεία των κομμουνιστικών εφημερίδων αλλά και στα κεντρικά γραφεία του ΚΚΕ. Την νύχτα αυτή συνελήφθησαν μεταξύ άλλων και πολλοί δημοκράτες πολιτικοί. Τελικά στις 18 Σεπτεμβρίου, ο υφυπουργός Δημοσίας Ασφαλείας, Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, ανακοινώνει περιχαρής την σύλληψη του γενικού γραμματέως της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη.
Ήταν η αρχή ενός ανηλεούς αντικομμουνιστικού αγώνα ο οποίος, ίσως εάν δεν είχε μεσολαβήσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, να είχε οδηγήσει το ΚΚΕ στον αφανισμό.
Οι συλλήψεις και οι εξορίες των αντιφρονούντων ήταν ένα καθημερινό φαινόμενο. Μερικά από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα οποία στάλθηκαν οι κομμουνιστές ήταν: Η Ανάφη, η Γαύδος, ο Άη Στράτης, το κάτεργο της Ακροναυπλίας, η Γυάρος, το Ιτζεδίν στα Χανιά, η Λέρος, η Ικαρία, η Αίγινα κ.α.
Μία μικρή ιδέα για το πώς η 4η Αυγούστου έβλεπε το κομμουνιστικό κίνημα, την παίρνουμε από τα όσα λέει ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης στο προλογικό του σημείωμα σε έκδοση της Εθνικής Εταιρείας με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ο Κομμουνισμός στην Ελλάδα»: «Ο Κομμουνισμός ας μην αυταπατώμεθα, δεν εξαφανίζεται δια των συνήθων αστυνομικών μέσων και δια της υλικής επιβολής της κρατικής δυνάμεως. Διότι, ούτος δεν είναι απλώς και μόνον ένα κοινωνικό και οικονομικόν φαινόμενον, αλλά, προπαντώς, ένα ψυχικό νόσημα, το οποίο καταλαμβάνει κάθε άτομον, στερούμενον της δυνάμεως της αντιστάσεως και αυτενεργείας κατά του ανατροπέως και εκθεμελιωτού αυτού της κοινωνικής, πολιτικής και πνευματικής συγκροτήσεως της ζωής μας. Ως εκ τούτου, δε, ο Κομμουνισμός είναι ικανός να εμφολεύη παντού απαρατήρητος και να εξαπλώνεται ύπουλα μέσα εις τον Λαόν, χωρίς να δύναται κανείς να τον ξεχωρίσει, αν δεν γνωρίζει καλά τι εστί Κομμουνισμός».
Ο Ιωάννης Μεταξά με τον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη (δεξιά)
Η εφευρετικότητα της μεταξικής δικτατορίας στο κυνήγι κατά του ΚΚΕ, δεν είχε όρια. Χαρακτηριστική είναι η έμπνευση του Μανιαδάκη, να ιδρύσει έναν ψεύτικο Ριζοσπάστη προκειμένου να διασπάσει την οργάνωση των έγκλειστων και των ελεύθερων κομμουνιστών. Τον ρόλο αυτό έπαιξε και η Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ η οποία ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο των αρχών ασφαλείας. Με άλλα λόγια η 4η Αυγούστου δημιούργησε ένα δικό της ΚΚΕ, αλλά και έναν δικό της Ριζοσπάστη.
Η ιδεολογία και η διακυβέρνηση 4ης Αυγούστου
Ο Ιωάννης Μεταξάς οραματιζόταν ένα Νέο Κράτος. Στην Πολιτεία αυτήν οι Έλληνες θα ήταν όχι μόνο υπερήφανοι, αλλά γνώστες και άξιοι συνεχιστές του παρελθόντος τους.
Ωστόσο υπήρχε ένα βασικό πρόβλημα. Τόσο ο ίδιος ο Μεταξάς, όσο και η διακυβέρνησή του δεν είχαν λαϊκό έρεισμα. Εν αντιθέσει με την φασιστική Ιταλία και την ναζιστική Γερμανία, η δικτατορία στην Ελλάδα δεν επεβλήθη από ένα οργανωμένο κόμμα με λαϊκή αποδοχή.
Ο Ιωάννης Μεταξάς λοιπόν, αντί να φτάσει στην εξουσία διότι ήταν ένας «μεγάλος ηγέτης», έπρεπε ενώσω κατείχε την εξουσία να δημιουργήσει ένα τέτοιο προφίλ.
Έτσι ο Μεταξάς δημιούργησε για αυτόν τον λόγο, έναν μηχανισμό κρατικής ασφάλειας, λογοκρισίας, και υπηρεσιών ασφαλείας. Όλες αυτές οι κινήσεις απέβλεπαν στο να ασκείται έλεγχος από το καθεστώς στους εκπαιδευτικούς, στους καλλιτεχνικούς, ενημερωτικούς αλλά και πολιτιστικούς θεσμούς της χώρας. Αυτό ήταν η 4η Αυγούστου, ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος.
Ο Μεταξάς είχε ένα όνειρο. Το Νέο Κράτος το οποίο θα αποτελούσε τον «Τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό», έπρεπε να κατοικείται από Έλληνες οι οποίοι θα είναι κατά βάσιν ένα έθνος με στρατιωτική πειθαρχεία, αποτελώντας μία κοινωνία αντίστοιχη της αρχαίας Σπάρτης. Ο ίδιος πάντως θαύμαζε την πειθαρχεία και την εργατικότητα που είχαν οι Γερμανοί, κυρίως επί Εθνικοσοσιαλισμού. Προκειμένου όμως να το επιτύχει αυτό, οι Έλληνες έπρεπε να έχουν ένα πρότυπο, τον ίδιο.
Έτσι προσέδωσε στο πρόσωπό του, χαρακτηριστικά τα οποία θα τον έκαναν προσφιλή στον λαό. Ο Ιωάννης Μεταξάς έγινε «Πρώτος Αγρότης», «Πρώτος Εργάτης» και γενικά προσπάθησε με κάθε τρόπο να μην είναι μακρυά από τον ίδιο του τον λαό, αλλά να διατηρεί κιόλας και όλα τα απαραίτητα στοιχεία που θα τον έκαναν άξιο ηγτέτη της χώρας αυτής. Επίσης προχώρησε σε φιλολαϊκά μέτρα όπως την θέσπιση της 8ωρης εργασίας, την δημιουργία του ΙΚΑ (η οποία είχε πάντως αποφασιστεί πριν από μερικά χρόνια), καθώς και την κατοχύρωση της 15ημερης άδειας.
Αναφορικά με το «εθνικό δόγμα», πίστευε πως η Μεγάλη Ιδέα όπως είχε εφαρμοστεί, ήταν λάθος. Θεωρούσε πως, δεν έπρεπε να υλοποιηθεί υπό το πρίσμα του Βυζαντίου, της εξάπλωσης δηλαδή του ελληνικού κράτους στις περιοχές οι οποίες αποτελούσαν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Αντιθέτως πίστευε στην Μεγάλη Ιδέα, υπό το πρίσμα της αρχαιότητας.
Στο τελευταίο άρθρο που αντάλλαξε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο μέσα από την εφημερίδα Καθημερινή, στις 23/1/1935, γράφει χαρακτηριστικά πως «Εδώ είναι το σφάλμα. Δεν κατέπεσεν η Μεγάλη Ιδέα. Κατέπεσεν η προσπάθεια προς πραγματοποίησιν αυτής υπό εδαφικήν μορφήν. Κατέπεσε η Ελληνοβυζαντινή αντίληψις αυτής. Δεν κατέπεσεν όμως η αρχαία αντίληψις αυτής, η αντίληψις της κυριαρχίας του Ελληνισμού, όπου ευρίσκεται και δρα... Αλλά τότε ποία θα είναι η ενότης ενός τοιούτου Ελληνισμού; Ο πολιτισμός του!».
Αυτή ήταν η στροφή που ήθελε να κάνει ο Μεταξάς. Δεν ήθελε να επεκτείνει τα σύνορα του ελληνικού κράτους. Αντιθέτως ήθελε κατά κάποιο τρόπο να μπορεί να δράσει ξανά ο Έλληνας εκτός συνόρων και στα γειτονικά κράτη, αναβιώνοντας τις ελληνικές κοινότητες του παρελθόντος. Μία θεωρία την οποία υποστήριζαν γενικότερα οι πολέμιοι της Μεγάλης Ιδέας, όπως ο Ίων Δραγούμης.
Αυτός ήταν και ο λόγος που το καθεστώς της 4ης Αυγούστου προσπάθησε όντως να δημιουργήσει πολιτισμό, είτε με το να ενθαρρύνει να ανεβαίνουν παραστάσεις σε όλο και περισσότερα θέατρα, είτε με το να δημιουργεί κινηματογραφικές ταινίες, δαπανώντας μεγάλα ποσά στον εξοπλισμό της νέας αυτής τεχνολογίας.
Δεν μπορούσε όμως από το πουθενά να προχωρήσει προς το Νέο Κράτος ο Μεταξάς. Έπρεπε να δημιουργηθεί η λαϊκή βάση η οποία θα συνέχιζε το έργο του και μετά από αυτόν. Με άλλα λόγια έπρεπε να γαλουχήσει τις νέες γενιές με τις ιδέες του καθεστώτος. Αυτό θα γινόταν μόνο με έναν τρόπο. Με την οργάνωση των νέων. Έτσι αποφάσισε να δημιουργήσει την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας.
Εθνική Οργάνωση Νεολαίας (ΕΟΝ)
Η σύσταση της ΕΟΝ ήταν ένα προσωπικό στοίχημα του Ιωάννη Μεταξά η οποία -σε επίπεδο αριθμών τουλάχιστον- τον έκανε υπερήφανο. Ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 1936 και έκανε τις πρώτες της «δειλές» εμφανίσεις στην Πάτρα και τους Γαργαλιάνους. Τον Οκτώβριο του 1937 εμφανίζεται ενώπιον του Μεταξά και έναν μήνα αργότερα στις 7 Νοεμβρίου εμφανίζεται επισήμως στην Πάτρα. Η ημερομηνία αυτή ορίστηκε και η επέτειος η οποία θα εορταζόταν κάθε χρόνο.
Ο ιδρυτικός νόμος της οργάνωσης έλεγε ρητά πως: «Η επωφελής διάθεσις του ελευθέρου από της εργασίας ή των σπουδών χρόνου των νέων προς προαγωγήν της σωματικής και πνευματικής καταστάσεως αυτών, ανάπτυξιν του εθνικού φρονήματος και της πίστεως προς την θρησκείαν, δημιουργία πνεύματος συνεργασίας και κοινωνικής αλληλλεγγύης και έγκαιρον επαγγελματικόν προσανατολισμόν εκάστου αναλόγως προς τας φυσικάς ιδιότητας αυτού».
Η ΕΟΝ κατά κάποιο τρόπο συνεπικουρούσε στον ρόλο της εκπαίδευσης ωστόσο ο Μεταξάς προτίμησε να δημιουργήσει έναν καθ' ολοκληρίαν νέο θεσμό αντί να στηριχθεί στον ήδη υπάρχοντα κρατικό-εκπαιδευτικό μηχανισμό. Ο λόγος ήταν απλός. Δεν μπορούσε να υπάρχει εκτεταμένος έλεγχος, του τι έλεγαν και τι έπρατταν οι δάσκαλοι εντός των αιθουσών. Αντιθέτως όλη η δομή της οργάνωσης που είχε μόλις στηθεί, μπορούσε να στελεχώνεται από έμπιστα άτομα.
Η ΕΟΝ εξυπηρετούσε και έναν άλλον σκοπό πέραν της «εμφύτευσης» της ιδεολογίας του καθεστώτος. Έναν σκοπό ο οποίος ακόμη και από τους πολέμιους τη μεταξικής ιδεολογίας δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Την εποχή εκείνη μόλις το 1/10 των παιδιών συνέχιζε στην μέση εκπαίδευση. Έτσι το κράτος έπαυε να έχει επαφή με το μεγαλύτερο μέρος της νεολαίας μετά τα 13 έτη. Εντάσσοντας τους νέους αυτούς σε «Επαγγελματικές Σχολές», αποκτούσαν πρακτικές γνώσεις. Μερικές από αυτές τις σχολές ήταν τα «Γεωργικά Σχολεία», τα «Πρακτικά Γεωργικά Σχολεία», οι «Σχολικοί Κήποι» και τα «Ορφανοτροφεία». Η ψυχαγωγία ήταν επίσης σημαντικό κομμάτι, έτσι δημιουργήθηκαν η «Εργατική Εστία», και τα «Αθλητικά Γήπεδα».
Η ένταξη στην ΕΟΝ ήταν προαιρετική και τον Αύγουστο του 1940 τα μέλη αριθμούσαν 1.200.000, ένας αριθμός πραγματικά μεγάλος για τα δεδομένα ζωής της οργάνωσης. Όλοι οι νέοι, κορίτσια και αγόρια, ηλικίας 8 έως 25 ετών μπορούσαν να συμμετάσχουν.
Πόσο προαιρετική ήταν όμως η «στράτευση»; Θεωρητικά ήταν, όμως υπήρχαν αντικίνητρα σε περίπτωση που ήθελες να μην ενταχθείς. Οι ΕΟΝίτες είχαν εκπτώσεις στα ΜΜΜ, στα εισιτήρια στον κινηματογράφο και στα θέατρα μέχρι και προτεραιότητα στους διορισμούς. Όσοι δεν ήταν ωστόσο μέλη της ΕΟΝ, πέραν του ότι έμπαιναν αυτομάτως στο «μάτι» του καθεστώτος βίωναν κατά κάποιο τρόπο έναν κοινωνικό αποκλεισμό. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Πανεπιστημίου Αθηνών το οποίο δεν επέτρεπε στους μη ΕΟΝίτες να συμμετέχουν στα συσσίτια.
Σημαντικό κομμάτι της οργάνωσης ήταν οι εκδηλώσεις, με συγκεντρώσεις, παρελάσεις αλλά και τελετουργικά. Ο Μεταξάς απέφευγε σε κάθε ευκαιρία να συγκρίνει τόσο το καθεστώς του, με το φασιστικό και το ναζιστικό, της Ιταλίας και της Γερμανίας αντίστοιχα, και το ίδιο ακριβώς έκανε και με την ΕΟΝ. Η ανύψωση του δεξιού χεριού λίγο πάνω από τον ώμο δεν ήταν ένας φασιστικός χαιρετισμός αλλά ένας «αρχαιοελληνικός». Η οργάνωση αυτή κάθε αυτή, ήταν δομημένη -σύμφωνα με το καθεστώς- κάτω από τα αρχαία σπαρτιατικά πρότυπα και όχι στα πρότυπα της ναζιστικής «Hitlerjugend» και των ιταλικών «Opera Nazionale Balilla» και «Gioventu Italiana del Littorio».
Ωστόσο το αποτέλεσμα της σύγκρισης ήταν μάλλον απογοητευτικό καθώς τόσο οι παρελάσεις, οι στολές και οι τελετές της ΕΟΝ ήταν κατά πολύ υποδεέστερες των προαναφερθέντων οργανώσεων. Χαρακτηριστική είναι η άποψη του Βρετανού πρέσβη που είχε παρευρεθεί σε τέτοια τελετή: «Η ΕΟΝ με τους φαλαγγίτες της, τα γυμνάσια και τις παρελάσεις, τις στολές της, τις σημαίες και τις μπάντες, δεν έχει σημειώσει επιτυχία... Οι εκκλήσεις στο συναίσθημα ήταν άσχημα σταθμισμένες, οι ομιλίες και οι παρελάσεις είχαν σχεδιασθεί χωρίς φαντασία, και οι μαθητές και οι φοιτητές έτειναν να την θεωρούν άχρηστο και δυσάρεστο μπελά. Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς τίποτε λιγότερο ταιριαστό με το ελληνικό πνεύμα». [Γιάννης Ανδρικόπουλος, Οι ρίζες του ελληνικού φασισμού, Αθήνα 1977].
Ο απολογισμός του καθεστώτος
Η 4η Αυγούστου ήταν μία εκτροπή από τον δρόμο της Δημοκρατίας. Ο Ιωάννης Μεταξάς προσπάθησε να κάνει τα πάντα προκειμένου να αποκτήσει τα λαϊκά ερείσματα τα οποία δεν είχε. Αυτός ήταν και ο ρόλος της ΕΟΝ.
Προφανώς όμως δεν πέτυχε να εμφυσίσει στους Έλληνες την ιδεολογία του. Αυτό φάνηκε τόσο από την αθόρυβη διάλυση της ΕΟΝ αμέσως μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς, όσο και από την απουσία άξιων πολιτικών συνεχιστών της 4ης Αυγούστου αμέσως μετά την απελευθέρωση.
Πάντως ακόμη και εάν μέχρι σήμερα το ερώτημα εάν το «Όχι» ήταν προσωπική απόφαση του Ιωάννη Μεταξά, ή αποτέλεσμα πίεσης από την κοινή γνώμη, η 4η Αυγούστου, πέτυχε κάτι που είναι αμφίβολο εάν θα το είχαν πετύχει οι δημοκρατικές δυνάμεις της εποχής, οι οποίες ασχολούνταν κατά κύριο λόγο με τις πολιτικές αψιμαχίες, και όχι με τα πραγματικά και πολλά προβλήματα της χώρας. Η προπαρασκευή της Ελλάδας για τον επικείμενο πόλεμο, ήταν ένα αδιαμφισβήτητο επίτευγμα της 4ης Αυγούστου. Μία προπαρασκευή η οποία βοήθησε τους Έλληνες να διαγράψουν νέες ηρωικές σελίδες στην Ιστορία.
Ήταν η δικτατορία του Μεταξά ένα καθαρά φασιστικό καθεστώς;
Είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς στο ερώτημα αυτό. Πόσο μάλλον, όταν εκατοντάδες έως και χιλιάδες άνθρωποι και οι οικογένειές τους υπέφεραν από τις διώξεις που εξαπέλυσε η δικτατορία του Μεταξά. Θεωρητικά και πρακτικά είχε όλα τα «φόντα» για να χαρακτηρισθεί ως φασιστικό καθεστώς. Αυτό συμβαίνει διότι δεν υπάρχουν μόνο πολλές ομοιότητες, αλλά και πολλές διαφορές, με το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς της Γερμανίας και το φασιστικό της Ιταλίας.
- Το ύψωμα του δεξιού χεριού λίγο πάνω από τον ώμο
- Η εθνοπατριωτική και εθνικιστική ρητορεία
- Ο αντικομμουνισμός και οι διώξεις σε αντιφρονούντες
- Η αστυνομοκρατία
- Η λογοκρισία και η απαγόρευση της ελεύθερης έκφρασης γενικότερα
- Οι αδιαμφισβήτητα εμπνευσμένες από τον φασισμό τελετές και παρελάσεις
- Ο απολυταρχικός χαρακτήρας
- Η αντιδημοκρατική ρητορεία
- Η οργάνωση της Νεολαίας
Όλα αυτά μετατρέπουν αυτομάτως το καθεστώς σε φασιστικό. Κάτι τέτοιο όπως τυπικά αμφισβητείται, καθώς ορισμένες λεπτομέρειες κάνουν την 4η Αυγούστου ένα φασιστικού τύπου καθεστώς.
- Σημαντικό ρόλο είχε η Αστυνομία και όχι ο Στρατός ο οποίος δεν μετείχε στην εξουσία
- Στην Ελλάδα δεν υπήρχαν φασίστες διανοούμενοι να στηρίξουν το «Νέο Κράτος»
- Το καθεστώς δεν επεβλήθη από ένα κόμμα με λαϊκή βάση όπως έγινε στην Ιταλία και την Γερμανία
- Παρά την προσπάθεια διάδοσης του εθνικισμού, δεν καλλιεργήθηκε ο επεκτατισμός και ο αλυτρωτισμός
- Δεν καλλιεργήθηκε ο φυλετισμός-ρατσισμός
Ο Κωνσταντίνος Σαράντης στην μελέτη του «Η ιδεολογία και ο πολιτικός χαρακτήρας του καθεστώτος του Ιωάννου Μεταξά» στην συλλογική έκδοση, με επιμέλεια Θάνου Βερέμη, και τίτλο «ο Μεταξάς και η εποχή του», λέει: «Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου δεν συγκέντρωνε τα απαραίτητα αποφασιστικά χαρακτηριστικά που θα το έθεταν χωρίς αμφιβολία στην ίδια κατηγορία με τα δυτικοευρωπαϊκά φασιστικά και εθνικοσοσιαλιστικά κράτη, όποιες και αν ήταν οι εμφανείς ομοιότητες και σχέσεις με αυτά».
Μάλιστα ο ίδιος ο Ιωάννης Μεταξάς έχει πει πως η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό, Κράτος με βάση αγροτική και εργατική, και κατά συνέπεια αντιπλουτοκρατικό χωρίς κόμμα ιδιαίτερο να κυβερνά. Κάπως έτσι χαρακτήριζε ο δικτάτωρ το Νέο Κράτος.
Από την 4η Αυγούστου στην Χούντα του '67 και την Χρυσή Αυγή
Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς, δεν υπήρξε πολιτική συνέχεια του καθεστώτος, ενώ διαλύθηκε σιωπηλά και η ΕΟΝ. Ωστόσο η εθνικιστικές θέσεις της 4ης Αυγούστου, έγιναν κτήμα της μεταπολεμικής ακροδεξιάς.
Χαρακτηριστική είναι η «συγγένεια» της Χούντας των συνταγματαρχών με την δικτατορία του Μεταξά. Η πλειοψηφία των υψηλόβαθμων στρατιωτικών της δικτατορίας είχε αποφοιτήσει από τις στρατιωτικές σχολές κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης της 4ης Αυγούστου.
Η 21η Απριλίου είχε δανειστεί πολλά χαρακτηριστικά από την 4η Αυγούστου. Σφοδρός αντικομμουνισμός, αντικοινοβουλευτική ρητορεία, τελετές και παρελάσεις φασιστικού τύπου, εθνικισμός και πολλές άλλες πρακτικές μόνο ως δημοκρατικές δεν μπορούσαν να χαρακτηριστούν.
Ωστόσο η Χούντα διήρκεσε επτά έτη με αποτέλεσμα και αυτή να μην καταφέρει να εμφυσήσει τις ιδέες της σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Ωστόσο η ιδεολογία αυτή δεν πέρασε στην «λήθη».
Συνεχιστές της Χούντας υπήρξαν οι μικρές ακροδεξιές οργανώσεις και κόμματα που δημιουργήθηκαν κατά καιρούς μετά το 1974. Μέσα σε αυτές ήταν και η Χρυσή Αυγή η οποία σήμερα εκπροσωπείται με 18 βουλευτές στην ελληνική Βουλή.
Η ίδια η Χρυσή Αυγή υποστηρίζει πως αποτελεί ένα «λαϊκό εθνικιστικό κίνημα», ενώ υπεραμύνεται της ιστορικής αποκατάστασης του Ιωάννη Μεταξά και της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου. Βασικά επιχειρήματά της είναι τα φιλολαϊκά μέτρα που έλαβε το καθεστώς και η ηρωική αντίσταση στους Ιταλούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου